"Αγαπώ την ομορφιά", αυτό δήλωνε ο "τελευταίος αυτοκράτορας" της ιταλικής μόδας, Valentino Garavani, λίγο πριν συμπληρώσει 45 χρόνια στην υπηρεσία του αυθεντικού glamour- και συνταξιοδοτηθεί. Από την ομορφιά, που ο Garavani αναζητούσε αχόρταγα γύρω του – στα φορέματα που δημιουργούσε, στα πρόσωπα που τον περιέβαλαν, στα έπιπλα που καθόταν, στα σκυλιά του – ξεκινάει το ταξίδι του στον οίκο Valentino, o Alessandro Michele. "Η ομορφιά αποκοιμίζει την ευθραυστότητα και επουλώνει την αταξία της πραγματικότητας", δηλώνει.
Στο μακροσκελές του γράμμα που συνοδεύει την "Pavillon des Folies", όπως ονομάζει την πρώτη σου συλλογή για τον οίκο, ο χαρισματικός σχεδιαστής αναλύει τη σκέψη του γύρω από την ιδέα της ομορφιάς και πώς αυτή γίνεται φορέας παρηγοριάς, μας θεραπεύει, μας τρέφει απέναντι στη μοναδική βεβαιότητα που ενέχει η ζωή: τον θάνατο. Ο Michele, βεβαίως, εξηγεί ότι δεν αναφέρεται σ' αυτή την "παγκοσμιοποιημένη, δογματική και κανονιστική αντίληψη" της ομορφιάς: "Περισσότερο αναφέρομαι σ' αυτή τη μοναδική ικανότητα να αισθάνεσαι βαθιά και να επικοινωνείς με κάτι που ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει ένα σύμπαν γεμάτο νόημα: την επιφοίτηση ότι η επικοινωνίας ανάμεσα μας, ανάμεσα σε πράγματα και ζωντανά όντα, γίνεται άμεσα ορατή".
Ο Alessandro Michele έχει πάντα ένα ποιητικό τρόπο να περιγράφει τη σκέψη πίσω από τις συλλογές του (από την τέχνη του, γενικά) και ξέρει πώς να χειρίζεται τους συμβολισμούς: η πασαρέλα που φιλοξένησε το ντεμπούτο του για τον Valentino ήταν ένας σπασμένος καθρέφτης, που μας υπενθυμίζει πόσο εύθραυστα πλάσματα είμαστε, το ντεκόρ ήταν έπιπλα καλυμμένα με λευκά σεντόνια, όπως ακριβώς στα κλειστά σπίτια, για να μην τα τρώει η σκόνη, και το soundtrack, που σε στοιχειώνει ενώ το ακούς, επαναλαμβάνει διαρκώς "είναι η χαρά που πρέπει να βρούμε". Τη χαρά μέσα από τον τρόπο που ντυνόμαστε.
H συλλογή
Όταν στις αρχές του έτους ανακοινώθηκε ότι ο Alessandro Michele αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής του Valentino, πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν πώς μπορούν να βρουν κοινό τόπο η ντελικάτη ομορφιά των δημιουργιών του Valentino και ο εκκεντρισμός και η υπερβολή του σχεδιαστή που άφησε όσο λίγοι το στίγμα του στη μόδα. Μόνο που αυτό που μοιάζει να ξεχνούν οι περισσότεροι είναι ότι ο Valentino στα πρώιμα χρόνια του ήταν ένας οίκος με μαξιμαλιστικό ύφος. Το ίδιο που υπηρετεί με συνέπεια ο Michele. Ο Tim Blanks του BoF το έγραψε όπως έπρεπε να ειπωθεί: "Η θητεία του Alessandro Michele στο Gucci ήταν επηρεασμένη από τη λατρεία του για τον Valentino, επομένως αυτό το show ήταν στην πραγματικότητα μία σχέση που έπρεπε επιτέλους να ολοκληρωθεί".
Όσα αγαπάμε στον Michele ήταν παρόντα σ' αυτή τη συλλογή: η καλοζυγισμένη υπερβολή και το περίσσιο, αλλά όχι ανούσιο, styling, η αριστοτεχνική πρόσμιξη διαφορετικών patterns και υλικών, τα φραμπαλά και τα βολάν, οι φιόγκοι, οι γούνες και οι εσπάρπες, οι δαντέλες, ο χρυσός, οι πούλιες και τα κεντήματα, οι πέρλες, τα statement αξεσουάρ (πλατύγυρα καπέλα, τουρπάνια, αλυσίδες, καρφίτσες, γάντια κ.ό.κ) – μοναδικά όπως και οι ίδιες οι συλλογές, σαν μία παράλληλη ιστορία μέσα στην κεντρική αφήγηση.
Ιδωμένα, ωστόσο, υπό το πρίσμα της κληρονομιάς του Valentino Garavani, το αρχείο του οποίου είναι ένα μοναδικό πεδίο αποκαλύψεων για τον σχεδιαστή, που λατρεύει τους vintage θησαυρούς. Οι αέρινες σιλουέτες με τα βολάν και τα πολλά επίπεδα (tiered) στις φούστες, οι κεντημένες με πούλιες τουνίκ, τα ζακάρ σακάκια, το Valentino Red τοποθετημένο με δόσεις μέσα από λεπτομέρειες ή μεμονωμένα κομμάτια (όπως εκείνο το υπέροχο tuxedo σακάκι), αλλά και εις ολόκληρον μέσα απ' ένα υπέροχο φόρεμα με βολάν, το αριστοκρατικό πουά, τα floral μοτίβα, τα coquettish κοστούμια, το Old Hollywood glamour, τα καπέλα – τουρπάνια κ.ά συνθέτουν ένα δεξιοτεχνικό υπαινιγμό, μία επανερμηνεία, της αισθητικής που διαχρονικά εξευρένησε ο Valentino Garavani.
O Alessandro Michele επαναφέρει, με δόξα και τιμή, τον μαξιμαλισμό στη μόδα. Και επιμένει στη φιλοσοφία που υπηρετεί: αυτή της προσωπικής έκφρασης και της προσωπικής ταυτότητας στο στιλ. Αν η Valentino SS'25 ήταν περισσότερο Alessandro Michele ή Valentino, αν θύμιζε την εποχή του στον Gucci επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του, αν αυτό που παρουσίασε ήταν αναμενόμενο ή "one of a kind", για να συνοψίσουμε κάποια από τα σχόλια που ακούστηκαν, καμία σημασία δεν έχει. Ο Alessandro Michele ενσαρκώνει αυτό που μας έλειψε όσο απείχε από τη μόδα: το δικαίωμα στο όνειρο.
