Η σειρά "Ο Πέτρος και τα κορίτσια του" ήταν μία δουλειά που θα λέγαμε πως καθιέρωσε τηλεοπτικά τον Πέτρο Φιλιππίδη σε μία περίοδο που έκανε και εκείνος τα πρώτα του βήματα ως πρωταγωνιστής στη μικρή οθόνη.
Στο πλευρό του τότε πρωταγωνιστούσε η νεαρή Μπέττυ Νικολέση, υποδυόμενη τη μικρότερη αδελφή του ήρωα Πέτρου. Η ηθοποιός, 27 χρόνια μετά την απομάκρυνσή της από τη σειρά, μίλησε στο "Πρωινό" αποκαλύπτοντας άγνωστο παρασκήνιο της συγκεκριμένης συνεργασίας.
"Με έδιωξαν από τη σειρά επειδή μίλησα εκεί που έπρεπε"
"Από την πρώτη μου δουλειά, που ήταν 'Ο Πέτρος και τα κορίτσια του' δεν έχω τόσο καλές αναμνήσεις. Ήταν φυσικά ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα, ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση, ως προς αυτό τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Από εκεί και πέρα, δεν ήταν η δουλειά με τις καλύτερες αναμνήσεις. Ούτε κατά τη διάρκεια, ούτε στον τρόπο που τελειώσε" είπε αρχικά η Μπέττυ Νικολέση.
Μάλιστα, όταν η ρεπόρτερ τη ρώτησε γιατί δεν μίλησε τότε, εκείνη απάντησε: "Ποιος λέει ότι δεν μίλησα; Μίλησα εκεί που έπρεπε, με άκουσαν και με έδιωξαν από τη σειρά. Ήταν να συνεχίσω κι άλλο, είχα συμβόλαιο για περισσότερα επεισόδια. Εκδιώχθηκα πολύ νωρίτερα. Μου ξεκαθάρισαν τουλάχιστον πως δεν έγινε αυτό για το καλλιτεχνικό μου αποτέλεσμα. Τότε πάντως τα όρια στις συμπεριφορές δεν ήταν τόσο σαφή όσο είναι τώρα".
"Για τον Κιμούλη μίλησα ευθέως"
Όσο για τη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη, η Μπέττυ Νικολέση τόνισε: "Για τον κ. Κιμούλη μίλησα ευθέως για ό,τι μου συνέβη και όσα βίωσα. Και επί και εκτός σκηνής. Το σκηνικό bullying το υπέστην, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου που δεν βγήκαν να μιλήσουν. Αυτό που συνέβη ήταν πάνω στη σκηνή, στην παράσταση. Έπαιζα την παραμάνα της Ρωξάνης στο "Συρανό Ντε Μπερζεράκ". Ρωξάνη ήταν η Κοραλλία Καράντη. Επειδή εγώ ήμουν λίγο νεότερη της, ήταν δύσκολο να παίξω την παραμάνα, ο κ. Κιμούλης με είχε βαφτίσει ακόλουθο. Σε μια παράσταση με τεράστια επιτυχία εγώ δεν κατόρθωσα να πω τα λόγια μου, τον ρόλο μου δεν τον είπα ποτέ! Υπάρχει μια περίφημη σκηνή που η Παραμάνα της Ρωξάνης φέρνει ένα γράμμα πολύ σημαντικό, δεν μπόρεσα ποτέ να το πω. Για πολλούς λόγους. Με πήγαινε πότε στην αρχή, πότε στο τέλος. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Όταν κόμπλαρα, γιατί αυτό που άκουγα ήταν 18 ατάκες πιο πέρα, μου έλεγε 'Θες να μου πεις αυτό εκείνο και το άλλο'. Δεν μιλούσα! Είχα ένα μονολογάκι δεν το είπα ποτέ. Μας κρατούσε τον ρυθμό επί σκηνής μπροστά στους θεατές, βγαίναμε να παίξουμε και κρατούσε με το χέρι του τον ρυθμό. Μπροστά στον κόσμο, όχι κρυφά. Χάναμε τα λόγια μας και μας έκανε στον κόσμο να φαινόμαστε ηλίθιες. Ο κόσμος μπορεί να πίστευε πως ήταν μέρος της παράστασης, αλλά εμείς που είχαμε κάνει τις πρόβες, ξέραμε ότι δεν ήταν μέρος της παράστασης".