Ο Ιωάννης Παπαζήσης ήταν καλεσμένος στο πλατό της εκπομπής "Στούντιο 4".
Ο γνωστός ηθοποιός παραχώρησε μία συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο κατά την οποία αναφέρθηκε σε στημαντικά σημεία της ζωής του και της καριέρας του.
Ο ίδιος δήλωσε από πάντα λάτρης του καλαίσθητου: "Όταν ήμουν μικρός το στιλ μου ήταν κυρίως από αυτά που έβλεπα στο σινεμά, η μίμηση ήταν έντονη μέσα μου. Προσπαθούσα να μιμηθώ αυτό που θαύμαζα […] Είχα δει μία καλτ ταινία με τον Μίκι Ρουρκ στην οποία είχε βγει γυμνός με δερμάτινο γιλέκο και το έκανα και εγώ, βγήκα στη Δράμα έτσι. Γενικά με ενδιαφέρει η εικόνα μου και για μένα, και τον άλλων, μου αρέσει το καλό. Είμαι γενικώς ένα κινητό instagram. Πήγαινα για έναν καφέ και το ζούσα, ήθελα τον καφέ μου να είναι "κάπως", η τζαμαρία απέναντι να είναι "κάπως". Σοβατζής ήμουν, όταν δούλευα στην οικοδομή, αλλά όταν βγαίναμε το βράδυ πλέναμε τα χέρια από τους ασβέστες και εγώ έβαζα τζελ στο μαλλί. Και τώρα ψώνιο είμαι!".
Πέρασε δύσκολα μεγαλώνοντας. Ο Ιωάννης Παπαζήσης αναφέρθηκε στη στιγμή της καριέρας του στην οποία ένιωσε ότι τα κατάφερε.
"Το θέμα δεν είναι πού φτάσεις, το θέμα είναι από πού ξεκινάς. Η απόσταση που θα διανύσεις στη ζωή σου χαράσσεται μέσα σου. Εγώ, ο Αλέκος ο Συσσοβίτης, ο Γιάννης ο Στάνκογλου και ο Άρης ο Μπινιάρης είμαστε άνθρωποι που η απόσταση που διανύσαμε στη ζωή μας έχει πόνο μέσα, πείνα, ξενύχτια. Όταν βλέπεις το μεγαθήριο, το "τέρμα" που έχεις στη δουλειά σου, την Επίδαυρο να είναι γεμάτη και να σας χειροκροτεί, κάνεις την αυτοκριτική σου και λες, "Ναι μάγκα κάτι κατάφερα". Το βίωμά σου είναι τόσο έντονο και τα χρόνια που πέρασες τόσο δύσκολα. Και το βίωμα των γονιών σου, γιατί εμείς δεν κάνουμε μία δουλειά και γινόμαστε Ίθαν Χοκ και μπορούμε να κάνουμε και τους γονείς μας καλά. Ο μπαμπάς μου ακόμα συνταξιούχος σοβατζής είναι ασχέτως εάν εγώ πάω καλά και ζω καλά. Δεν μπορώ να τον βάλω να ζήσει σε μία βίλα στο Ψυχικό. Δεν είμαι πολύ εύκολος στο "μπράβο" ακόμα και όταν το κάνω θα γίνει πολύ γρήγορα και θα τελειώσει εκεί. Μου αρέσει να πηγαίνω παρακάτω, μου αρέσουν τα δύσκολα" είπε.
Ο κινηματογράφος τον απογείωσε και τον έκανε αναγνωρίσιμο. Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν τόσο εύκολα την περίοδο εκείνη.
Αναλυτικότερα, ο Ιωάννης Παπαζήσης εξήγησε: "Με σταματούσαν στον δρόμο για φωτογραφίες και εγώ δεν είχα να ζήσω. Όλα αυτά που είχα κάνει στο θέατρο και στον κινηματογράφο εκείνα τα χρόνια μου είχαν δώσει μαξ 8, 10 χιλιάρικα. Και λέω, "ώπα". Ήμουν σταρ από τα Lidl που λέμε για πλάκα. Είναι τρελό να σε σταματάνε στον δρόμο, να σε φωτογραφίζουν και εσύ να λες, "τώρα από πού θα ζητήσω λεφτά για να ζήσω;". Έπεσα σε αυτό που λένε τηλεόραση. Τότε εάν έκανες τηλεόραση αυτομάτως έτρωγες χ από κάτι άλλο. Έτσι έφαγα χ από το underground κινηματογράφο και από το ποιοτικό θέατρο που έκανα. Έκανα τηλεόραση και μετά αποφάσισα ότι θα βάλω εγώ χ σε μερικούς ανθρώπους, ότι θα παλέψω μόνος μου. Με ενόχλησε και με πόνεσε. Τελευταία φορά κοιμήθηκα το 2005 και ξαναξύπνησα το 2013, στην Επίδαυρο. Οχτώ χρόνια σαν να μην κοιμόμουν από το πάθος μου και την ανησυχία μου να τα καταφέρω. Όλα αξίζουν τον κόπο. Δεν είπα ποτέ όταν το αφήσω".