Η Κατερίνα Γερονικολού παραχώρησε συνέντευξη στον Γιάννη Βίτσα για το περιοδικό "Hello!", με αφορμή την παράσταση "Βότκα Μολότοφ".
Η δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στις δυσκολίες που πέρασε στην επαγγελματική της πορεία αλλά και σε θέματα της προσωπικής της ζωής.
Η Κατερίνα Γερονικολού παίρνει χαρά από τις ήρεμες στιγμές της ζωής: "Με φοβίζουν τα αναπάντεχα, αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ίσως να ακουστεί κλισέ, αλλά αυτό που μου δίνει χαρά είναι να νιώθω οικειότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, να βρίσκομαι σε ασφαλές περιβάλλον -σε ένα οικογενειακό τραπέζι ή πίνοντας καφέ με φίλους- και να μπορώ να πω τα πάντα και να μοιραστώ τα μυστικά μου. Όποτε νιώθω άνετα είναι για μένα μία όμορφη στιγμή, σημαίνει ότι όλα πάνε καλά".
Η απώλεια του πατέρα της, τη δίδαξε αρκετά πράγματα: "Μία από τις αγαπημένες μου δουλειές είναι το σήριαλ "Κι όμως είμαι ακόμα εδώ" που προβάλλεται πάλι στην ΕΡΡ1, τα απογεύματα. Τη λάτρεψα αυτήν τη σειρά διότι μου δόθηκε ένας ρόλος σχεδόν αυτοβιογραφικός -αν και δεν είμαι υποχόνδρια. Θέλω, όταν τελειώνει η ημέρα, να λέω ότι την έζησα όπως θα έπρεπε να τη ζήσω, χωρίς τους λάθους ανθρώπους δίπλα μου, χωρίς τοξικότητα, με μία δουλειά που με ικανοποιεί, με συνεργασίες που επιλέγω και που με κάνουν ευτυχισμένη. Το περιβάλλον μας κάνει αυτούς που είμαστε. Η απώλεια με δίδαξε ότι επειδή στη ζωή συμβαίνουν αναπάντεχα, δεν τα ελέγχουμε όλα και δεν γνωρίζουμε πόσο θα ζήσουμε, οφείλουμε να δίνουμε αξία στην κάθε μας μέρα. Με έμαθε να ζω τη στιγμή. Είναι λάθος να λέμε "θα πάω ταξίδι με τον αγαπημένο μου σε έναν χρόνο". Όχι ότι αυτό σημαίνει πως δεν με νοιάζει τι θα γίνει σε πέντε χρόνια ή πως αδιαφορώ για το μέλλον μου, αλλά αυτό που μπορώ να ζήσω τώρα, θέλω να το ζήσω τώρα".
Και πρόσθεσε σε άλλο σημείο: "Τα τρία πιο κομβικά σημεία της ζωής μου ήταν όταν μείναμε στην οικογένεια χωρίς τον μπαμπά όταν πέρασα στη Νομική, γεγονός που με δίδαξε ότι όταν προσπαθείς σκληρά για κάτι, δεν πάει χαμένος ο χρόνος σου και ο επαγγελματικός μου στόχος, που είναι η διάρκεια στη δουλειά μου- και την αναφέρω δουλειά γιατί μου προσφέρει οικονομικές απολαβές. Διαφορετικά, θα την αποκαλούσα πάθος γιατί αυτό είναι".
Η Κατερίνα Γερονικολού έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι έχει υποστεί κακοποιητική συμπεριφορά στον χώρο του θεάτρου. Για το πώς το αντιμετώπισε όλο αυτό, η ίδια είπε: "Πολύ δύσκολα. Θεωρητικά, αν είχα απανωτά τέτοιες συνεργασίες, θα είχα εγκαταλείψει τον χώρο καθώς δεν έχει νόημα να υποβάλλουμε εν γνώσει μας τον εαυτό μας σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Ευτυχώς όμως μετά από καιρό άλλαξε η σκέψη μου και είπα "Ναι έχω περάσει και δύσκολα αλλά στη ζωή μου ήρθαν η Μιμή Ντενίση, η Ελένη Ράντου, ο Σπύρος Ρασιδάκης και όχι μόνο. Ήρθαν πολλοί θετικοί άνθρωποι που με αγάπησαν, τους εμπιστεύτηκα και τους έβαλα στην καρδιά μου".
Εκείνη τη στιγμή. όταν βίωνε κακοποιητικές συμπεριφορές, αισθανόταν διαφορετικά: "Πάντα είναι δύσκολο να σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγος, να αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις εκεί".
Πώς άντεξε; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Υπήρχε το πείσμα, ότι δεν θα λυγίσω, ότι θα τα καταφέρω. Ουσιαστικά, είναι ένας πόλεμος και με τον εαυτό σου. Καταλαβαίνω γιατί το άντεξα τότε -έχουν περάσει και δέκα χρόνια-, τώρα όμως δεν θα το έκανα".