*Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Ιούλιο του 2022, όταν κυκλοφόρησε το "Πονάμε όσοι αγαπάμε". Έμεινε κάπως στα "ψυγεία" μου, παρόλο που συχνά πυκνά του έριχνα κλεφτές ματιές. Μέχρι που ένα τυχαίο βράδυ πήγα στον "Σταυρό του Νότου", που εμφανίζεται η Κατερίνα Παπουτσάκη, η Στέλλα Καλλή ήταν εκεί και έτσι απλά ανέβηκε στην πίστα και με άφησε εμβρόντητο με το ταλέντο της. Σκέφτηκα λοιπόν πως άξιζε να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο που περίμενε ήσυχα ήσυχα τη στιγμούλα του, 5 μήνες τώρα. Αν θέλετε, διαβάστε το.
Πριν χρόνια, εγώ που όπως σας έχω παραδεχθεί πολλές φορές μεγάλωσα με Φοίβο και Θεοφάνους, άκουσα μια κομματάρα, λίγο "κλασίκ", με τον Πάριο και μια ωραία γυναίκα με γνήσια λαϊκή φωνή, που λεγόταν "Ο κόσμος να χαλάσει". Ήταν κομμάτι πασίγνωστο και ραδιοφωνικό για την εποχή, λίγο παλιακό σαν είδος, που εμένα μ' άρεσε πολύ γιατί αυτά τα late 70s με ενθουσιάζουν πάντα.
Έκτοτε, η Στέλλα Καλλή έβγαλε πολλά τραγούδια. Εμφανίστηκε σε γκράντε πίστες. Την είδα, τη ξαναείδα, διασκέδασα με τα κομμάτια της, καψουρεύτηκα για κάποιο καιρό με το "για πόσο ακόμη θα μένουμε μόνοι" όταν βγαίναμε non stop στα mid 20s μου, απογοητεύτηκα με τα b side tracks που της έδινε από κάποια στιγμή και μετά ο Φοίβος. Γενικά με τη Στέλλα Καλλή τον έκανα τον κύκλο μου. Και την κράτησα στην καρδιά μου ως μια πολύ πολύ καλή τραγουδίστρια, μια σικ γυναίκα. Που κάνει το κομμάτι της και εκτός πίστας.
Και ξαφνικά, χρόνια μετά το τελευταίο κομμάτι της που θυμάμαι -σίγουρα καμιά διετία προ πανδημίας- έβγαλε μια διασκευή του "Πονάμε όσοι αγαπάμε". Ευχάριστη και up tempo, στο γνωστό άσμα του Θέμη Αδαμαντίδη. Δεν θέλει και πολλές συστάσεις το "Πονάμε όσοι αγαπάμε". Παλιό, κλασικό, έντιμο, ατακαδόρικο. Μια διασκευή σκέφτηκα. Σιγά. Ξεχνούσα βέβαια πόσο φωνάρα είναι η Στέλλα Καλλή. Σε αυτό το σημείο λοιπόν πήγαμε από το "μια διασκευή" στο "μια καλή διασκευή".
Και με αυτά και με αυτά, έτσι όπως καταλάβαινα πως δεν κρύβεται καμία συστημική δισκογραφική πίσω από την επιστροφή της, κάπως γούσταρα το αντάρτικο της επιστροφής της. Η Στέλλα Καλλή άλλωστε δεν ήταν ποτέ του σωρού.
Μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα τι παίζει με το κλιπ του τραγουδιού. Και λέω ώπα η Στέλλα, κάνει και statement. Με τούτα και με εκείνα, η Στέλλα Καλλή έβγαλε στον αέρα ένα κλιπ με δύο ομόφυλα ζευγάρια που ταυτίζονται με τον στίχο "πονάμε όσοι αγαπάμε", ενώ ακολούθησε στα μισά του κλιπ και ένα στρέιτ. Και ξέρετε κάτι; Είναι ωραίο μια τόσο γοητευτική γυναίκα, που ξέρει καλά πως μια σέξι εμφάνιση της μπροστά στην κάμερα, ένα ωραίο κοντινό της με ανοιχτό μπούστο θα "συσπείρωνε" το ούτως ή άλλως πιστό αντρικό κοινό της -είναι γυναίκα πίστας, μην το ξεχνάτε αυτό- επέλεξε να πει κάτι παραπάνω και μάλιστα με ένα τόσο κλασικό μουσικό θέμα.
Το σκεφτόμουν, που λέτε, και λέω κοίτα να δεις η Στέλλα η Καλλή πώς επέλεξε να κάνει ένα statement. Γιατί όλοι άνθρωποι που πονάμε όσοι αγαπάμε είμαστε, ακριβώς όπως συνέβαινε και το '80 ξερωγω που βγήκε το original με τον Θέμαρο που καθόλου δεν είμαι σίγουρος πως είχε σκεφτεί με τέτοια εικόνα το κομμάτι που σφράγισε με την πρώτη του εκτέλεση. Και τι ωραίο είναι πως μια γυναίκα στρέιτ, λευκή και αντικειμενικά σέξι να λάμπει χέρι χέρι με μηνύματα που πριν κάποια χρόνια δεν θα είχαν καμία μα καμία θέση σε κλασικό, λαϊκό ρεπερτόριο νυχτερινών κέντρων.
Ε μην τα πολυλέμε, δείτε το κι εσείς. Αυτά ήταν για σήμερα.
