Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου παραχώρησε συνέντευξη στην Τζώρτζια Συρίχα για το περιοδικό "You".
Η πρωταγωνίστρια της σειράς "IQ160" αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στις δυσκολίες που βίωσε στην επαγγελματική και στην προσωπική της ζωή.
Υπήρξαν, όπως μοιράστηκε, στιγμές που δεν χτυπούσε το τηλέφωνο για δουλειά: "Φυσικά και υπήρχαν δύσκολες στιγμές απελπισίας. Αλλά, σε αυτήν τη δουλειά πάντα όταν πήγαινα να απογοητευτώ, σαν να γινόταν κάτι μαγικό, μάλλον το σύμπαν μου έλεγε "μην τα παρατάς" . Η αλήθεια είναι ότι νιώθω από τις τυχερές στον χώρο. Δουλεύω σχεδόν συνέχεια στο θέατρο, αν και δεν έχω γίνει πλούσια από εκεί. Έχω ταχθεί σε αυτό το επάγγελμα και το υπηρετώ πιστά".
Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου έχει βιώσει ζήλια και ανταγωνισμό στον χώρο της υποκριτικής: "Από τις πρώτες κιόλας δουλειές. Μέχρι αγκωνιά έχω φάει στη σκηνή για να πάω πιο 'κει… Υπήρχαν ακόμα και άνθρωποι που με απομόνωσαν όταν ήμουν στο πρώτο έτος για να μη βγαίνω μπροστά λέγοντάς μου "έχεις χρόνια μπροστά σου εσύ". Το έβλεπα ως αστείο, αλλά δεν ήταν καθόλου από 'ο,τι κατάλαβα εκ των υστέρων. Όπως και να έχει προσπαθώ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο να μπαίνω στα παπούτσια του άλλου και να κατανοώ από πού προέρχεται μια τέτοια συμπεριφορά και πιστεύω ότι αυτό είναι το κλειδί για να το αντιμετωπίσεις".
Η ίδια δεν δίστασε να μοιραστεί ότι έχει πέσει θύμα παρενόχλησης: "Σαφέστατα έχω σωπάσει από φόβο σε μικρότερη ηλικία, αλλά σε μεγαλύτερη περνάω το… κόκκινο. Παλαιότερα σε μία κακή συμπεριφορά αντιδρούσα πιο φοβικά, πάγωνα εκείνη τη στιγμή, στη συνέχεια κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και αναρωτιόμουν γιατί συνέβη αυτό. Τώρα πια όχι. Ναι, έχω υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Κατάχρηση εξουσίας. Με κάνει έξαλλη!'".
Περνώντας στα προσωπικά της, η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου μίλησε ανοιχτά για το πώς βίωσε την απώλεια της μητέρας της.
"Έχω ανοιχτές πληγές και προσπαθώ να τις κλείσω κάνοντας τη δική μου ζωή και τη ζωή των ανθρώπων γύρω μου πιο λειτουργική. Μεγάλη πληγή για μένα ήταν η απώλεια της μαμάς μου, μία πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ ό,τι και να κάνω. Θεώρησα ότι ορφάνεψα και ενώ αισθανόμουν μόνιμα 18 χρονών, ξαφνικά αισθάνθηκα 120! Με το που "έφυγε" εκείνη ένιωσα σαν να έπεσαν πιο βαριά όλες οι ευθύνες -που τόσο καιρό κάπως πάλευα- στην πλάτη μου, που τις κουβαλούσα τόσα χρόνια" είπε.
Και συνέχισε περιγράφοντας πώς το διαχειρίστηκε: "Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχει πέσει πολλές φορές στα πατώματα, που έχω σκάψει από κάτω και έχω μπει και έχω καταφέρει να αναγεννηθώ, είμαι σαν μικρό φοινικάκι δηλαδή, ήταν η μόνη περίοδος της ζωής μου που δεν μπορούσα να το κάνω και ζήτησα βοήθεια. Ήταν καθηλωτικό αυτό που ένιωθα που έφτασε στα όρια της αυτοκαταστροφής. Σαφέστατα είχα και ανθρώπους γύρω μου που με τράβηξαν από τον βυθό αλλά λειτούργησε και το δικό μου αίσθημα της αυτοσυντήρησης".