Στο monopoli.gr και τη Στέλλα Χαραμή παραχώρησε συνέντευξη ο Μελέτης Ηλίας. Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην μετάβαση του από τη θεατρική σκηνή στην τηλεόραση, αλλά και την ενοχική σκέψη που είχε απέναντι σε αυτήν.
Αναρωτιέμαι πως έγινε η μετάβαση από τον θεατρικό κόσμο στο πιο μεγάλο κοινό, αυτό που σου εξασφαλίζει η τηλεόραση.
Ήταν μια καινούργια αρχή, ένα ξεκίνημα με, εντελώς, άλλους όρους. Το ψάξιμο μηνών που κάναμε στο θέατρο για δύο γραμμές κειμένου, στην τηλεόραση είναι υπόθεση μερικών δευτερολέπτων. Παρότι εσύ πρέπει να έχεις την ενέργεια και την δυναμική ώστε να δείξεις ότι μελετάς το κείμενο εδώ και δύο μήνες, ενώ στην πραγματικότητα το σενάριο έχει δοθεί πριν από μια ώρα. Θεωρώ πως ήμουν πολύ τυχερός που συστήθηκα στην τηλεόραση στα 35 μου. Αν είχε συμβεί το ίδιο στα 25 μου δεν θα μπορούσα να το υποστηρίξω. Είχα την εμπειρία να μην εκτεθώ. Και φαντάζομαι, συμπληρώνοντας 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην τηλεόραση, αν είχα εκτεθεί, δεν θα είχα δουλειά.
Στην έκθεση συμπεριλαμβάνεις και το "καβάλημα";
Σε δεύτερη μοίρα, ναι. Είναι άλλο να γίνεσαι γνωστός σε μια ηλικία επικίνδυνη κι άλλο σε μια ηλικία που έχεις διαγράψει μια πορεία. Ωστόσο, δεν φοβήθηκα τόσο αυτό, όσο μην εκτεθώ στην ουσία της δουλειάς. Να μην ειπωθεί "τι είναι αυτό το… αγγούρι που εμφανίστηκε στις οθόνες μας". Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος και δεν έχει να κάνει με το ταλέντο ή με την εργατικότητα αλλά με τους στυγνούς χρόνους που έχεις στη διάθεση σου για γύρισμα. Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί – για παράδειγμα η Ρένια Λουϊζίδου την οποία έζησα πολύ τηλεοπτικά – που έχουν μια απίστευτη ετοιμότητα στο γύρισμα. Παίρνουν το νέο κείμενο και σε μερικά λεπτά το ξέρουν απ’ έξω. Εγώ πάλι, όντας συνηθισμένος σε άλλους χρόνους, θα μπορούσα να εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Ζορίστηκα ομολογώ, αλλά κάπως τα κατάφερα.
Ανήκεις στη γενιά και ειδικά σε μια δραματική σχολή, (του Θεάτρου Τέχνης) όπου η τηλεόραση ήταν κάπως ενοχή, αν δεν ήταν απαγορευμένη.
Ναι, η τηλεόραση ήταν δαινομονοποιημένη. Πριν από δέκα χρόνια, όταν έμπαινα εγώ στο χώρο, δεν είχε ανοίξει τόσο ο δρόμος για τους ηθοποιούς στην τηλεόραση. Υπήρχε κοινό το οποίο γνώριζε πανάξιους ηθοποιούς του θεάτρου τους στα 50 και στα 55 τους χρόνια χάρη σε μια σειρά. Αυτή τη στιγμή, βλέπουμε τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς και στην τηλεόραση – ενώ κάποτε τους βλέπαμε μόνο σε ένα θέατρο 100 θέσεων. Καταλαβαίνω πως ήταν λανθασμένος αυτός ο διαχωρισμός, θεωρώ πως ήταν κρίμα τόσο καλοί ηθοποιοί να μην ανοίγονται σε ένα μεγάλο κοινό. Συχνά, φταίμε κι εμείς που ζούμε σε ένα μικρόκοσμο, θεωρούμε ότι είμαστε αφοσιωμένοι στο θέατρο και αγνοούμε την τέχνη της τηλεόρασης. Είναι λάθος, θα έπρεπε χρόνια να μας απασχολεί να βελτιωθεί το επίπεδο της ελληνικής τηλεοπτικής παραγωγής. Είναι αλήθεια πως πολλοί άνθρωποι θησαύρισαν από την τηλεόραση λανσάροντας μεγάλες πατάτες, αναλωνόντουσαν σε δουλειές κάτω του μετρίου. Πλέον, βλέποντας στην τηλεόραση ηθοποιούς όπως η Μαρία Πρωτόπαππα ή ο Δημήτρης Ήμελλος σημαίνει πως έχει ανέβει το επίπεδο. Στα 30 σίριαλ που γίνονται φέτος, τα πέντε αξίζει κάποιος να τα δει, είναι μια καλής ποιότητας ψυχαγωγία και όχι στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής αποχαύνωσης.