Ο Πάνος Σταθακόπουλος παραχώρησε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στη Νάνσυ Νικολαΐδου για το περιοδικό "Λοιπόν".
Ο γνωστός ηθοποιός περιέγραψε μεταξύ άλλων μερικές δύσκολες καταστάσεις που χρειάστηκε εκείνος και οι συνάδελφοί του να διαχειριστούν, καθώς στο θέατρο δεν υπάρχει ρεπό.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο, ενώ βιώνουν κάποια απώλεια. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; "Μπαίνοντας" σε έναν ρόλο, να μειώνεται ο πόνος;
Γενικά το επάγγελμα μας έχει πολλές δυσκολίες. Είναι μια δουλειά που δεν μπορείς να πεις δεν πάω σήμερα να παίξω γιατί είμαι άρρωστος! Μου έχει τύχει να παίζω στο θέατρο την Γκόλφω, με γαστρεντερίτιδα που με είχε εξαντλήσει και για να μπορέσω να παίξω, μου έκανε συνάδελφος ένεση στο καμαρίνι και έβγαινα στη σκηνή. Όμως, αυτό που το κάνει πιο δύσκολο, είναι όταν καλείσαι να ανέβεις στη σκηνή να παίξεις και να έχεις χάσει αγαπημένα σου πρόσωπα… Έχω υπάρξει σε παραστάσεις, που συνάδελφοι έχασαν τους γονείς τους και την ίδια μέρα έπαιζαν. Μάλιστα, ένα καλοκαίρι η κηδεία του πατέρα μιας συναδέλφου έγινε μετά από 4 μέρες και η συνάδελφος έπαιζε κωμωδία… Μια άλλη συνάδελφος, πέθανε η μητέρα της στα χέρια της στο νοσοκομείο, μια ώρα πριν ξεκινήσει η παράσταση. Πάλι παίζαμε σε κωμωδία…
Είπαμε στον κόσμο ότι έχουμε ένα τεχνικό πρόβλημα και θα καθυστερήσουμε λίγο. Ήρθε η συνάδελφος στο καμαρίνι κλαίγοντας, ντύθηκε και βγήκε στη σκηνή με κέφι, όπως έκανε κάθε μέρα… Εγώ έχασα από τροχαίο τον πρώτο μου ξάδελφο 27 χρονών και επειδή η κηδεία έγινε στο χωριό, δεν μπόρεσα να πάω και πήγα και έπαιξα κωμωδία. Τραγική ειρωνεία ήταν ότι είχα μια σκηνή που έκλαιγα πάνω από ένα φέρετρο. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, όταν ταυτόχρονα ο κόσμος με καταχειροκροτούσε με πολλά γέλια.