O Στέφανος Κακαβούλης παραχώρησε στο περιοδικό "Plan be", που κυκλοφορεί με τον "Ελεύθερο Τύπο" και τον Θεόδουλο Παπαβασιλείου μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Ανεβαίνουν 100άδες θεατρικά έργα κάθε χρόνο. Έχουμε ισορροπία από άποψη ρεπερτορίου; Καλύπτονται όλα τα είδη και γούστα ή θεωρείς ότι υπερτερεί το κλασικό, το δοκιμασμένο, σε σχέση με το καινούριο, το εναλλακτικό, το διαφορετικό;
Βάλε ένα ακόμα μηδενικό και κάν' το 1000άδες. Πιο πολλές σκηνές κι από Λονδίνο έχουμε! Κρατάει γερά τα θεατρικά σκήπτρα η Αθήνα! Κοίτα, έχουμε πολύ εναλλακτικό ρεπερτόριο και ωραίο, δυνατό. Πραγματικά υπάρχει η μαγιά εκεί για το αυριανό θέατρο. Για τους αυριανούς δημιουργούς. Απλά αυτοί οι θίασοι συνήθως δεν έχουν παραγωγή για να στηρίξουν επικοινωνιακά αυτές τις δουλειές, οπότε δεν φτάνουν στο ευρύ κοινό. Τα πάντα είναι επικοινωνία σήμερα. Marketing και promo. Θέλει budget, ας μη γελιόμαστε. Πόσο να πολεμάς με τα social και με γνωστούς; Περιορισμένη απήχηση θα 'χεις. Όσες παραστάσεις μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά το επικοινωνιακό τους κομμάτι, έχουν και πιο πολλές πιθανότητες να ακουστούν. Το mouth to mouth θέλει χρόνο, κι όταν τέτοιου είδους εναλλακτικές δουλειές ανεβαίνουν για ένα ή δυο μήνες, δεν προλαβαίνει.
Το γυμνό έχει θέση σε πολλές παραστάσεις που συμμετέχεις είτε ως δημιουργός και σκηνοθέτης, είτε ως ηθοποιός. Έτυχε; Γίνεται και λίγο επί τούτου επειδή πουλάει; Ή το γυμνό υπάρχει καθαρά επειδή το απαιτεί η αισθητική και η υπόθεση της εκάστοτε παράστασης;
Το γυμνό μού αρέσει σκηνικά. Μου αρέσει αισθητικά. Μου αρέσει να το βλέπω σε παραστάσεις που δένει και ενισχύει τα νοήματα ή την ατμόσφαιρα μιας σκηνής. Όχι χωρίς λόγο. Όχι για να προκαλέσει. Έχω κάνει πολλές φορές γυμνό ο ίδιος επί σκηνής και πάντα εξυπηρετούσε τη σκηνή, τον ρόλο και το συναίσθημα που έπρεπε να βγει. Η φύση της δουλειάς του ηθοποιού είναι η έκθεση. Σωματική και ψυχική. Αν έχει ντροπή ή αναστολές οποιουδήποτε τύπου, καλύτερα να μην το ακολουθήσει.
Έχουμε ως θεατές απενοχοποιήσει το γυμνό ή σοκάρει ακόμη;
Το γυμνό είναι συχνό φαινόμενο πλέον στις παραστάσεις. Αν έχει απενεχοποιηθεί δεν μπορώ να το πω. Ένα γυμνό κορμί, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, πάντα προκαλεί το βλέμμα. Τα γυμνά αγάλματα. Οι γυμνές φιγούρες στους πίνακες. Οι γυμνοί αθλητές. Πάντα οι καλλιτέχνες έβρισκαν τρόπο κάπως κάτι να καλύψουν ή να μην τονίσουν, για να μην προκαλεί. Ειδικά το ανδρικό γυμνό και, κυρίως, το frontal. Νομίζω έχουμε δρόμο ακόμα να κάνουμε, μέχρι να νιώθουμε απόλυτα άνετα στη θέα ενός γυμνού σώματος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κι εφικτό να γίνει, γιατί διεγείρει ενστικτώδη γενετήσια αισθήματα, όσο κι αν κάποια στιγμή μπορεί να μην το προσέξεις ή να σε παρασύρει η δράση. Από την άλλη, το ερώτημα είναι: Θέλουμε να απενοχοποιηθεί και να μη σοκάρει καθόλου; Να μη δημιουργεί μια ένταση στη θέα του; Έστω μικρή; Στιγμιαία; Θέλουμε να περνάει απαρατήρητο; Αν υποθέσουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό; Το θέλουμε;
Λίγα λόγια για τον Στέφανο Κακαβούλη:
Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Βραβεύτηκε σε διαγωνισμούς ποίησης ενώ έχει συμμετάσχει σε διεθνείς παραγωγές, όπως η ταινία "Lara Croft II". Έχει γράψει και σκηνοθετήσει το επίσης βραβευμένο θεατρικό έργο "Παιδιά του Πατρός", με τον Σπύρο Φωκά. Ακόμα, σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους που παρουσιάστηκαν σε φεστιβάλ εντός και εκτός συνόρων. Τέλος, έχει κάνει συναυλίες με τη Μαριάννα Τόλη.