Ο Μάριος Αθανασίου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό "Λοιπόν". Ο δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε στο θέατρο, στις σχολές του αλλά και σε μερικούς προβληματισμούς που μπορεί να γεννηθούν μέσα στο κεφάλι ενός νεαρού ηθοποιού.
Μπορεί το θέατρο να αποκτήσει στιβαρότητα και να γίνει βιώσιμο για την πλειοψηφία των ηθοποιών και των σκηνοθετών, με τις σχεδόν 300 θεατρικές σκηνές στην Αθήνα και τα εκατοντάδες παιδιά που βγαίνουν ετησίως από τις θεατρικές σχολές;
Το θέατρο δεν ήταν ποτέ βιώσιμο. Το θέατρο είναι μία πολύ δύσκολη Τέχνη και εκτός του ότι πρέπει να έχεις ταλέντο, πρέπει να είσαι και τυχερός και να σε βοηθήσουν και οι συγκυρίες. Και όλες οι Τέχνες είναι δύσκολες για να υπάρξεις μέσα από αυτές και φυσικά και για να βιοποριστείς. Βέβαια, από την άλλη αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει… υπερπροσφορά μόνο στο θέατρο. Υπάρχει υπερπροσφορά για παράδειγμα και στα καφέ και στα μπαράκια. Γιατί δεν μιλά κανείς για το αν μπορούν να υπάρξουν και να είναι βιώσιμα τόσα καφέ και πάντα η συζήτηση αυτή γίνεται γύρω από το θέατρο. Ένα παράδειγμα σου φέρνω έτσι; Δεν πειράζει ας υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλοί ηθοποιοί, πολλοί καλλιτέχνες, πολλές γκαλερί, πολλές μουσικές σκηνές και γενικώς ας υπάρχουν παντού γύρω μας χώροι της τέχνης, γιατί μας κάνει καλό και ας είναι δύσκολη η επιβίωση όλων.
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντάς την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα βήματά σας;
Πώς ξεπερνά κανείς τις φιλοδοξίες του και τον καλλιτεχνικό εγωισμό του; Μα με τις αποτυχίες του! Όλοι ή τέλος πάντων οι περισσότεροι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο άλλος λίγο, άλλος πολύ και μας έχει… περάσει. Είναι κάτι σαν παιδική αρρώστια (γέλια). Η υποκριτική είναι μαραθώνιος και όχι ένας μόνο αγώνας ταχύτητας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα πολλές φορές θα σε χειροκροτήσουν και πολλές φορές θα φας και τα μούτρα σου! Οπότε τότε καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται.