Ο Γιώργος Αλκαίος παραχώρησε συνένετυξη στο "Πάμε Δανάη" και τον Άρη Καβατζίκη και αναφέρθηκε στη σχέση με του γονείς του, την κατάθλιψη, αλλά και το ενδεχόμενο απόκτησης παιδιών.
Διαβάστε Επίσης
"Δεν έφυγα στη Μήλο επειδή πληγώθηκα, ήμουν έτσι κι αλλιώς σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο και σε πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες τότε. Ήξερα να παίξω μπάλα, έπαιξα μπάλα άλλα από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα το σύστημα, εγώ ήμουν μέσα στο σύστημα άλλα δεν λειτουργούσα για αυτό. Είναι πολύ δυνατοί οι άνθρωποι των δισκογραφικών για να ξεσηκωθείς, όποιος και να το παίζει μεγάλη φίρμα, εάν θέλουν, σε τελειώνουν μέσα σε δυο μέρες. Από ένα σημείο και μετά εγώ δεν ξανάπαιξα στα ραδιόφωνα, ακόμα δεν παίζω. Είπα "άντε γεια" και στα δυο μεγάλα μου συμβόλαια, ήθελα να φύγω, την τελευταία μου απονομή πλατινένιου δίσκου την έκανε ο Γιώργος Παπαδάκης live στον αέρα. Ήμουν για συνέντευξη στην εκπομπή του, μου έστειλαν τον πλατινένιο με ταξί, του είπα να κάνει την απονομή, ήθελα να δείξω πόσο τίποτε είναι όλο αυτό" είπε αρχικά ο Γιώργος Αλκαίος.
"Πέρασα την κατάθλιψή μου από μικρός, αυτό που πήρα και από την παιδική μου ηλικία είναι πως ό,τι κάνει κάποιος άλλος δεν σημαίνει ότι είναι η δίκη σου ζωή. Οριοθέτησα την κατάθλιψή γιατί κατάλαβα πολύ νωρίς ότι όλοι θα "φύγουμε" μία μέρα από αυτόν τον κόσμο".
"Από την πλευρά της μητέρας μου δεν υπήρξε καμία συγγνώμη, οι τελευταίες συζητήσεις μας έγιναν μέσω μειλ, φάνηκε ότι δεν έχει καταλάβει καν τι έχει γίνει. Ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει και προχωράει στη ζωή του με γνώμονα αυτά που έχει μέσα του, δεν μετράω το αν θα μου ζητήσει κάποιος συγγνώμη. Δεν θέλω να συνεχίσω κανέναν φαύλο κύκλο, ο καθένας ειλικρινά έχει την άποψή του και μπορεί να κάνει αυτό που θέλει κι ας πληγώσει όσους πληγώσει. "Έχασα" τη μητέρα μου στα 4, την ξαναείδα στα 16, άλλα δεν μπορούσε να υπάρξει τίποτε, ένιωθα σοκαρισμένος, γιατί κάτι που φανταζόμουν βρισκόταν ξαφνικά μπροστά μου. Άρχισα να ρωτάω πράγματα τη μητέρα μου στα 16 μου, άκουγα τις απαντήσεις άλλα δεν μου έκαναν οι απαντήσεις της, καταλάβαινα ότι αυτό πίστευε & αυτό ήταν. Δεν υπήρξαν συγγνώμες ούτε από την πλευρά του πάτερα μου, έκανε αυτό που εκείνος πίστευε ως σωστό, μεγάλωσε τα παιδιά του όπως έμαθε από τον πάππου μου. Ο πατέρας μου είχε μία ζωή μέσα στη μουσική, δούλευε και στην Αμερική, είχε ένα γάμο που δεν δούλεψε και έπρεπε να έρθουμε στην Ελλάδα. Δεν κατηγορώ κανέναν, γιατί αν κατηγορήσω θα μπω στη θέση εκείνη στην οποία δεν πρέπει να μπω. Στα 52 μου δεν έχω ούτε τη μητέρα μου, ούτε τον πάτερα μου, άλλα δεν ήταν απόφαση δίκη μου, έτσι ήταν οι καταστάσεις & δεν μπορώ να πάω κόντρα σε αυτό. Για να μην παρεξηγηθώ για τον πάτερα μου, ο άνθρωπος έπραξε έτσι όπως ήξερε και συνεχίζει να το κάνει, προχωράει και μπράβο του" εξομολογήθηκε.
"Εγώ, να φέρω παιδιά σε αυτόν τον πλανήτη; Είστε τρελοί; Δεν βλέπετε τι γίνεται στον κόσμο; Για να λέω απλώς "το παιδί μου, δικό μου είναι αυτό!". Να κάνω παιδιά για να ζω με το άγχος και το πιεσόμετρο για το αν θα γυρίσει το δεκάχρονο από το σχολείο; Όχι, δεν μπορώ να του το κάνω αυτό του παιδιού. Όλοι αυτοί που κάνουν οικογένεια, θα έπρεπε να κάνουν οικογένεια;" είπε κλείνοντας.