Η Νίκη Λυμπεράκη παραχώρησε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στον Μιχάλη Ροδόπουλο για το περιοδικό "ΟΚ!".
Η γνωστή δημοσιογράφος που επιστρέφει στις 17 Οκτωβρίου στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, μίλησε για την προσωπική της ζωή αλλά και για τον ρόλο που έχει παίξει η ψυχοθεραπεία στη ζωή της.
Η ίδια, εξήγησε γιατί της είναι δύσκολο να δίνει συνεντεύξεις.
Αισθάνεσαι λίγο σαν συνοδηγός με δίπλωμα οδήγησης τώρα που πρέπει να δώσεις εσύ συνέντευξη;
Γενικά δεν είμαι καλά με αυτή τη συνθήκη, γιατί είναι πάρα πολύ ανάποδη. Εμένα η δουλειά μου είναι να παίρνω συνεντεύξεις. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια όσες φορές τύχαινε να μου πει κάποιος "έλα να κάνουμε μια κουβέντα", έλεγα "όχι" και δεν το έκανα για να σνομπάρω, αλλά γιατί μου φαινόταν μη κανονικό.
Μα δεν είναι παρελκόμενο της δημόσιας παρουσίας σου μέσω της τηλεόρασης; Δεν αισθάνομαι δημόσιο πρόσωπο.
Δημόσιο πρόσωπο είναι κάποιος που η δουλειά του τον καθιστά πραγματικά δημόσιο πρόσωπο. Η δουλειά η δική μας είναι να μιλάμε με τα δημόσια πρόσωπα. Είναι θέμα συναίσθησης του ρόλου. Στο δικό μου το μυαλό είναι πολύ συγκεκριμένος: φέρνω καλεσμένους, ψάχνω θέματα και είμαι αγωγός ειδήσεων – όταν έκανα δελτία παλιότερα. Το να νιώθεις ότι εσύ μπορεί να είσαι το θέμα είναι μη κανονικό.
Έλεγες λοιπόν για εκείνο το περίφημο ποτήρι "που πρέπει να το βλέπουμε μισογεμάτο και όχι μισοάδειο".
Δεν είμαι καθόλου θετικός άνθρωπος, για αυτό και τα λέω αυτά, γιατί προσπαθώ να τα ακούω. Είμαι πολύ απαισιόδοξη και πάντα προετοιμασμένη για το χειρότερο δυστυχώς. Έτσι είμαι και έτσι μεγάλωσα. Αν και δεν έχω λόγο, γιατί η ζωή μού έχει φερθεί πολύ καλά. Νομίζω ότι αυτά κληροδοτούνται κατά κάποιον τρόπο. Είναι ίσως από τη γιαγιά μου, που ήταν μια θεοφοβούμενη γυναίκα. Είχα διαβάσει κάποια στιγμή μια έρευνα που έλεγε ότι αν χαμογελάς, αν προσαρμόσεις τους μυς του προσώπου σου σε έκφραση χαμόγελου, θα επηρεάσεις τη διάθεσή σου και θα νιώσεις καλύτερα. Οπότε αν το λες, θα το ακούσεις και θα αρχίσεις να λειτουργείς κι εσύ έτσι.
Και μάλλον θα πρέπει να το έχεις ακούσει.
Ναι, το έχω ακούσει και επίσης το έχω δουλέψει πάρα πολύ. Κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, αλλά παραμένω στον πυρήνα μου άνθρωπος που πάντα σκέφτεται το χειρότερο.
Με ποια αφορμή ξεκίνησες ψυχοθεραπεία;
Ήταν μια πολύ βαριά και μακροχρόνια περιπέτεια υγείας ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου που έφτασε σε ένα σημείο όπου δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ χωρίς βοήθεια. Τότε ξεκίνησα και μου έκανε πολύ καλό. Το συνιστώ σε όποιον έχει τη δυνατότητα, γιατί είναι κι αυτό δυστυχώς. Θα έπρεπε να είναι στο σύστημα υγείας και να έχουμε όλοι πρόσβαση. Δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί είναι φυσιολογικό να πηγαίνεις στον καρδιολόγο και δεν είναι για να κάνεις κάτι για την ψυχική σου ηρεμία. Εμένα με βοήθησε να πιστέψω λίγο παραπάνω στον εαυτό μου, να ξεκλειδώσω πράγματα που δεν ήξερα ότι είχα.
Όπως;
Να αποκτήσω μια εξωστρέφεια που δεν είχα ή, ας πούμε, να αποφασίσω να κάνω οικογένεια. Δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν αυτονόητο για μένα. Εντάξει, όλο αυτό έγινε τυχαία αλλά παράλληλα ήμουν κι εγώ έτοιμη.
Έμεινες έγκυος αν και σου είχαν δώσει ελάχιστες πιθανότητες.
Ναι, είχα ένα ζήτημα υγείας. Γενικά δεν κάνω σχέδια στη ζωή μου. Όταν φοβάσαι πάντα το χειρότερο, δεν θέλεις να σχεδιάζεις. Λες "ας έρθουν τα πράγματα όπως έρθουν και πάμε".
Και κάπως έτσι, χωρίς σχέδιο, δημιούργησες οικογένεια, ήρθε στη ζωή σου ο γιος σας και φέτος τον Σεπτέμβριο, όπως έγραψες στη στήλη σου στην εφημερίδα Το Βήμα, τον συνόδευσες κλαίγοντας την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό.
Το απολαμβάνω, τρελαίνομαι κανονικά. Και όσα κορόιδευα τα λούζομαι. Η μητρότητα, όπως κάθε καινούριο πράγμα στη ζωή μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με τα παλιά μας πιστεύω. Θυμάμαι φίλες μου που έλεγαν ότι κάθονται και φτιάχνουν κέικ με κρυμμένα λαχανικά για να φάει το παιδάκι τους και τις κορόιδευα. Και τώρα κάθομαι 12 η ώρα το βράδυ και φτιάχνω κέικ με σπανάκι και καρότα για να φάει ο Πάνος λαχανικά. Μου φαίνεται πάρα πολύ αστεία αυτή η πλευρά. Σε κάθε νέο κεφάλαιο της ζωής σου πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδομήσεις ενδεχομένως ένα κομμάτι πραγμάτων που τα πίστευες σαν να είναι οι απόλυτες αλήθειες. Κι αυτό για μένα είναι τρομερό κέρδος. Είναι ευτυχία να μπορείς να αποδομείς το παλιό.