Για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση πως ο Πάνος Βλάχος δεν έφυγε ποτέ στην Αμερική. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του πάντως, μάλλον κατά τύχη γύρισε -κάποια πράγματά του είναι ακόμα εκεί- και δεν ξέρει αν στο μέλλον θα επιστρέψει. Ακολουθεί άλλωστε το πρόγραμμα της ζωής, "προτιμά να συμβαίνουν πράγματα για να δει πώς θα αντιδράσει". Τυχαία πάντως, δεν είναι σίγουρα η επιτυχία του. Ο "Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού" συνεχίζεται για 3η χρονιά στο Θέατρο Γκλόρια με συνεχόμενες sold out παραστάσεις, τα lives του είναι πάντα γεμάτα, ενώ σύντομα θα δούμε στην Cosmote TV τη σειρά "17 Κλωστές" στην οποία πρωταγωνιστεί υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σωτήρη Τσαφούλια. "Είναι άραγε ευτυχισμένος;", αναρωτιέμαι από μέσα μου. "Σε ένα τραγούδι που έγραψα πρόσφατα, λέω πως παίζω καλύτερα όταν είμαι θλιμμένος", μου απαντά λίγο αργότερα χωρίς να τον ρωτήσω. Το επεξεργάζομαι όσο μιλάμε και εύχομαι ενδόμυχα να μην είναι αλήθεια.
Διαβάστε Επίσης
>Όταν υποδύεσαι αμφιλεγόμενους ρόλους, είσαι πιο προσεκτικός ώστε να κρατήσεις ίσες αποστάσεις στα μάτια του θεατή;
Δεν είμαι άνθρωπος των ίσων αποστάσεων. Δεν είμαι έτσι και στην τέχνη. Επιδιώκω, λόγου χάρη, μέσω της υποκριτικής, να έχω ξεκάθαρη θέση ως καλλιτέχνης. Έτσι κι αλλιώς δε μπορώ να τον αθωώσω εγώ γιατί δεν είμαι δικαστής. Η τέχνη δεν έχει το ρόλο της απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά της αφήγησης μίας ιστορίας, έτσι ώστε ο θεατής να ταξιδέψει μέσω αυτής, να πάρει ίσως, κουράγιο ή απλά και μόνο να διασκεδάσει. Ποτέ δε σκέφτομαι να κρατήσω ίσες αποστάσεις, σε τίποτα, πόσω μάλλον σε τέτοιες ιστορίες που ακροβατούν. Με ενδιαφέρουν τέτοιου είδους "δύσβατα" θέματα και απόψεις "επικίνδυνες", γιατί ο τρόπος που θα περπατήσεις μέσα σε ένα τέτοιο "ναρκοπέδιο" και θα αντιδράσεις σε μία "νάρκη" είτε ιδεολογική είτε φιλολογική είτε κουλτούρας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να είσαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον και να λες πράγματα που επιθυμεί να ακούσει ο κόσμος, ο δημοσιογράφος, το κοινό. Κι όλα αυτά στα λέω, γιατί είμαι σίγουρος ότι η πρόθεσή μου είναι να κάνω καλό. Ο καλλιτέχνης που λέγεται Τσαφούλιας επιλέγει να ακροβατήσει σε θέματα που είναι επικίνδυνα και όχι να λαϊκίσει. Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο να λαϊκίσουμε στις μέρες μας όχι μόνο στην κωμωδία, αλλά και στο δράμα, και στον τρόπο που θα αφηγηθούμε μία ιστορία με εθνικό, κοινωνικό, φεμινιστικό πρόσημο. Οπότε, για μένα μία από τις μεγαλύτερες γοητείες του είναι η συνειδητή του επιλογή του να περπατήσει σε ιδεολογικό "ναρκοπέδιο", από το οποίο βγαίνεις πολύ πιο πλούσιος. Αν δεις και στις προηγούμενες δουλειές που έχει κάνει, το Q&A στις πρεμιέρες του έχει μεγαλύτερη διάρκεια από την ταινία, τη σειρά ή το θεατρικό έργο που σκηνοθετεί γιατί προκαλεί τέτοια συζήτηση.
>Εσύ τι αποτύπωμα θες να αφήσεις; Το σκέφτεσαι;
Όχι. Σκέφτομαι να είμαι ήρεμος, ειλικρινής, υγιής και ισορροπημένος. Όλο το υπόλοιπο δεν το σκέφτομαι, γιατί είμαι πολύ ευγνώμων που με ό,τι καταπιάνομαι, το κάνω επειδή είμαι "άρρωστος" με αυτό. Συνεπώς είναι βέβαιο ότι θα τα δώσω όλα. Με ενδιαφέρει να έχει ποιότητα ο χρόνος μου.
>Έχει όμως; Προλαβαίνεις να έχει; Γιατί νομίζω πως έχεις τερματίσει την πολυπραγμοσύνη.
Δε νομίζω ότι τερματίζεται αυτή. Σήμερα που μιλάμε έχω πρεμιέρα για την παράσταση και είδα προχθές τα τρία πρώτα επεισόδια των 17 Κλωστών με τον Σωτήρη και όλους τους συνεργάτες σε μεγάλη αίθουσα. Απαντώντας στο αν τερματίζεται ή όχι, θα σου πω αυτό που είπα στον εαυτό μου και στη μητέρα μου μετά όταν με ρώτησε πώς ήταν. Είμαι υπερήφανος για το Σωτήρη και το τι κάνει αυτός ο άνθρωπος, αλλά αυτό που είπα στο τέλος είναι πόση δουλειά έχω ακόμα. Μπορείς να πεις ότι τα έδωσες όλα, έγιναν όλα όπως πρέπει, αλλά στο τέλος σκέφτεσαι αυτό.
>Τι θα ήθελες να βελτιώσεις σε εσένα;
Πολλά. Θα ήθελα να είμαι πιο ψύχραιμος, να σκέφτομαι ότι όλα είναι ευκαιρίες, πως η κάθε δουλειά δεν είναι θέμα ζωής ή θανάτου, να έχω μεγαλύτερη ενσυναίσθηση στο χρόνο, την ταχύτητα και τον τρόπο των συνεργατών μου, να μη βιάζομαι, να μην τα θέλω όλα αμέσως, να πιστεύω -γιατί δυσκολεύομαι να το πιστέψω- ότι μπορεί αυτός ο κόσμος και αυτή η δουλειά να μη σε κάνει τέρας. Αυτό ειδικά, θα ήθελα να το αλλάξω σε μένα.
>Ναι, αλλά πόσο εύκολο είναι να θέτεις τα όριά σου -που όλοι έχουμε- όταν θες να μειώσεις τις αποστάσεις;
Αυτή είναι όλη η μάχη του που σαν καλλιτέχνης προσπαθώ να κρατήσω. Προσπαθώ να προστατεύομαι με το να μένω όσο μπορώ σε ησυχία. Δηλαδή να μη δίνω πολλές συνεντεύξεις, να μην συγχρωτίζομαι πολύ με ανθρώπους, να μη διαβάζω σχόλια στα σόσιαλ μίντια και να μην έχω επαφή με το τι λέγεται και γίνεται για μένα. Χωρίς χιουμοριστική διάθεση, πραγματικά θα στο πω αυτό: Ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του "Αναρχικού" -αν μπορούμε να το πούμε έτσι- και της δικής μου ισορροπίας είναι το ότι εδώ και τρία χρόνια υπάρχει απόλυτη σιγή από τα mainstream μίντια.
Από τα μεγάλα sites, την τηλεόραση, τις εκπομπές, τα βάζω όλα μέσα, ευτυχώς δεν την παίνεψαν καθόλου την παράσταση. Δεν έγινε ντόρος. Σε καμία εκπομπή δεν αναφέρθηκε ότι η παράσταση παίζεται 3 χρόνια και μάλιστα με απόλυτο sold out. Μεγάλα κανάλια έπαιξαν τις μεγαλύτερες παραστάσεις της σεζόν και δεν υπήρχε ο "Αναρχικός" μέσα. Δεν εννοώ ότι υπάρχει κάποια θεωρία συνωμοσίας, λέω ότι επειδή εγώ προσωπικά δεν εμφανίζομαι σε κάποιες εκπομπές, αυτό που μεταφέρεται είναι η προσωπική μου ζωή και όχι η καλλιτεχνική που αυτήν την περίοδο έχει μία έκταση. Αυτό όμως εμένα με προστατεύει πάρα πολύ, και για να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, και για να συνεχίσει αυτή η παράσταση να υπάρχει από στόμα σε στόμα.
>Σοβαρά τώρα, δεν την έχουν προβάλει;
Μπορεί να λένε οι άνθρωποι, "αφού δεν έρχεται στην εκπομπή μας, να μην τον αναφέρουμε". Oκ, το καταλαβαίνω. Συμβαίνει πάντως και ενισχύει πάρα πολύ το να μη γίνει κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Όταν τελειώσει, ας μείνει στη συνείδηση του κόσμου όπως είναι να μείνει.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο https://esquire.com.gr/