Την Μαρία Πολύζου υποδέχτηκαν στο "Στούντιο 4" η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος.
Η μαραθωνοδρόμος παραχώρησε μία συνέντευξη στους παρουσιαστές της ΕΡΤ αναφερόμενη αρχικά στην αυτοβιογραφία της.
"Το βιβλίο ήρθε αφότου πέρασα όλες τις περιπέτειες, με τελευταία τον καρκίνο στον μαστό, με την οποία ζορίστηκα δύο χρόνια στα νοσοκομεία, δύο χρόνια χημειοθεραπείες, τα πάντα όλα. Επανέρχομαι πιο δυνατά να ξαναπιάσω τη ζωή από εκεί που την άφησα. Ήθελα να φύγω από αυτήν την περιπέτεια του καρκίνου με τις λιγότερες απώλειες. Από εκεί και πέρα ήταν όλα έτοιμα, σκέφτηκα ότι εάν δεν γράψω τώρα, εάν δεν μιλήσω τώρα, πότε θα μιλήσω;" δήλωσε για τον λόγο που οδηγήθηκε στη συγγραφή.
Στη συνέχεια, η Μαρία Πολύζου μίλησε ανοιχτά για την κακοποίηση που δέχτηκε ως παιδί από τον ίδιο της τον πατέρα.
"Είναι από αυτά που ακούμε στην τηλεόραση και θέλουμε να την κλείσουμε για να μην τα ακούσουμε και πονέσουμε, για να μη σταθούμε απέναντι σε κάτι που δυστυχώς συμβαίνει στην κοινωνία μας. Στο σπίτι μας η κατάσταση ήταν δύσκολη, υπήρχε πολλή βία, υπήρχαν όλα αυτά που βλέπουμε να έρχονται στην επιφάνεια τώρα αλλά πάντα υπήρχαν!" είπε αρχικά.
Η ίδια συνέχισε λέγοντας: "Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός, πολλές ιστορίες, πολλές φασαρίες. Ήρθε κάποια στιγμή που έκατσε πάρα πολύ στραβά η ζωή σε μένα. Εκεί που ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί στα 11 ξαφνικά άρχισε να μαυρίζει ο τόπος, η κοινωνία, η ζωή η ίδια. Δν είναι εύκολο ένα παιδί να διαχειρίζεται την ίδια τη ζωή εκείνα τα χρόνια. Έχεις την αίσθηση ότι κάτι σου συμβαίνει, δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τη βία, μετά το αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό το πράγμα".
Η Μαρία Πολύζου κακοποιήθηκε σε ηλικία 11 ετών από τον πατέρα της: "Δεν είχα τις ενοχές που νιώθει ένα θύμα μετά την κακοποίηση, ήταν ξεκάθαρο για μένα ποιος φταίει […] Τη στιγμή της κακοποίησης δεν μιλάς, φοβάσαι. Ποιος να σε ακούσει; Δεν σε ακούει κανένας ποτέ. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι δεν έχει νόημα η ζωή, ότι δεν αξίζει να ζεις, μιλάμε για ένα δωδεκάχρονο παιδί να πρέπει να διαχειριστεί την ύπαρξή του αλλά και την παρουσία του στο σπίτι. Δεν το άντεχα, γι' αυτό και τα μάζεψα και έφυγα από το σπίτι".
Η ίδια πέρασε δύσκολα αλλά δεν "λύγισε": "Μπορεί ο πατέρας μου να μου διέλυε το σώμα αλλά νομίζω ότι τα όνειρά μου και το μυαλό μου δεν μου τα πείραξε ποτέ. Είχα όνειρα,να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να φτάσω στα δικά μου μετάλλια, να ξεφύγω, να σπουδάσω. Τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο τότε στην Πάτρα να πεις ότι θα σπουδάσεις, ούτε το δημοτικό δεν τελείωναν τότε".