Συνέντευξη στην Αθηνά Ζαχαράκη για το περιοδικό "Τηλέραμα" παραχώρησε ο Γιώργος Παπαπαύλου.
Ο δημοφιλης πρωταγωνιστής της σειράς "Αυτή η νύχτα μένει" μίλησε για τον ρόλο του "Ντίνου" και για τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που θίγονται μέσα από αυτόν.
Διαβάστε Επίσης
Πριν σας προταθεί ο ρόλος, βλέπατε τη "Νύχτα";
Την έβλεπα και μου άρεσε πολύ! Όταν με πήραν τηλέφωνο, δεν το περίμενα, ξαφνιάστηκα. Αν και είχα αποφασίσει ότι φέτος δεν θα κάνω τηλεόραση, όταν έμαθα για τον Ντίνο, είπα αμέσως "ναι”. Αν και πρόκειται για ρόλο ιδιαίτερο και δύσκολο, τον χαίρομαι, τον απολαμβάνω. Είναι σπάνιο στην τηλεόραση να βρεις έναν χαρακτήρα που να θέτει τέτοια ζητήματα, δίνοντάς σου παράλληλα τη χαρά της μεταμόρφωσης.
Τι σας τράβηξε περισσότερο σε αυτόν;
Το γεγονός ότι θέτει φλέγοντα ζητήματα ήταν ο βασικός λόγος που τον αποδέχτηκα. Και φυσικά η προσωπικότητα του Ντίνου. Πρόκειται για άνθρωπο που τολμά να είναι ο εαυτός του και μάλιστα σε μια εποχή δύσκολη… Όχι βέβαια πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, αλλά ευτυχώς έχουν γίνει βήματα. Τολμάει να πηγαίνει κόντρα στα συνηθισμένα και δέχεται με αξιοπρέπεια και στωικότητα το τίμημα, που είναι μάλιστα μεγάλο. Όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ξεφύγουν από τις νόρμες. Είτε γιατί έτσι αποφασίζουν είτε απλώς… γιατί έτσι είναι, έτσι γεννήθηκαν, δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Και το κυριότερο; Δεν κρύβονται. Θέλει κότσια όλο αυτό, γι’ αυτό και θαυμάζω όλους όσοι το τολμούν.
Είπατε ότι δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα σήμερα…
Δυστυχώς δεν είναι μακριά ούτε το θέμα της Δήμητρας από τη Λέσβο ούτε του Γιακουμάκη, αλλά και τόσων άλλων παιδιών, που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι τους συνέβη… Που καταπιέστηκαν, εξευτελίστηκαν, κακοποιήθηκαν…
Ανέκαθεν σας ενδιέφεραν τέτοια ζητήματα ή τώρα με τον Ντίνο έχετε έρθει πιο κοντά;
Δεν γίνεται να λέγεσαι καλλιτέχνης και να μην έχεις ενσυναίσθηση. Δεν γίνεται να έρχεσαι σε επαφή με κείμενα, με ρόλους και να μη σε νοιάζει τι συμβαίνει στον διπλανό σου και στην κοινωνία, να αδιαφορείς όταν ακούς πως άνθρωποι υποφέρουν… Με νοιάζουν και με στεναχωρούν λοιπόν αυτά τα ζητήματα και προσπαθώ να κάνω πράγματα και να στέκομαι στο πλευρό τους με όποιον τρόπο μπορώ… Γιατί δεν είναι εύκολο να "μπορείς”, καθώς τα θύματα κακοποιητικών πράξεων, στην προσπάθειά τους να προστατευτούν, δεν αφήνουν μερικές φορές να τους πλησιάσει κάποιος που πραγματικά επιθυμεί να τους βοηθήσει.
Εδώ από μια ερωτική σχέση απογοητευόμαστε και μαζευόμαστε…
Ακριβώς! Φανταστείτε λοιπόν πώς είναι να περπατάς στον δρόμο και να σε κράζουν, να θες να κρατήσεις το χέρι κάποιου και να μην μπορείς, να είναι δηλαδή κατά κάποιον τρόπο "ποινικοποιημένη” η αγάπη. Δυστυχώς πράγματα που θα έπρεπε να είναι για όλο τον κόσμο δεδομένα δεν είναι…
Στη σειρά "μεταμορφώνεστε" κιόλας…
Είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Διαρκεί περίπου μία ώρα το να με βάψουν, να φορέσω περούκα και φορέματα… Αυτή όμως ακριβώς η διαδικασία μού δίνει και τον χρόνο να μπω στον ρόλο. Όταν λοιπόν φτάνω στον τόπο του γυρίσματος, είμαι έτοιμος, είμαι ήδη ο Ντίνος.
Πώς είναι λοιπόν ο Ντίνος;
Είναι ένα ευαίσθητο, κακοποιημένο, φοβισμένο και πληγωμένο παιδί… Βέβαια πολλές φορές οι φοβισμένοι δείχνουν το εντελώς αντίθετο και γίνονται… γενναίοι. Τίποτα γι’ αυτόν δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να παλέψει για τα πάντα, γι’ αυτό λυγίζει και αφήνεται όταν βρίσκεται μπροστά του ο Αλέξανδρος, που του δείχνει ενδιαφέρον και αγάπη – αν και αυτός, επίσης από φόβο, στην αρχή τον αρνείται. Όλους αυτούς τους ανθρώπους σκέφτομαι όταν κατεβαίνω στο σετ, κάποιοι από τους οποίους πλήρωσαν με το αίμα τους το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους. Ωστόσο δεν υπάρχει μόνο ο βιολογικός θάνατος, είναι και ο ψυχολογικός, κάθε ανθρώπου που "κρύβεται”, που είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίζει βλέμματα και βρισιές. Και αυτός είναι ένας διαρκής, καθημερινός, αργός θάνατος… εν ζωή.