Καλεσμένος στο "Στούντιο 4” βρέθηκε το απόγευμα της Παρασκευής ο Νίκος Πολυδερόπουλος. Ο γνωστός ηθοποιός συνάντησε τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στο ψυχαγωγικό μαγκαζίνο της ΕΡΤ1 και μίλησε για την προσωπική και καλλιτεχνική του πορεία.
Για τη δυσλεξία και τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα που έχει από μικρό παιδί σημείωσε: "Οι δάσκαλοι μας έστελναν στο δέντρο μας έλεγαν κόψτε ένα ξύλο και φέρτε το. Αδιανόητο. Ή μας χτυπούσε με τον χάρακα. Ήταν βάρβαρο” και πρόσθεσε: "Οι συμπεριφορές αυτές με έκαναν αντιδραστικό οπότε έκανα ζημιές και άλλα πράγματα. Γκρέμιζα όλο το σχολείο. Δεν άφηνα τίποτα όρθιο. Ήμουν ατίθασος για να τραβήξω την προσοχή με κάτι άλλο αφού στο σχολείο δεν”.
"Απομονώθηκα αρκετά. Ένιωθα μόνος μου σε όλο αυτό, σε όλη αυτή τη κατάσταση. Και με το σπίτι και με τους φίλους ένιωθα ότι είναι δικό μου κι ότι εγώ πρέπει να το διαχειριστώ. Οι γονείς μου με αγαπάνε και με φροντίζουν αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν ακριβώς […] Η μητέρα μου δεν ερχόταν στο σχολείο, ντρεπόταν. Δεν πέρναγε ούτε απ' έξω” συμπλήρωσε.
Για το πως ασχολήθηκε με την ηθοποιία ανέφερε: "Είχα έρθει στην Αθήνα και δούλευα σε μια οικοδομή κι ένας φίλος μου μου είπε ότι κάνουν ένα κάστινγκ για κομπάρσους για τη σειρά 'Λόλα' […] Έφυγα από τη δουλειά και πήγα. Καθάριζα τις μουτζούρες στο ασανσέρ για να ανέβω πάνω. Πήρα τον ρόλο, δύο επεισόδια […] Στο πρώτο μου κάστινγκ ο σκηνοθέτης της σειράς έλεγε ότι 'δεν τα λέω'”.
"Στην τέχνη μου άρεσε ότι απομονώνεσαι μέσα σου για να την κατανοήσεις, να την καταλάβεις, να βρεις έναν χαρακτήρα, να βρεις έναν ρόλο. Με βοήθησε αυτή η δουλειά να γίνω καλύτερος άνθρωπος” εκμυστηρεύτηκε για το πως τον βοήθησε η υποκριτική.
Δεν δίστασε να μιλήσει και για το μαγαζί που άνοιξε και έκλεισε στο κέντρο της Αθήνας: "Όταν δεν πληρώθηκα από δουλειά είπα φεύγω και είχα βγάλει κάποια χρήματα και άνοιξα ένα μαγαζί 17 τ.μ. Ενώ πήγαινε καλά ήταν περίεργες οι εποχές που γινόντουσαν πολλά επεισόδια στο κέντρο και δεν επιβίωσε. Μπορεί να μην έμαθα πως να το διατηρήσω αλλά έμαθα πως είναι να κλείνεις μια επιχείρηση, να μην σε ακολουθεί τίποτα. Χωρίς χρέος, χωρίς τίποτα. Μερικές φορές είναι μπράβο να τα κλείνεις και να μην σε ακολουθούν είτε σχέσεις, είτε μαγαζιά. Να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο”.
"Τίποτα δεν μου ήρθε εύκολα. Τίποτα δεν ήρθε αυτό που λένε να με πάρει κάποιος από το χέρι να με πάει κάπου. Παράπονο το έχω να με πάρει κάποιος και να μου πει έλα εδώ να σε πάω εκεί. Ποτε. Μόνος μου με τραβάω για να με πάω κάπου” παραδέχτηκε ο Νίκος Πολυδερόπουλος.
Για τη σχέση του με το Άγιον Όρος δήλωσε: "Πάω συχνά. Τα τελευταία χρόνια πάω. Ξεκίνησε γιατί μου αρέσει να απομονώνομαι. Είχα πάει και στη Γαύδο και σε κάποια άλλα νησιά κι έτσι ανακάλυψα και το Άγιον Όρος. Αλλιώς εδώ αν βγω για έναν καφέ υπάρχει ο κόσμος σε ξέρουν. Εκεί νιώθεις μόνος. Δεν σε ενοχλεί κάποιος”.
"Είχα σπάσει κνήμη περόνη με τη μηχανή και δεν μπορούσα να περπατήσω ειδικά για έναν χρόνο. Αυτό με έκανε να σκέφτομαι κοίτα τι μπορώ να καταφέρω μέσα στη μέρα μου αν έχω ένα πόδι και τι μπορώ να καταφέρω αρτιμελής. Μετά ποιος σε σταματάει; Το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ ο ίδιος” εξομολογήθηκε για το ατύχημα που είχε.