Η Μαρία Ιωαννίδου έδωσε μια συνέντευξη στη "Realnews" με αφορμή το νέο, δεύτερο κατά σειρά βιβλίο της με τίτλο "'Ανω τελεία".
"Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό στο θέατρο. Είμαστε στο θέατρο "Μινώα" σε μια παράσταση με τον Χρόνη Εξαρχάκο. Είναι στη σκηνή και λέει τα δικά του, κάνει τον μάγειρα και βάζει στη σούπα βατραχάκια, φιδάκια, εμείς πίσω από τη σκηνή έχουμε τρελαθεί από τα γέλια! Βγαίνουμε επόμενο νούμερο για ένα χορευτικό με ακροβατικά και εξακολουθούμε να γελάμε με τον Βαγγέλη Σειληνό τόσο πολύ, που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε και του πέφτω κάτω από τα χέρια. Θυμάμαι ότι δεν ολοκληρώσαμε ποτέ το χορευτικό", λέει η γνωστή ηθοποιός δίνοντας μια γεύση από το τι θα διαβάσουμε στο νέο αυτό βιβλίο.
Μεταξύ άλλων, η ίδια μίλησε και για τον λόγο που έγραψε αυτό το βιβλίο λέγοντας: "Σε κορυφαίες στιγμές της ζωής μου γράφω. Το πρώτο βιβλίο "Σουίτα 1610" ήταν ένας αποχαιρετισμός στον Φρέντυ. Τώρα με βαραίνουν πράγματα, με βαραίνει η ηλικία μου συναισθηματικά και καλλιτεχνικά, ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο στιγμές της ζωής μου. Είχα δίπλα μου έναν Φρέντυ Γερμανό που έλεγε "γράφε, γράφε, αλλά να μην έχεις θέατρο ή κινηματογράφο". Και αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στα δύο πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου, στη μητέρα μου και στον Φρέντυ".
Τέλος, όπως η Μαρία Ιωααννίδου αποκάλυψε για το τι άλλο θα διαβάσουμε: "Πρόκειται για άγνωστες στιγμές της ζωής μου, τις οποίες παρουσιάζω για πρώτη φορά χωρίς φόβο και πάθος – Αναφέρομαι, όμως και σε δύσκολες στιγμές μου. Όταν έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο στην ηλικία των 50, παρέλυσα. Στα 22 μου ήμουν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο για έναν χρόνο και ο Φρέντυ με είχε πάει στη Βιέννη για να γίνω καλά. "Η παράλυτη χορεύτρια" έλεγαν τότε. Μιλάω όμως και για την προσωπική μου μάχη με τον καρκίνο".