Η Μαρία Κίτσου παραχώρησε συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη και το "Πάμε Δανάη” με αφορμή τη συμμετοχή της στην "Ηλέκτρα”.
Αρχικά για τις "Άγριες Μέλισσες” και την έκθεση, είπε: "Ήταν προστατευτικό αυτό που έγινε με τον covid. Μας βοήθησε όλο αυτό που έγινε με την πανδημία, γιατί δεν βγαίναμε έξω στον κόσμο, φορούσαμε μάσκες. Όταν άνοιξε όμως όλο αυτό, ήταν λίγο too much. Αλλά όχι από τον κόσμο. Ο κόσμος ήταν υπέροχος στις εκδηλώσεις του. Ήταν δύσκολο να βλέπεις ό,τι λες και ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις, να γράφεται, να διαστρεβλώνεται ή να χρησιμοποιείται για άλλους λόγους. Δεν μου αρέσει αυτού του είδους η έκθεση. Είναι άγριο να κάθονται στις εκπομπές και στα πάνελ να προσπαθούν σαν όρνια – αρπακτκά να ξεζουμίσουν το παραμικρό, να βρουν πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν. Όλο αυτό το πράγμα ήταν πολύ άσχημο. Δεν έχει σχέση με τη δουλειά μας".
Για τον χαμό του πατέρα της, η ηθοποιός είπε: "Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν συγκλονιστικός. Στην πρώτη πρεμιέρα μου στο θέατρο έχασα τον πατέρα μου. Είναι νεκρή αντίληψη ότι οι ηθοποιοί είναι υπεράνθρωποι ή παλιάτσοι του κόσμου. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν ο κόσμος έχει πληρώσει εισιτήριο, πρέπει να δει την χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου, όταν εσύ παίζεις και δεν είσαι καλά. Εγώ παρόλα αυτά έπαιξα γιατί ένιωθα ότι το είχα ανάγκη και αυτό με βοήθησε να το αντιμετωπίσω".
"Από μικρό παιδί ένιωθα ότι πρέπει να είμαι πρώτη σε όλα, δεν είχα ανταγωνισμό μέσα μου, αλλά είχα συναγωνισμό. Δεν ήταν εύκολο το μεγάλωμα μου, υπήρχαν ιδιαιτερότητες, το έψαχνα πάρα πολύ. Αυτός ο δαίμονας με ακολουθεί συνέχεια, βασανίζομαι. Ο πιο μεγάλος μου κριτής είμαι εγώ η ίδια. Φοβάμαι να χαρώ, γιατί με κάποιο τρόπο νιώθω ότι θα τιμωρηθώ για την χαρά μου" είπε κλείνοντας.