Η ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου που φέτος απολαμβάνουμε στην σειρά "Μαύρο Ρόδο", παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικό "Plan Be" Δεκεμβρίου,που κυκλοφορεί με τον "Ελεύθερο Τύπο"και τη Μαρία Λυσάνδρου. Η ίδια μίλησε για την καριέρα της αλλά και για τον ενδιαφέροντα ρόλο της "Ηγουμένης Φιλαρέτης" που ενσαρκώνει φέτος στην σειρά.
Είστε μια γυναίκα πολύ εντυπωσιακή. Δεν ξέρω κατά πόσον στη δική σας δουλειά αυτό λειτουργεί μόνο ως πλεονέκτημα ή αν, τελικά, λειτουργεί και ως εμπόδιο…
Ούτε κι εγώ ξέρω πια… Νομίζω ότι, καμιά φορά, αυτό τρομάζει τους άλλους. Επίσης, το να είσαι εμφανίσιμος κάποιοι το θεωρούν αντίθετο της ποιότητας. Αλλά αυτό συνέβαινε περισσότερο παλαιότερα. Όταν είχα πρωτοέρθει από τη Νέα Υόρκη, είχα ακούσει μια ατάκα… Είπε κάποιος "Πάμε να δούμε τη Διδασκάλου στο θέατρο", κι η απάντηση ήταν: "Αυτή είναι όμορφη! Είναι και καλή ηθοποιός;". Αλλά, εντάξει, αυτά τα κλισέ υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, δυστυχώς.Ξέρετε, αυτά είναι πράγματα πολύ ριζωμένα μέσα μας. Εγώ πάντα προσπαθούσα –και εξακολουθώ να προσπαθώ– να είναι καλά το "μέσα μου". Οι Γάλλοι έχουν μια πολύ ωραία έκφραση: "il est bien dans sa peau", δηλαδή να είναι κανείς καλά "μέσα στο δέρμα του". Όταν αγαπάς τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι, τότε και μόνο τότε μπορείς και να τον εξελίξεις, και να τον αναπτύξεις.
Φέτος υποδύεστε την Ηγουμένη Φιλαρέτη, στο "Μαύρο Ρόδο" του Mega. Ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω ποια είναι η δική σας σχέση με τον Θεό.
Εγώ πιστεύω ότι ο Θεός είναι παντού – γύρω μας, μέσα μας… Είναι το σύμπαν που μας διέπει, είναι αυτή η δύναμη που παίρνουμε από ανεξήγητες πηγές, τις οποίες δεν μπορούμε πάντα να συλλάβουμε με τη λογική. Πιστεύω ότι δογματίζουμε, είτε λέγοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα, είτε λέγοντας με απόλυτη σιγουριά "υπάρχει αυτό". Αυτός ο δογματισμός είναι, από μόνος του, κάτι στενόμυαλο. Για μένα, υπάρχει αυτή η ανώτερη δύναμη που μας διέπει. Πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει μέσα του τον Θεό που διαλέγει. Είναι αυτή η πίστη στη δύναμή μας, η πίστη στην "καθαρότητά" μας, η πίστη στις σκέψεις που κάνουμε και στις λέξεις που εκστομίζουμε. Όλα αυτά.
Έχω διαβάσει ότι, προκειμένου να υποδυθείτε την Ηγουμένη Φιλαρέτη, μείνατε για ένα διάστημα σε μοναστήρι.
Ναι, έμεινα για μια εβδομάδα στην Αγία Ειρήνη, στο Ρέθυμνο, γιατί θεώρησα ότι αυτή την αίσθηση, αυτή τη γαλήνη που παίρνεις, δεν μπορείς να τη βρεις όπου να 'ναι. Όση μελέτη κι αν κάνεις ως ηθοποιός… δύσκολα την εισπράττεις.
Από αυτή τη μία εβδομάδα που μείνατε εκεί, ποιο ήταν το κυριότερο στοιχείο που εισπράξατε, το οποίο νιώσατε ότι θα σας βοηθήσει και στον ρόλο;
Εμένα με ενδιαφέρει αυτή η αίσθηση που εισέπραξα, αυτή η αίσθηση της απόλυτης ησυχίας καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, αυτή η μαγεία που βιώνει ένα σώμα κι ένα πνεύμα όταν είναι πέντε η ώρα το πρωί, και ακούγεται ο ήχος της καμπάνας που καλεί στον Όρθρο. Είναι μαγικές αυτές οι στιγμές. Αυτή η γαλήνη είναι κάτι που μένει μέσα σου, σου γίνεται βίωμα – ο τρόπος που περπατάνε, έτσι αθόρυβα, σχεδόν λίγο πάνω απ' τη γη, ασχέτως σωματικής διάπλασης της καθεμίας, με αυτό το μαύρο ράσο να ανεμίζει, ο τρόπος που μιλάνε… Γι' αυτό και, πριν το γύρισμα, προσπαθώ λίγο να απομονώνομαι. Όσο μπορώ, βέβαια, γιατί υπάρχουν πάντα οι συζητήσεις και τα αστεία με τους συναδέλφους. Αλλά ορίστε ένα μικρό θαύμα: Από όλα τα μοναστήρια στα οποία θα μπορούσα να είχα πάει, πήγα στην Αγία Ειρήνη, όπου έπεσα πάνω σε μία πολύ φωτισμένη Ηγουμένη, μα πολύ φωτισμένη! Η οποία, σε όποιο κορίτσι είχε πάει μικρό στη Μονή, έλεγε "θα τελειώσεις το σχολείο, θα πας πανεπιστήμιο εφόσον το θέλεις, και μετά". Την προέτρεπε να τα ζήσει, ώστε να είναι απόλυτα συνειδητή μετά η επιλογή της να ακολουθήσει τον μοναχισμό. Κι αυτό κάπως συνδέεται και με τη δική μας ιστορία, στο "Μαύρο Ρόδο".
Προβληματιστήκατε καθόλου για την πιθανότητα αντιδράσεων από την παρουσίαση μιας γυναίκας, αφοσιωμένης μεν στον Θεό (και μιλάω για την αδελφή Κασσιανή, τον χαρακτήρα της Μυρτώς Αλικάκη), η οποία όμως κυριεύεται από τα πάθη της και οδηγείται σε μηχανορραφίες;
Μα αυτή είναι η αποστολή της Τέχνης! Να δείχνει όλες τις απόψεις και όλες τις μορφές! Ίσα-ίσα… ακριβώς επειδή υπάρχει η Κασσιανή, είναι πολύ ωραίο που, στον αντίποδα, υπάρχει η Ηγουμένη, η οποία αντιδρά σε αυτές τις ίντριγκες, σε αυτές τις προτάσεις περί σκηνοθεσίας ενός ψεύτικου θαύματος. Η Ηγουμένη αρνείται σθεναρά, παρότι ένα τέτοιο ψεύτικο θαύμα θα σήμαινε χρήματα για το μοναστήρι, δημοφιλία, περισσότερους επισκέπτες. Εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος θα έπρεπε να χαίρεται που τα βλέπουμε όλα αυτά. Διότι, κοιτάξτε… Βεβαίως και υπάρχουν σκοτεινοί άνθρωποι στην Εκκλησία – δυστυχώς, δυστυχώς… Αλλά, παράλληλα, υπάρχουν και πολλοί φωτεινοί άνθρωποι! Εμείς, λοιπόν, δείχνουμε και τις δύο πλευρές. Το θέμα είναι κατά πόσον οι εκπρόσωποι της θρησκείας της Αγάπης, γιατί αυτό είναι η Ορθοδοξία, ακολουθούν τα όσα εκπροσωπούν. Ο Χριστός είπε "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" – η μεγαλύτερη αλήθεια είναι αυτή. Είναι συμφέρον για εμάς να αγαπιόμαστε, ας το καταλάβουμε αυτό επιτέλους. Εμείς, λοιπόν, το δείχνουμε αυτό, γιατί είναι η Αλήθεια. Η Αλήθεια στην Τέχνη είναι η μόνιμη αγωνία – όχι μόνο ως γεγονός, αλλά και ως ερμηνεία. Και η εξαιρετική συνάδελφος Μυρτώ Αλικάκη δείχνει ότι σέβεται πάρα πολύ αυτό που κάνει, γι' αυτό και το κάνει τόσο πειστικά!