Ο Νίκος Κουρής ήταν καλεσμένος της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου στο πλατό της εκπομπής "Στούντιο 4".
Ο δημοφιλής ηθοποιός μίλησε στους παρουσιαστές της ΕΡΤ για τον διαβήτη και για το πώς τον αντιμετωπίζει.
Ο ίδιος δήλωσε αρχικά: "Το σκέφτομαι πολύ μέσα στη μέρα. Εγώ και ο διαβήτης είμαστε μαζί, το σκέφτομαι όλη μέρα, με αναγκάζει σε μία καθημερινότητα. Αν δεν είχα αυτό, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, δεν ξέρω τι θα ήμουν. Θέλει τέτοια πειθαρχεία, ένα κομμάτι της προσοχής μου πρέπει να είναι συνέχεια εκεί. Δεν μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, πρέπει να αυτορυθμίζομαι και να αυτοργανώνομαι συναισθηματικά. Τι θα φάω, πόση ενέργεια θα χαλάσω, πόσο θα αθληθώ, οτιδήποτε θέλω να κάνω, πρέπει να το σκεφτώ και το υπολογίσω. Είναι εντελώς κόντρα στη φύση μου, γι' αυτό λέω ότι θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος (χωρίς τον διαβήτη)".
Και πρόσθεσε: "Θα ήθελα να μη σκέφτομαι τίποτα, να μη με νοιάζει τίποτα, να τρώω ό,τι θέλω, να πίνω όσο θέλω. Δεν θα έκανα άλλη δουλειά, λατρεύω το ποτό, μου αρέσει όλο αυτό που κάνει το ποτό. Αυτή την ευεξία, αυτό το άνοιγμα της επικοινωνίας, το λιπαντικό των ανθρώπινων σχέσεων, ειδικά για έναν άνθρωπο ντροπαλό όπως εγώ. Είμαι 5ο χρονών αλλά είμαι ακραία ντροπαλός, μη με ψάξεις ποτέ έξω, δεν θα με βρεις! Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν με καλέσουν σε ένα πάρτι θα πάω, αλλά πρέπει να βρω τον λόγο για να πάω. Δεν θα πάω για να συναντήσω κόσμο. Δεν μου φτάνει να πάω για να κάνω δημόσιες σχέσεις".
Σε άλλο σημείο, ο Νίκος Κουρής εξήγησε τι εννοεί όταν λέει ότι παλαιότερα "έκανε κακό στον εαυτό του': "Όταν λέω ότι έκανα κακό στον εαυτό μου, εννοώ ότι δεν τον αγαπάς, δεν του λες ένα "μπράβο". (Εννοώ) ότι δεν αγαπάς αυτό το παιδί που έχεις μέσα σου που υπάρχει. Πρέπει οπωσδήποτε να το αγαπήσεις, πρέπει να το πάρεις από το χέρι και να το συγχωρήσεις για πράγματα που το έχεις καταδικάσει στην αιώνια κόλαση, στο κολαστήριο. Είναι αυτά που λέμε, ότι για όλα φταίμε εμείς, που υπάρχουμε, που προκαλέσαμε πόνο στους άλλους, στη μητέρα μας, στον πατέρα μας. Απ' έξω αλίμονο, θα ήμουν εντελώς αγνώμων να μην αναγνωρίσω ότι μου αναγνωρίστηκαν τα πάντα από μίας αρχής. Δεν είχα κανένα δικαίωμα προς τον εαυτό μου ώστε να μην του πω "μπράβο ρε Νίκο που κατάφερες αμέσως όλα αυτά που κατάφερες". Τα τελευταία χρόνια λέω "μπράβο" στον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια λέω "Μπράβο Νίκο το έκανες καλά" ή "Μπράβο Νίκο αυτό το έκανες πολύ καλύτερα από αυτό που θα μπορούσε άλλος σε σχέση με τις συνθήκες. Μου αρέσει πολύ να είμαι δίκαιος".