Τον Κώστα Κόκλα υποδέχτηκε στο "The 2Night Show" της Δευτέρας ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, με τον γνωστό ηθοποιό να μιλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη δουλειά του αυτήν την περίοδο, τον γιο του αλλά και το λόγο που δε γίνονται πλέον αρκετές κωμωδίες.
Ο Κώστας Κόκλας ανέφερε αρχικά ότι "Μετά τα 50 αρχίζεις να αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Ξέρεις τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει πια. Δε χάνεις το χρόνο σου στο να αποφασίσεις τι θέλεις. Σου φεύγουν αρκετές ανασφάλειες αλλά πλησιάζοντας στα 60 φαντάζομαι θα περάσουμε μια κρίση. Πλέον δε βλέπουμε με τη ματιά των 30 χρόνων. Έχουμε δει τι θα γίνει. Για το αν ξεκουράστηκα, δεν έχω παράπονο, έχω κάνει αρκετές διακοπές. Επειδή η δουλειά μου μου φερόταν καλά από τα πρώτα χρόνια, μπορούσα τα καλοκαίρια να κάθομαι και να πηγαίνω στο νησί μου, να είμαι μαζί με τον γιο μου. Μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι για εμένα, η δουλειά δεν έχει πια την έννοια που είχε παλιά. Την ευχαριστιέμαι πιο πολύ, δεν με κουράζει τόσο. Αν περνάω καλά, η δουλιά για εμένα είναι σαν να κάνω διακοπές".
Μιλώντας για τον γιο του, ο δημοφιλής ηθοποιός σημείωσε πως "Θα πάει Β' Λυκείου. Τα πάει καλά με τα νούμερα, νομίζω θα ασχοληθεί με τα οικονομικά. Ευτυχώς έχει καλύτερη σχέση από εμένα, έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου σε αυτόν. Ηθοποιός δεν νομίζω να γίνει. Δεν έχει δείξει τέτοια πρόθεση. Τα ξαφνικά δεν τα φοβάμαι, εκεί είναι η ομορφιά. Όταν ήμουν εγώ Β' Λυκείου, κάπου μέσα μου ήξερα τι θα κάνω. Λόγω καταγωγής και καταβολών κάπου εκεί γύρναγα, στο χώρο της τέχνης. Με μουσικά όργανα, ορχήστρες, χορωδίες. Δεν έχω φοβερή γκάμα σε νότες αλλά αν χρειαστεί να πω ένα τραγούδι θα το πω καλά".
Επιπλέον, μίλησε για την περίοδο του κορονοϊού σημειώνοντας ότι "Για εμένα λειτούργησε ευεργετικά και καταπραϋντικά. Ήταν ένα διάστημα που είχα το χρόνο να γλείψω τις πληγές μου από όλη αυτή την εικοσαετία που είχαμε τραβήξει φοβερή πίεση, πολλή δουλειά. Είχε χαθεί κάπως η μπάλα και στη δουλειά μας και με τους γύρω μας. Αυτός ο χρόνος ήταν πολύτιμος γιατί θεράπευσα κομμάτια ψυχικά, ανασύνταξα κομμάτια του εαυτού μου, άφησα κάτι άλλα δίπλα και ξαναβγήκα αισιόδοξος"
Μεταξύ άλλων, ο Κώστας Κόκλας μίλησε και για την κατάσταση που επικρατεί στην τηλεόραση αναφορικά με τις σειρές, σημειώνοντας ότι στις μέρες μας υπάρχει έλλειψη κωμωδίας. "Η τηλεόραση είναι εμπορικό είδος. Κάποια στιγμή πουλούσαν οι δραματικές σειρές και όλα τα κανάλια έκαναν δραματικές σειρές και τις έκαναν πολύ ωραία, με πολύ καλές και ακριβές παραγωγές. Δούλεψε πολύς κόσμος και πήραν οι συνάδελφοι και οι σκηνοθέτες χρήματα. Οι εποχές αλλάζουν. Ήταν μια δεκαετία που βλέπαμε πολλές κωμωδίες. Βλέπαμε 4-5 σε κάθε κανάλι. Δεν είναι εύκολο πράγμα η κωμωδία. Είμαστε απαιτητικοί, γιατί βλέπουμε ξένες παραγωγές και έχουμε πονηρέψει πια. Πρέπει να έχεις άποψη, αισθητική, να το στηρίζεις. Έχουμε αλλάξει προς το καλό πιστεύω. Μακάρι να γίνουν περισσότερες κωμωδίες αλλά δεν είναι εύκολο. Οι σεναριογράφοι που έχουμε στην Ελλάδα και γράφουν κωμωδίες είναι αρκετά απαιτητικοί και είναι λίγοι. Δεν μπορούν να γράφουν τρία σίριαλ για ένα κανάλι".
"Είναι παράσημο για εμένα, η συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή. Με την ελεύθερη σκηνή με την Άννα Παναγιωτοπούλου άλλαξαν εντελώς το επάγγελμα του ηθοποιού. Αλλιώς ήταν πριν οι ηθοποιοί και μετά το ελεύθερο θέατρο αλλιώς. Είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε κοντά μας" είπε σε άλλο σημείο, σχετικά με τη συνεργασία του με τον Σταμάτη Φασουλή στην παράσταση "Τότε, Τώρα, Πάντα".
Κάνοντας μια αναδρομή στην επαγγελματική του πορεία, ο Κώστας Κόκλας υπογράμμισε ότι "Το πρώτο μου σίριαλ ήταν το Παραμύθι Χωρίς Όνομα στην ΕΡΤ το 1988,και μετά με γνώρισε ο Μανούσος Μανουσάκης και μου έδωσε τον πρώτο μου πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια τηλεταινία στην ΕΡΤ2. Η πρώτη κωμωδία που έπαιξα στην τηλεόραση ήταν με τον Χάρη Ρώμα στο 'Ελλάς Παλλάς'. Ευρέως γνωστός έγινα με το 'Τζιβαέρι', εκεί έκανα έναν πολύ αρνητικό χαρακτήρα, έναν ζιγκολό. Ο κόσμος με έβριζε στον δρόμο. Τον επόμενο χειμώνα ξεκίνησαν τα Εγκλήματα… Το 1991 έκανα το 'Άντε Γεια 'με τον Άλκη Κούρκουλο. Αυτή ήταν η πρώτη μου ταινία. Ξύπνησα το πρωί να πάω να δω την πρεμιέρα και άργησα. Όπως τράβηξα την κουρτίνα για να μπω μέσα, βλέπω το κεφάλι μου πάνω στην οθόνη να λέει μία ατάκα κι ο κόσμος να γελάει από κάτω. Σάστισα, έκλεισα την κουρτίνα και πήγα στο μπαρ. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την εικόνα μου για πολλά χρόνια" είπε καταληκτικά.