Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου παραχώρησε συνέντευξη στο monopoli.gr.
Όπως μοιράστηκε, της πήρε καιρό να βρει τον εαυτό της: "Παλιά με απασχολούσε πολύ αυτό το ερώτημα. Κάπως έκανα μια παύση μέχρι που ένιωσα πως έχασα τον εαυτό μου, καθώς είχα εστιάσει υπερβολικά στη δουλειά και στο να κάνω όσο πιο πολλά και γόνιμα πράγματα μπορώ. Πλέον, νιώθω ότι με ξαναβρίσκω. […] Το "χάνω τον εαυτό μου" για μένα σημαίνει πως ορίζομαι από τα θέλω των άλλων κι όχι από τα δικά μου. Ανταπεξέρχομαι σε αυτό που προσδοκούν οι άλλοι από μένα. Κι αυτό δεν είναι ειλικρινές, ούτε προς τον εαυτό σου, ούτε προς τους άλλους. Και τελικά δεν έχει νόημα".
Εγκλωβίστηκε ποτέ σε αυτό που οι άλλοι έβλεπαν σε εκείνη; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Το εντόπισα για πρώτη φορά κατά τη συμμετοχή μου στο "Κάψε το σενάριο". Εκεί υπήρχε live κωμικός αυτοσχεδιασμός όπου έμπαινε το προσωπικό στοιχείο. Και τότε συνειδητοποίησα ότι το να είσαι γυναίκα, σε ένα τέτοιο είδος, δημιουργεί άλλες απαιτήσεις και εντυπώσεις. Ο κόσμος ήταν πολύ πιο θετικά προκατειλημμένος και διαθέσιμος απέναντι στους άντρες της ομάδας. Μπήκα, έτσι, στη διαδικασία να αποδομήσω τον εαυτό μου και να αυτοσαρκαστώ για να τους κερδίσω".
Και πρόσθεσε: "Η αλήθεια είναι πως έπρεπε να προσπαθήσω τριπλά για να αποδείξω στο κοινό ότι μπορώ να είμαι εκεί. Θυμάμαι τότε πως ο Λάμπρος Φισφής κατάφερε να προσθέσει μια γυναίκα στην oμάδα και στη συνέχεια να δώσουμε αγώνα για να πείσουμε ότι μια γυναίκα αξίζει να είναι στο καστ. Ας μη γελιόμαστε, η γυναίκα κρίνεται πιο αυστηρά στην κωμωδία. Αν βρίσει θεωρείται χυδαία, αν κάνει ένα πιο "εύκολο” αστείο, σαχλή. Περιμένουν από τις γυναίκες έξυπνο, καθωσπρέπει χιούμορ, όχι σοκαριστικό. Πάντα και παντού, κρινόμαστε διαφορετικά. Και συνήθως πρέπει να είμαστε διακριτικές για να είμαστε συμπαθείς. Βέβαια, υπάρχουν αδιανόητα όμορφες γυναίκες που κάνουν κωμωδία και συνειδητοποιείς πως η εμφάνιση τους μπορεί να είναι απλώς ένα ακόμα προσόν στα ταλέντα που ήδη έχουν".
Για την Ιωάννα Τριανταφυλλίδου είναι σαφές πως οι γυναίκες κρίνονται πιο αυστηρά από τους άνδρες: "Ας δούμε το πιο ανώδυνο: Σε μένα πολύ εύκολα θα τεθεί μια ερώτηση για την προσωπική μου ζωή. Αντίστοιχα, σε έναν άνδρα ηθοποιό θα απευθύνουν πιο δύσκολα την ίδια ερώτηση γιατί θα θεωρηθεί πως τον σέβονται λιγότερο ως καλλιτέχνη. Γενικά, η γυναίκα κρίνεται πολύ αυστηρά και πρέπει να παλέψει περισσότερο για να κερδίσει το θετικό σχόλιο. Αλλά ας πάμε και στα πιο σοβαρά. Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά κορίτσια που οι γονείς μας συμβούλευαν "να μην προκαλούμε"; Καταλαβαίνω γιατί με προειδοποιούσαν: Γιατί θεωρούσαν φυσιολογικό να υπάρξω θύμα βίας ή παρενόχλησης. Σε συνέχεια αυτού του στερεοτύπου κατακρίνουμε και τα θύματα κάθε μορφής βίας, αν δεν έχουν την όψη ενός αξιολύπητου ανθρώπου. Αν δεν μας "πείθουν” δηλαδή ότι είναι θύματα. Γιατί θα έπρεπε το θύμα να επιβαρυνθεί και αυτό το ρόλο; Και ποιοι είμαστε εμείς που θα το κρίνουμε;".