Στο "Πάμε Δανάη" και τον Άρη Καβατζίκη μίλησε ο Νίκος Πολυδερόπουλος και μίλησε για τον αιφνίδιο θάνατο του 28χρονου αδελφού του ανήμερα των περασμένων Χριστουγέννων.
Διαβάστε Επίσης
"Μου ανακοινώθηκε ότι δε θα συνεχίσω στην παράσταση, 3-4 μέρες μετά το μνημόσυνο του αδελφού μου. Σε μια δύσκολη για εμένα περίοδο. Δεν έβλεπα καθαρά εκείνη την περίοδο, δε μπορούσα να κρίνω και να αποφασίσω. Σίγουρα θίγεσαι. Σκέφτεσαι ότι είσαι σε μια παράσταση που κάνει επιτυχία, είσαι μέλος αυτής και ξαφνικά ψάχνεις να βρεις γιατί εξοστρακίζεσαι. Mε πλήγωσε λίγο η σκληράδα των ανθρώπων. Δεν έχασα ένα χρυσόψαρο. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν άνθρωποι που βίωσαν τον πόνο μου, με είδαν να πονάω, και σκέφτεσαι που πήγε η ανθρωπιά; Εμένα, στην ηλικία αυτή που είμαι, που έχασα τον αδελφό μου, η ζωή με δίδαξε ότι δεν είναι εύκολη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα πάντα. Μπορεί να μιλήσεις με τον αδελφό σου, να του πεις καλημέρα και να μην του πεις καληνύχτα, ή με έναν οποιονδήποτε δικό σου άνθρωπο" είπε αρχικά ο Νίκος Πολυδερόπουλος.
"Ο καθένας μπορεί να βγει και να πει ό,τι θέλει. Είναι δυο πλευρές. Στη χρονική περίοδο της ζωής μου που βρίσκομαι είχα κάποιο λόγο να βγω και να πω ψέματα; Ήταν τόσο βαρύς ο λόγος και ο τρόπος τους όταν μου το ανακοίνωσαν, που όλα τα άλλα είναι πταίσματα. Το περίμενα ότι θα γινόταν αυτή η διάψευση, αλλά όταν σε έχει πληγώσει κάτι τόσο πολύ, τότε δε μπορεί να σου κάνει κάτι άλλο περισσότερο κακό… Θα το πω, και δε με νοιάζει. Ήταν ένα ύπουλο πράγμα. Δεν το είχα πιάσει".
"Δεν είμαστε ίδιοι μετά από τέτοιες απώλειες, είναι το πριν και το μετά. Βάζω πάντα μπροστά τον εαυτό μου για να είμαι δυνατός ώστε να κρατάω τους υπόλοιπους. Επειδή είμαι ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια μου, θεωρώ ότι εγώ πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό, για να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω με την απώλειά μας".
"Δεν θα ξεχάσουμε τον αδελφό μας ποτέ, ούτε ο πόνος θα φύγει, απλά θα απαλύνει και θα γίνει μία γλυκιά ανάμνηση και ένα αναπάντητο γιατί".
"Το μότο μου στη ζωή ήταν "θα τα φτιάξουμε όλα". Όταν συνέβη η απώλεια του αδελφού μου διαπίστωσα ότι δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω την πόρτα ενός ψυχολόγου, αλλά την ανάγκη να χτυπάω την πόρτα των δικών μου ανθρώπων για να τους δίνω δύναμη και πίστη. Αν και ήμασταν κοντά ως οικογένεια, προσπαθώ πλέον να είμαι περισσότερο με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, δεν μπορούμε να αφήνουμε κάτι για μετά".
"Το μεγάλο μου παράπονο με τον αδελφό μου που "έφυγε" είναι ότι με είχε καλέσει, του είπα "κλείσε, θα σε πάρω εγώ" και δεν τον πήρα, δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όπου "έφυγε" ο αδελφός μου, είχα πει να με πάρουν βιντεοκλήση και όταν είπα στη μητέρα μου "γιατί δεν με πήρατε;", μου είπε: δεν πρόλαβα".
"Δεν είχα πάει σε εκείνο το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και μετανιώνω που δεν ήμουν εκεί. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που αγαπάμε, έχω λίγους ανθρώπους στη ζωή μου που αγαπάω και μέσα στους φίλους μου βρίσκεται και η οικογένειά μου. Ήταν ο τελευταίος που είχε έρθει να με δει στο θέατρο από τα αδέλφια μου, οπότε θυμόμουν τη θέση που τον είχα βάλει και πάντα κοιτούσα σε εκείνη τη θέση" κατέληξε.