Η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος υποδέχτηκαν στο "Στούντιο 4" της Μεγάλης Δευτέρας τη Λένα Διβάνη.
Η γνωστή συγγραφέας παραχώρησε μία συνέντευξη στους παρουσιαστές της ΕΡΤ αναφερόμενη στα παιδικά της χρόνια αλλά και στον λόγο που επέλεξε να μην κάνει παιδιά.
Η Λένα Διβάνη μοιράστηκε ότι είχε πάρει από νωρίς τις αποφάσεις της όσον αφορά την οικογενειακή της ζωή. "Από πέντε χρονών πολύ συνειδητά είπα -σας το ορκίζομαι, έχω την εικόνα στο μυαλό μου- έβλεπα ότι οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι. Οι γονείς μου δεν ήταν ευτυχισμένοι, τους έβλεπα να μαλώνουν συνέχεια και σκεφτόμουν "Γιατί;". Δεν είχαν επιλέξει ο ένας τον άλλον. Τους άκουγα να λένε "Αν δεν είχαμε και τα παιδιά…". Σε όλη τη γειτονιά έπαιζε αυτό, έβλεπα και τα άλλα ζευγάρια, χάλια ήταν όλοι. "Να θυμηθώ να μην παντρευτώ, δεν είναι ωραίο πράγμα" σκεφτόμουν. Το μοναδικό ζευγάρι που έβλεπα να είναι ευτυχισμένο ήταν η κυρία Σουζάνα και ο κύριος Αντώνης, που δεν είχαν παιδιά. Είπα "αυτό θα κάνω". Πρέπει να επιλέγεις τον άλλον κάθε μέρα" δήλωσε αρχικά.
Οι γονείς της δεν την πίεσαν προ κάποια κατεύθυνση: "Η μητέρα μου είχε στα 21 της τρία παιδιά, είχε αυτόν τον καημό, να μην έχει ζήσει τα νιάτα της. 'Ζηλεύω που βγαίνετε, που πάτε στη σχολή σας" μας έλεγε. Ήμασταν ελεύθεροι να διαλέξουμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας".
Η Λένα Διβάνη υπέβαλε την παραίτησή της μετά από χρόνια διδασκαλίας στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών.
Για τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση, η ίδια εξήγησε: "Παραιτήθηκα γιατί ντράπηκα. Πάντα ντρεπόμουν αλλά με κρατούσε η διδασκαλία. Δεν λατρεύω την αρχική δομή του πανεπιστημίου, δεν μου κάνει εμένα, έχω μία πιο αναρχική φύση. Αλλά, λάτρευα τη διδασκαλία. Αυτό με κρατούσε και δεν συμμετείχα σε άλλα, δεν πήγαινα σε δεξιώσεις με τον πρύτανη ποτέ μα ποτέ. Αυτό στην πανδημία ατύχησε, τα παιδιά δεν άνοιγαν καν τις κάμερες, η διδασκαλία έγινε ένα πολύ κρύο πράγμα. Παρακαλούσα τους φοιτητές μου να ανοίξουν τις κάμερες, δεν τις άνοιγαν. "Τι έχετε ρε παιδιά;" τους ρωτούσα, "Δεν είναι καλό το μαλλί" μου απαντούσαν. Ήταν πολύ άχαρο και ανέβηκε η ντροπή πάνω (από την αγάπη μου για τη διδασκαλία). 'Έγιναν και μερικά επεισόδια και λέω "τι κάνω εδώ πέρα;". Έπρεπε να δώσω ένα σήμα στους φοιτητές ότι δεν εγκρίνω μερικά πράγματα".