Καλεσμένος στο "Στούντιο 4" βρέθηκε ο Ορφέας Αυγουστίδης. Ο δημοφιλής ηθοποιός παραχώρησε μία συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο.
Ο ίδιος μίλησε αρχικά για τις επαγγελματικές δυσκολίες που συνάντησε: "Έχω βρεθεί σε παραστάσεις που ήταν γεμάτες, έσκιζαν και δεν πληρωνόμασταν, δεν είχαμε λεφτά να φτάσουμε στο θέατρο. Ή εποχές σε μικρά θέατρα, άδεια, τα πάντα. Αν ξέρεις για ποιο λόγο κάνεις αυτή τη δουλειά δεν αλλάζει τίποτα. Ήμασταν τρεις και έχουμε παίξει για τέσσερις ένα βράδυ. Το επόμενο ήταν έντεκα. Φυσικά δεν χαίρεσαι, αλλά βρίσκεις δύναμη και λόγο να το κάνεις, χωρίς να απευθύνεσαι σε χιλιάδες. Όταν τελειώνει η μέρα αυτό που σου μένει είναι αυτό που έχεις μοιραστεί με τους συναδέλφους σου στη σκηνή, στις πρόβες και κάποιοι αργότερα θα σου πουν ότι τους άρεσε".
Οι γονείς του τον στήριξαν όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική: "Υπήρχε συμπαράσταση, διακριτική στήριξη και βοήθεια από τους γονείς μου. Όταν εννοώ βοήθεια εννοώ ότι έβλεπαν τις δουλειές μου και τις σχολίαζαν. Με αντιμετώπιζαν με σεβασμό επειδή σέβονταν τους γονείς μου γιατί και εκείνοι πέρασαν από αυτήν τη δουλειά αφήνοντας ένα πολύ ωραίο αποτύπωμα. Αυτό καταλαβαίνω όταν συναντώ ανθρώπους γέφυρες. Αυτό ήταν πολύ ωραίο. Αν αργότερα το παιδί μου έμπλεκε με αυτήν τη δουλειά και κάποιος το συναντούσε και του έλεγε "Με τον μπαμπά σου έχουμε περάσει τόσο ωραία", αυτό είναι ό,τι καλύτερο. Αυτό έκαναν οι γονείς μου ερήμην τους".
Όπως μοιράστηκε στη συνέχεια, το να έχεις αναγνωρίσιμους γονείς δεν είναι πάντα προσόν: "Δεν ήταν πάντα ευχάριστο να είναι γνωστοί οι γονείς σου, αλλά από ένα σημείο και μετά ξεχνιέται. Στο σχολείο κάποιοι καθηγητές είπαν "Ο έτσι, ο αυτό" , σου λέει "θα σε βλέπω με μισό μάτι" επειδή νομίζει ότι εσύ νομίζεις ότι κάποιος είσαι. "Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα" λες εσύ. Πώς δεν το έζησα; Εδώ ήρθε στο θέατρο να με δει καθηγήτρια μετά από 17 χρόνια και είχε ξινό ύφος (Ο Ορφέας Αυγουστίδης κάνει μία γκριμάτσα). "Μπράβο" είπε -πάλι με ύφος- και έφυγε. Σαν να μου βαθμολόγησε διαγώνισμα. Κοτζάμ μαντράχαλος εγώ με παιδί, έχουν περάσει και 20 χρόνια και η άλλη ήρθε με αυτήν τη διάθεση να με δει στο θέατρο. Εκεί λες "πόσο στενάχωρο είναι τελικά". Καταλαβαίνεις ότι τότε έκανε έτσι τη δουλειά της, ότι και τώρα κάνει τη δουλειά της έτσι και ότι έχει επιτρέψει να κυκλοφορήσει μέσα της τόσο δηλητήριο . Λες εκεί ότι δεν μπορεί να σε θυμώνει αυτό, ότι επηρέασε τη ζωή σου κάπως αρνητικά. Δεν πρέπει να επιτρέψεις στην ιδιοσυγκρασία σου να "στρίψει" τόσο πολύ".
Σε άλλο σημείο, ο Ορφέας Αυγουστίδης μοιράστηκε τα επαγγελματικά του σχέδια μετά την ολοκλήρωση της σειράς "Σασμός": "Δεν ψάχνω τον επόμενο "Σασμό" γιατί ο "Σασμός" δεν είναι κάτι που συμβαίνει και πολύ συχνά. Ψάχνω μία δουλειά που θα μου δημιουργήσει κάπως τη λαχτάρα να την ανακαλύψω από την αρχή, να μην ξέρω ακριβώς τι θα είναι, να μην ξέρω ακριβώς τι θα κάνω και να μου δώσει το δικαίωμα. Πολλές φορές σου λένε στην τηλεόραση "Σε πήρα γι' αυτό, μη μου λες να είσαι κάτι άλλο". Λες εσύ μετά "Μα δεν προσπαθώ. δώσε μου την ευκαιρία να κάνω κάτι άλλο". "Όχι" είναι η απάντηση. Στον "Σασμό", επειδή ήταν μία δουλειά με πολύ χώρο και μεγάλη διαδρομή, θεωρώ ότι αποκτήθηκε και ανοίχτηκε ώστε να κάνει ο χαρακτήρας μία διαδρομή. Δεν ήταν όμως εκεί αυτός ο χώρος από την αρχή, όχι μόνος μου, σιγά – σιγά όλοι μαζί. Κάποια στιγμή όλοι συμφωνήσαμε ότι ο κάθε ηθοποιός έχει και την άποψή του και μπορεί να πάει τον ρόλο προς μία κατεύθυνση".
Πώς είναι να παίζει με μαζί με τη μητέρα του στον "Σασμό"; Ο ίδιος απάντησε πάνω σε αυτό: "Είναι απολαυστικό που παίζω με τη μαμά μου. Κάποια στιγμή μέσα από την κούραση της δουλειάς να πεις "έλα να σου πω”. Και με τον ξένο! Μπαίνουν κάποια όρια. Κάποια στιγμή το γύρισμα μπορεί να φρενάρει από την κούραση. Και δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, είναι τόσοι άνθρωποι από πίσω. Για αυτούς δεν υπάρχει αυτό, είναι εκεί. Εγώ να σεβαστώ τον τρόπο που η μαμά διεκδικεί τον τρόπο που θέλει να κάνει και εκείνη αντίστοιχα. Η μάνα μου με λέει ότι είμαι ξινός. Μόνο εκείνη με λέει! Ξεσπάσματα δεν έχουμε με τη μαμά στη δουλειά. Όταν έφυγε Αμερική είχαμε 1,5 χρόνο να βρεθούμε. Ήταν δύσκολο γιατί και με τα Skype έπρεπε να συντονιστούμε και με τις ώρες. Πήγαμε, όμως, και εμείς και μείναμε ένα μήνα εκεί".