Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στη "Lifo" παραχώρησε η Κατιάνα Μπαλανίκα, στην οποία αναφέρθηκε τόσο στα πρώτα επαγγελματικά της βήματα όσο και στη σχέση που είχε με τον Γιώργο Μαρίνο και την κτητικότητα που έδειχνε ο ηθοποιός απέναντί της.
Η δημοφιλής πρωταγωνίστρια ανέφερε αρχικά ότι "Ήξερα τον Κώστα Χατζή και είχα κάνει μαζί του δυο τραγούδια για την Ελβετία στα ελληνικά και τα γαλλικά. Ζήτησα δουλειά, αλλά είχε κλείσει και με έστειλε να με δει ο Μαρίνος που ήταν τότε στον Ρήγα, στην Πλάκα, και ζητούσε μια κοπέλα. Μου δίνει τον Διαμαντή, τον κιθαρίστα του, και με τη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου καθόμαστε όλη νύχτα και ετοιμάζουμε τραγούδια. Πάω στην οντισιόν, λέω τραγούδια με την κιθάρα, με παίρνουν. Έρχεται ο Μαρίνος –ευχαριστήθηκε που με πήραν–, αλλά εγώ, με το τρακ που είχα, δεν μπορούσα να συγχρονιστώ με την κιθάρα, όχι με την ορχήστρα. Του λένε, λοιπόν, του Γιώργου "αυτό το ωραίο κορίτσι αφήστε το πάνω στη σκηνή να το βλέπουμε, αλλά μην το αφήνετε να τραγουδάει".
Συνεχίζοντας της εξιστόρησή της, η Κατιάνα Μπαλανίκα δήλωσε πως "Τη δεύτερη χρονιά ο Γιώργος, που ήμασταν τότε ένα διάστημα μαζί, είπε "αν δεν πάρετε την Κατιάνα, δεν θα είμαι ούτε κι εγώ". Με στήριξε πολύ, ξενυχτάγαμε με τις ώρες να μάθω να λέω τη "Μαύρη φορντ". Μου έλεγε "όχι έτσι, σαν τον φαντάρο, αγάπη μου, γυναικεία το χέρι, έτσι". Τέλος πάντων, τα κατάφερε, τα κατάφερα κι εγώ και μετά τον Ρήγα μετακομίσαμε στη Μέδουσα. Ήμασταν πια πολύ φίλοι και μέχρι το 1974 ήμασταν μαζί. Το 1974 παντρεύτηκα κι έφυγα".
Συμπλήρωσε, μάλιστα, ότι "Έγινε χαμός γιατί ο Γιώργος με θεωρούσε "δική του", με βασάνιζε και λίγο, δεν με άφηνε να δουλέψω το καλοκαίρι και διάφορα τέτοια. Ήταν μια κατάσταση πατριαρχική, όπως θα τη λέγαμε σήμερα. Τα καλοκαίρια δεν είχα να φάω κι ας με ζητούσαν από μαγαζιά, από θέατρα, δεν με άφηνε να πάω αλλού. Ήταν δάσκαλος, έμαθα πολλά, ζήσαμε πολλά μαζί, είναι ένας άνθρωπος της ζωής μου. Και για τα χρόνια που ήμασταν μαζί δεν μετάνιωσα ποτέ, για τίποτα, ήταν και είναι σημαντικά στην καριέρα μου. Αυτό που συνέβαινε εκεί, στη Μέδουσα, μέσα από ατέλειωτες πρόβες ήταν ανεπανάληπτο, κάτι μαγικό, παλλόμενο, γι’ αυτό δεν το ξεχνά κανείς. Και γινόταν μέσα στη δικτατορία, σκέψου το, σχεδόν απίθανο"