Στο Esquire και τη Ραφαέλλα Ράλλη μίλησε ο Γιώργος Καπουτζίδης, στο πλαίσιο της παρουσίας του στο 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως παρουσιαστής στην τελετή έναρξης, όπως και brand ambassador του τμήματος "Αγορά".
Από ό,τι κατάλαβα από την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ, ένα τηλεφώνημα του Ορέστη Ανδρεαδάκη σε έπεισε να βρεθείς στη διοργάνωση;
Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν μίλησα πρώτα με τη Λήδα Γαλανού ή τον Ορέστη Ανδρεαδάκη. Μου είπαν πάντως να γίνω ambassador στην Αγορά, ο φίλος μου ο Φώτης ο Σεργουλόπουλος ήταν ambassador πέρυσι και μου μετέφερε επίσης ότι του άρεσε πολύ παρά τον περιορισμένο χρόνο που είχε ο ίδιος τότε και σε συνδυασμό με το ότι θα ήμουν έτσι κι αλλιώς στη Θεσσαλονίκη για τις πρόβες του "Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!" στο ΚΘΒΕ τον άλλο μήνα, δέχτηκα. Τον κινηματογράφο τον αγαπάω -άλλο που δεν ασχολήθηκα ποτέ- η αγάπη μου για το σινεμά ήταν άλλωστε που με έκανε να θέλω να μπω σε αυτήν τη δουλειά, συνεπώς, ήταν λίγο ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Την πενταετία '90-'95, όσο ήμουν φοιτητής Νομικής στη Θεσσαλονίκη, ήταν που γνώρισα το σινεμά καλύτερα. Τότε παρακολουθούσα συνέχεια ταινίες, εννοείται πως πήγαινα και στο φεστιβάλ.
Κάπως όλα αυτά μου ταίριαξαν, την αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη. Είναι η πόλη στην οποία ανεξαρτητοποιήθηκα, έφυγα από το πατρικό μου και συγκατοίκησα με τον μέχρι και σήμερα καλύτερό μου φίλο που είναι καθηγητής πλέον εκεί. Βέβαια, δε σου κρύβω πως είχε δουλειά όλο αυτό, και ζόρι και τρέξιμο, δεν ήταν ότι είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο με τις πρόβες στο ΚΘΒΕ και την επίσημη πρεμιέρα του "42497" στο Θέατρο Ήβη. Το ήθελα όμως και τους ευχαριστώ όλους.
Είχα σχετικά πρόσφατα μία κουβέντα με τον Λάμπρο Φισφή που μου είπε ότι όταν έφευγε από φιλικό τραπέζι του είπαν 'περιμέναμε κάτι καλύτερο', θεωρούσαν δηλαδή ότι θα κάνει αστεία όλη την ώρα.
Εγώ το καταλαβαίνω αυτό καμιά φορά όταν με χαιρετάνε κάποιοι στο δρόμο και λένε "Γεια σας τι κάνετε", χαιρετάω και τους λέω "Ευχαριστώ πολύ". Κοιτάνε λίγο παραξενεμένοι, νιώθουν ότι κάτι ίσως πω ή κάπως θα αντιδράσω που μπορεί να τους κάνει να γελάσουν, δεν ξέρω τι! (γέλια) Πέρα από την πλάκα, δε με πολυαγχώνει αυτό, ούτε το πολυσκέφτομαι και αυτό μάλλον δείχνει και μία ελευθερία και μία ωριμότητα ότι είσαι αυτός που είσαι, προχωράς στο δρόμο όπως θέλεις, συνομιλείς με την παρέα σου όπως θέλεις, έτσι όπως είναι ειλικρινές για εσένα. Αντίστοιχα, ότι γράφεις αυτό που αντικατοπτρίζει το ποιος είσαι την παρούσα στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι τι περιμένει ο άλλος από σένα.
Δεν πρέπει άλλωστε να ετεροκαθορίζεσαι, πρέπει να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι. Κι από κει και πέρα σε κάποιους θα αρέσεις, σε άλλους όχι. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που με εκτιμούν και βλέπουν τις δουλειές μου, μπαίνουν σε μία θεατρική αίθουσα ή αντίστοιχα ανοίγουν την τηλεόραση χωρίς να έχουν την απαίτηση να τους κάνω να γελάσουν, αλλά θέλουν να δουν "τι έχει να μας πει αυτήν τη φορά ο Καπουτζίδης". Αυτό για μένα είναι μεγάλο κέρδος.
Κι εγώ πιστεύω πως ισχύει αυτό που λες.
Ένα πολύ καλό παράδειγμα που το εκτιμώ ιδιαιτέρως και συμμετείχε και στην πρώτη μου δουλειά είναι η Ελένη Ράντου. Πήρε το σενάριο και απογείωσε το ρόλο της Μπίας στις "Σαββατογεννημένες". Ειλικρινά θαυμάζω την πορεία της στο θέατρο. Έχει το θέατρό της, γράφει την ιστορία που θέλει αυτή, είτε κάνει διασκευή κάποιου έργου είτε γράφει δικό της έργο και το κοινό την αγαπά, την εκτιμά και θέλει να δει τι ιστορία θέλει να του πει η Ελένη κάθε φορά. Δε λογαριάζει αν η Ελένη έχει γράψει κωμωδία, δράμα, κάτι ψυχαναλυτικό, κάτι φοβερά διασκεδαστικό… Θέλει να ακούσει την Ελένη. Πάντοτε τη θαύμαζα αυτήν την πορεία και θέλω να πιστεύω πως με κάποιο τρόπο πηγαίνω κι εγώ προς τα κει, ας πούμε. Έχω μόνο δυο έργα στο ενεργητικό μου, η Ελένη έχει 22, προφανώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης! (γέλια)
Το ξέρεις ότι μόλις μου περιέγραψες το πραγματικό influencing; Αν υφίσταται τέτοιος όρος δηλαδή.
Ναι γιατί, αλλιώς είσαι εσύ υπό την επήρεια του κοινού. Ξέρω πάρα πολύ καλά τι χρειάζεται να πεις για πάρεις followers ή να πάρεις μπράβο στα σόσιαλ μίντια. Και βλέπω ανθρώπους που το κάνουν αυτό το πράγμα και που ο δημόσιος λόγος τους λαμβάνει πολλά χειροκροτήματα και πολλές καρδούλες, ενώ ο ιδιωτικός τους είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν. Αυτό δεν θα το έκανα ποτέ. Και είναι και ένας λόγος για τον οποίο έκανα coming out μετά από μία συζήτηση που είχα με τον τότε σύντροφό μου.
Μου είχε πει τότε "Ναι αλλά ο δημόσιος λόγος σου σε αυτό το θέμα δεν ταιριάζει τόσο πολύ με τον ιδιωτικό". Πράγματι, στον ιδιωτικό λόγο ήμουν φοβερά διεκδικητικός, μαχητικός, μιλούσα παντού για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα και εξηγούσα σε φίλους μου και πράγματα που ίσως δε γνώριζαν, αλλά στο δημόσιο λόγο μου πετούσα κάτω από τα ραντάρ. Όταν μου το είπε, συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο, ο δημόσιος λόγος μου δεν ήταν τόσο δυναμικός. Μία ημέρα μετά, μίλησα σε μία εκπομπή, έκανα coming out και ο δημόσιος λόγος μου ταίριαζε πια απόλυτα με τον ιδιωτικό και θέλω να ταιριάζει πάντα.
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Esquire.gr