Ο Μάριος Φραγκούλης ήταν καλεσμένος της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου στο πλατό της εκπομπής "Στούντιο 4" . Ο γνωστός ερμηνευτής μίλησε στους παρουσιαστές της ΕΡΤ για τη ζωή του και για παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα.
Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αφρική και στα τέσσερά του χρόνια έφυγε για την Ελλάδα: "Ερχόμασταν στην Ελλάδα για να δούμε τη γιαγιά μου στην ουσία, να κάνουμε διακοπές με τη θεία μου και τον θείο μου. Τα πράγματα στην Αφρική με τον Απαρχάιντ. Οι γονείς μου σκέφτηκαν να με αφήσουν κάποιους μήνες στην Ελλάδα -εφόσον δεν πρόκειται να πάω στο σχολείο ακόμα- και να έρθουν να με πάρουν μετά. Εγώ δεν ήξερα καθόλου τι συμβαίνει, πίστευα ότι θα γυρίσω με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, για μένα αυτό ήταν το σοκ, δεν το ήξερα. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου με έβαλε στο πασάκι της κουζίνας, ήταν καλοκαίρι και μου είπε "Μάριε, θα πάω να πάρω κάτι πράγματα και θα έρθω να σε βρω", δεν μου είπε ότι φεύγει. Αυτό ήταν, έφυγαν και επέστρεψαν στην Αφρική. Έμεινα στην Αθήνα με τη θεία μου τη Λούλα, εγώ νόμιζα ότι θα γυρίσουν το βράδυ".
Ο Μάριος Φραγκούλης έμεινε μαζί με τη θεία του, η απουσία της μητέρας του ήταν αισθητή: "Ζητούσα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Την αγάπησα τη θεία μου πάρα πολύ, μία τρομερή γυναίκα πολύ λάτρευε την ποιότητα στη ζωή. Προσπάθησα να τη λέω "μαμά" . Τη λέω μαμά στους φίλους μου, την έλεγα "μαμά" σε αυτούς που με ξέρουν. Στο σχολείο έλεγα "θα έρθει η θεία μου να με πάρει" και εννοούσα "τη μαμά μου". Μία μέρα της είπα "Θεία μου, μπορώ να σε λέω "μαμά"; Με κοροϊδεύουν όλα τα παιδιά του σχολείου, νομίζουν ότι δεν έχω μαμά. "Έχεις μαμά που σε αγαπάει πολύ και σε λίγο καιρό θα έρθει να σε πάρει" μου απάντησε. Τον πρώτο καιρό περιμέναμε ότι θα φύγω στους τρεις – τέσσερις μήνες, δεν περίμενε κανείς ότι θα αντιστραφούν οι ρόλοι"
Μετά από κάποια χρόνια επανενώθηκε με την οικογένειά του: "Πέρασαν τα χρόνια, είδα τους γονείς μου πάλι όταν ήμουν 8 χρονών. Είχα τρομερή αγωνία. Ζήτησα στον αστυνόμο του αεροδρομίου να περάσω μέσα γιατί έρχονται οι γονείς μου από την Αφρική. Με άφησε να περάσω, μπήκα μέσα και δεν έβρισκα κανέναν, γνώρισα τυχαία τον αδερφό που, δεν αναγνώρισε ο ένας τον άλλον. Με πήγε στη μητέρα του που ήταν η μητέρα μου, δεν την αναγνώρισα καθόλου. Την κατάλαβα αλλά δεν τη θυμόμουν τόσο καλά. Με πήρε αγκαλιά, ο αδερφός μου είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό".
Για αρκετά χρόνια τον βασάνιζε το γιατί τον άφησαν στην Αθήνα: "Κατηγορούσα τον εαυτό μου, γιατί ήμουν και εγώ ζιζάνιο. Μέχρι τα 19-20 είχα απορίες μέσα μου, στα 22 μου που δυστυχώς χάθηκε ο πατέρας μου ήταν η εποχή που τον συγχώρεσα. Άλλαξα σελίδα, είπα ότι πέθανε ο άνθρωπος που μπορούσε να μου δώσει τις απαντήσεις. Ο πατέρας μου ήταν παράξενος άνθρωπος. Η απώλεια του πατέρα μου ήταν η λύση για να αλλάξω σελίδα και να πω ότι ξαναγεννήθηκα. Ήθελα να έχω μία απάντηση, ένα "Μάριε, δεν σε πήραμε μαζί γιατί…". Είχα ρωτήσει εάν δεν πήραν μαζί στην Αφρική επειδή ήμουν άτακτο παιδί".