Καλεσμένη στο "Στούντιο 4" της Δευτέρας βρέθηκε η Κατερίνα Γκαγκάκη. Η ίδια παραχώρησε μία συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Ανγνωστόπουλο στη διάρκεια της οποίας εξέφρασε την άποψή της για τη σημερινή τηλεόραση.
"Η κοινωνία κάνει την τηλεόραση, χωρίς συζήτηση. Προφανώς όταν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις πάρα πολλές ώρες τηλεοπτικό αέρα, προφανώς θα υπάρχουν και θέματα που μπορεί να επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά από την τηλεόραση στην κοινωνία. Αλλά νομίζω ότι βλέπουμε αυτό που θέλουμε να να βλέπουμε και αυτό το οποίο είμαστε ή αυτό το οποίο επιθυμούμε να γίνουμε. Δεν πίστεψα ποτέ ότι η τηλεόραση έχει εκπαιδευτικό σκοπό. Η τηλεόραση μπορεί να χειραγωγήσει αλλά να σου πω κάτι; Άμα χειραγωγεί και κάνει 2%, κάποια στιγμή θα πάψει να χειραγωγεί. Για μένα ισχύει το "αυτά θέλει ο κόσμος", το πιστεύω πάρα πολύ αυτό και δεν το λέω με την κακή έννοια. Η τηλεόραση αυτήν τη στιγμή -λαμβάνοντας υπόψιν και τα others- έχει τα πάντα, κυριολεκτικά". Πιστεύω ότι η τηλεόραση απαντά σε αυτό το οποίο ζει τώρα η κοινωνία. Μπορεί να το πάει ένα τσικ καλύτερα ή χειρότερα, το χειρότερα είναι πιο εύκολο" δήλωσε.
Διαβάστε Επίσης
Σε άλλο σημείο, η Κατερίνα Γκαγκάκη αποκάλυψε ότι έκανε βουλιμικά επεισόδια: 'Έχω έναν μαγικό τρόπο κάποιες υποχρεώσεις να τις θεωρώ ανελαστικές. Αυτός ήταν και λόγος που κάποτε που έκανα καθημερινή εκπομπή. Περνούσα μία βαριά περίοδο με βουλιμικά επεισόδια. Θεωρούσα ότι αν την επόμενη ημέρα το πρωί οφείλω να σηκωθώ, θα είμαι σε εγρήγορση […] Το να μην είσαι καλά δεν θα ήταν καθόλου αποδεχτό στο σπίτι μου. Σφίγγουμε τα δόντια, παίρνουμε δύναμη και κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε".
Για το πώς οδηγήθηκε στα βουλιμικά επεισόδια, η ίδια είπε: "Δεν ξέρω τι με οδήγησε στην κατάθλιψη, τα βουλιμικά επεισόδια ξέρω ότι τα είχα από πολύ μικρή από φοβερή ανασφάλεια και από την πίεση του να είμαστε όπως όλοι. Ήμουν πολύ μικρή, 15 χρονών. Η μαμά μου είχε πει ότι όταν ήταν έφηβη είχε παχύνει πάρα πολύ και ήταν δυστυχισμένη και δεν ήθελε να μου συμβεί και εμένα αυτό. Όταν ξεκίνησα κάποια στιγμή (ναι παίρνω κιλά) άρχισαν να υπάρχουν κλειδωμένα ντουλάπια, να μην υπάρχει τίποτα στο σπίτι. Βέβαια όταν έπαιρνα ένα κιλό γύριζα σπίτι και έκλαιγα, οπότε αν της μιλούσες (της μητέρας μου) θα σου έλεγε ότι "δεν με νοιάζει, να είσαι όπως θες να είσαι. Εσύ στεναχωριέσαι". Άρα κάπως μου έκανε κλικ. Έβλεπα ότι όλα τα παιδάκια είναι πιο μινιόν και εγώ ήμουν ογκώδης, γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα".
Και πρόσθεσε: "Το έκρυβα, δεν είναι κάτι που το λες στη μαμά σου και στον μπαμπά μου. Απλώς ήταν μία μαγική μέθοδος με την οποία μπορούσα να τρώω ό,τι θέλω και να μην παχαίνω, ξέρεις τι ωραία που ήταν; Ανακάλυψα μετά πόσο κακό έκανα στην υγεία μου. Κάποια στιγμή το ανακάλυψαν οι γονείς μου. Μια περίοδο πετούσα το φαγητό, μία φορά το ξέχασα να το πετάξω στα σκουπίδια".
Οι γονείς της δεν το άφησαν να περάσει έτσι: "Όταν το ανακάλυψαν -για τότε μου φαίνεται τρομερό, για τώρα φυσικό- με πήγαν σε έναν άνθρωπο να με βοηθήσει, δεν ήταν συνηθισμένο τότε. Με βοήθησε τρομερά, γι' αυτό θέλησα να ασχοληθώ με την ψυχολογία".