Με ένα συγκινητικό κείμενο επέλεξε ο Μιχάλης Ρέππας να αποχαιρετήσει την Άννα Παναγιωτοπούλου και το ταλέντο της, λίγα 24ωρα μετά τον θάνατό της.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός είχε συνεργαστεί με την Άννα Παναγιωτοπούλου στην επιτυχία "Οι τρεις Χάριτες" και έγραψε για το ταλέντο της αγαπημένης ηθοποιού και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ενσάρκωνε τους ρόλους της.
Το κείμενο του Μιχάλη Ρέππα
Η υποκριτική της Άννας είναι ένα από τα πιο ιδιοφυή σχόλια στην συμπεριφορά του σύγχρονου Έλληνα. Ο τρόπος που ακουμπάει και δεν ακουμπάει το κείμενο, η σχιζοφρενική απόσταση, που την διακρίνει από τον ίδιο της τον λόγο, δημιούργησαν μια σειρά από υπέροχους ρόλους, που με τον πιο απλό και άμεσα απολαυσιακό τρόπο σχετικοποιούν τα πάντα, αποκόβοντας το πρόσωπο από τον λόγο του, το αίσθημα από την έκφραση του, το υποκείμενο από το ρήμα του, το εγώ από τον εαυτό του. Αυτό που αποκάλυψε ο αποδομητικός λόγος του 20ου αιώνα η Άννα το φέρει στις ρωγμές της βραχνιασμένης φωνής της.
Είναι γεγονός ότι η Άννα έχει παίξει τα λιγότερο αστεία κείμενα της Ελεύθερης Σκηνής. Μόνο το ταλέντο της θα μπορούσε να φτιάξει ανθρώπινα πλάσματα με τα ασυνάρτητα νούμερα της. Γιατί το περιεχόμενο ήταν η ίδια της η εσωτερική αντίφαση. Που εννοεί και δεν εννοεί. Λέει και δεν λέει. Είναι και δεν είναι. Η Άννα παίζει στο μεταίχμιο της οντολογίας.
Σχεδόν κάθε ρόλος της Άννας είναι ένα αθώο πλάσμα, παγιδευμένο στο δίχτυ της γλώσσας, στο παραλήρημα μιας γελοίας αγωνίας και παραφοράς, που αντί να λύνει τους βρόχους, που την πνίγουν, τους δένει χειρότερα. Ενεργούμενο του λόγου της και ταυτόχρονα κωμικοτραγική αυτουργός. Η Άννα είναι η Ουίννυ της διπλανής πόρτας. Ένας Μπεκετικός ρόλος, χωρίς κείμενο. Μια διαρρηγμένη βούληση που παραντουράει. Ένας πολιτισμός που βολοδέρνει. Μια κατινιά σε διαρκή επανάσταση.
Αν δει σήμερα κάποιος στο Υοutube το περίφημο νούμερο "…. αλλά κρατιέμαι" (Μαρία Πενταγιώτισσα) θα διαπιστώσει ότι στερείται παντελώς περιεχομένου.
Και αν παραπέμπει κάπου, αυτό είναι το ίδιο το πουθενά. Είναι το έμβλημα της α-νοησίας. Η πανηγυρική συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας του λόγου. Το σύνθημα μιας κοινωνίας, που διαπιστώνει ότι δεν έχει περιεχόμενο. Δεν έχει νόημα. Ωστόσο δεν φρικιά. Γελάει. Ίσως γιατί η ζωή είναι πιο ισχυρή απ την λέξη. Και η έλλειψη νοήματος, δεν είναι και προς θάνατον. Η ζωή είναι πιο γενναιόδωρη από όσο θέλουμε να λέμε. Και η Άννα έχει απάνω της την δωρεά αυτής της γενναιοδωρίας. Γι αυτό την αγαπάμε. Πέρα από τα κάποια καλλιτεχνικά της ολισθήματα.
Γιατί τέτοιου εύρους πλάσματα δεν χρεώνονται με τους συνήθεις καλλιτεχνικούς ισολογισμούς. Τέτοιας ποιότητας ταλέντα δεν περνάνε από ζύγι και υποδεκάμετρο. Γιατί η ζωή, ούτε ζυγίζεται, ούτε μετριέται.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΕΠΠΑΣ