Η Κλέλια Ανδριολάτου παραχώρησε συνέντευξη στη Γεωργία Οικονόμου για το "The Magazine" του "News 247" με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση "Πεταλούδες στο στομάχι".
Η πρωταγωνίστρια του "Maestro" αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, στο modelling, στον έρωτα αλλά και στις απώλειες των παππούδων της, οι οποίες συνέβησαν μαζί, την ίδια μέρα.
Το μόντελινγκ πώς προέκυψε;
Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία. Όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη έκανα διαφημίσεις για παιδιά. Κάποιος γνωστός φαντάζομαι, είπε στους γονείς μου να με πάνε σε μία διαφημιστική εταιρεία και πήγαμε. Και επειδή μου άρεσε και εμένα πολύ η διαδικασία, συνέχισα. Όταν έγινα 14, αυτό πήρε μία πιο επαγγελματική μορφή. Τότε άρχισα να δουλεύω ως γυναίκα. Δηλαδή, ερχόμουν στην Αθήνα κάθε εβδομάδα. Τότε κιόλας υπήρχαν πιο πολλά περιοδικά, δηλαδή κάναμε πολλά εξώφυλλα, πολλή μόδα.
Δεν ήταν λίγο εξοντωτικό όλο αυτό;
Ήταν πολύ εξοντωτικό, γιατί διάβαζα πολύ και προσπαθούσα να είμαι καλή μαθήτρια στο σχολείο. Στην αρχή ντρεπόμουν να πω στους συμμαθητές μου πως δούλευα ως μοντέλο στην Αθήνα. Μετά, όταν άρχισα να κάνω και εξώφυλλα, αυτό αποκαλύφθηκε και έγινα προσωρινά ο "στόχος" της τάξης μου. Έφερναν τα περιοδικά στην αίθουσα και γενικά αποτελούσα το θέμα συζήτησης. Ένιωθα πολύ περίεργα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. γιατί τα παιδιά δεν ήταν εξοικειωμένα με όλο αυτό και υπήρχε μία αμηχανία. Εμένα πάλι, το να με βλέπω σε μια έντυπη μορφή μού φαινόταν απολύτως φυσιολογικό, γιατί το έκανα από πολύ μικρή. Αλλά μετά το συνήθισα και δε με πείραζε.
Είχες την ταμπέλα της ωραίας της παρέας;
Στα χρόνια του σχολείου ήμουνα πολύ μικροκαμωμένη, θα έλεγα πως ήμουν απλώς ένα γλυκό κορίτσι. Δεν είχα καθόλου πέραση, δεν το ένιωθα τουλάχιστον. Εκεί, προς το τέλος του Λυκείου, άρχισα να ψάχνω την ταυτότητά μου ως γυναίκα και με έναν τρόπο ακόμη την ψάχνω. Δεν αισθάνομαι, αυτό που μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν με βλέπει. Αισθάνομαι ακόμα κορίτσι.
…
Εσύ έχεις ερωτευτεί τόσο ακραία;
Ναι θα έλεγα. Τώρα βέβαια είμαι σε μια περίοδο που ο έρωτας θέλω να έχει την υγεία μέσα του. Δεν είμαι δεκαοκτώ χρόνων πια και χρειάζομαι μια ισορροπία στη ζωή μου με όλα αυτά που συμβαίνουν επαγγελματικά. Θέλω να είμαι όσο πιο γειωμένη γίνεται και να πορεύομαι με ηρεμία.
Βάζεις όρια στη σχέση σου; Λες όχι;
Πια ναι. Έχω θέμα με τα όρια, αλλά μέσα από την ψυχοθεραπεία μου, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω με τον εαυτό μου, μπορώ και βάζω.
…
Πώς χειρίζεσαι την απώλεια εσύ;
Δεν είχα χάσει ποτέ άνθρωπο στη ζωή μου μέχρι πέρσι που έχασα την ίδια μέρα και τους δύο παππούδες μου. Ήταν μία ασύλληπτη σύμπτωση και ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα τον θάνατο. Νομίζω ότι από τότε που το βίωσα, τον φοβάμαι και λιγότερο. Γιατί όταν δεν έχεις βιώσει κάτι, παίρνει άλλες διαστάσεις στο κεφάλι σου.
Ο χωρισμός μοιάζει με θάνατο;
Σίγουρα, όταν έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο χρόνια, έχεις μοιραστεί τον εαυτό σου και αυτός αντίστοιχα τον εαυτό του και ξαφνικά χωρίζεις, είναι σαν να πεθαίνει. Και είναι περίεργο, γιατί μπορεί αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο να τον συναντήσεις μετά από χρόνια και να συνειδητοποιήσεις πως είναι ένας ξένος. Είναι τόσο περίεργο αυτό. Είναι σαν να έχει γεννηθεί κάποιος άλλος στο πρόσωπό του. Είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή η απώλεια κι εγώ ακόμα την εξερευνώ. Δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργεί. Αλλά η απώλεια γενικότερα, σε φτάνει σε κάποια όρια με τα οποία βλέπεις τελείως διαφορετικά τη ζωή και σε εξελίσσει με ταχύτητα. Όσο δυσβάσταχτο κι αν είναι εκείνη τη στιγμή.
Τι σε θυμώνει;
Με θυμώνει η παραίτηση. Δηλαδή, θα ήθελα να διεκδικούμε τα πράγματα, να μην τεμπελιάζουμε. Και αυτό αφορά τα πάντα. Στις σχέσεις, στη δουλειά. Μου αρέσει να δουλεύουμε και να εμβαθύνουμε στα πράγματα στη ζωή. Είτε είναι μια σχέση, είτε είναι δουλειά. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να παραιτηθείς. Γενικότερα δεν μου αρέσουν οι ευκολίες στη ζωή μου έτσι κι αλλιώς. Και σε κοινωνικό επίπεδο πιστεύω πως το σύνολο πρέπει να ενεργοποιηθεί και να προσπαθήσει. Αλλά είναι τόσο ισχυρό το σύστημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Οι καλλιτέχνες είμαστε μέρος του πολιτισμού, επιτελούμε κοινωνικό έργο, διαμορφώνουμε ήθος και δεν παίρνουμε τίποτα πίσω. Είμαστε στο περιθώριο.