Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης ήταν καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου στο "Ενώπιος Ενωπίω" το βράδυ της Πέμπτης στον ΑΝΤ1. Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξης, μεταξύ άλλων, ο δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε στην επαγγελματική του διαδρομή και την τυποποίηση που προσπάθησε να αποφύγει στην μέχρι τώρα πορεία του, αλλά και την απώλεια του πατέρα του. Στην εκπομπή συνδέθηκε τηλεφωνικά και η σύντροφός του, Κατερίνα Γερονικολού και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην μεταξύ τους σχέση, αλλά και τα ελαττώματά του.
"Eίμαι πλέον 24 χρόνια στον χώρο και, αν με ρωτήσεις, δεν καταλαβαίνω πως πέρασαν. Βέβαια με την δουλειά που κάνουμε, επειδή πάμε με μια ταχύτητα φωτός, δεν προλαβαίνει να συνειδητοποιήσεις και πολλά πράγματα. Απλά η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Οπότε, όταν μπαίνεις σε όλο αυτό, είναι ένας κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτά τα χρόνια πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και πάρα πολύ ευχάριστα. Άφησαν μια πολύ γλυκιά γεύση και ικανοποίηση. Είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους που δεν έχω ζήσει δύσκολες στιγμές. Δηλαδή η πιο αποτυχημένη δουλειά που έχω κάνει μέχρι σήμερα ήταν το σίριαλ "Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;" που κάναμε τότε στο MEGA , το οποίο κόπηκε το 2000. Που και πάλι με τα σημερινά δεδομένα ήταν επιτυχημένη δουλειά, έξι επεισόδια με υψηλότατα ποσοστά τηλεθέασης. Έχω πέσει σε ανθρώπους που είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, όπως είναι οι Ρέππας – Παπαθανασίου και ο Μανούσος Μανουσάκης ή ο Νίκος Περάκης. Για μένα το σημαντικότερο πράγμα στην πορεία μου μέχρι τώρα είναι ότι δεν έκανα ποτέ μία συνεργασία με κάποιον. Με επέλεγαν και δεύτερη και τρίτη φορά οπότε αυτό σημαίνει για μένα πολλά. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, πολλά σίριαλ και πολλές ταινίες, και θα μπορούσα να είμαι ένα καμένο χαρτί πλέον αλλά για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να τον καταλάβω, δεν έχει συμβεί αυτό. Από ένα σημείο και μετά, όχι, δεν είχα κανένα απολύτως θέμα. Παρόλο που έκανα αρκετές κωμωδίες, ήταν αρκετά διαφορετικοί οι ρόλοι που μου έδιναν έτσι κι αλλιώς" είπε αρχικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης.
"Τον Γιάννη τον γνώριζα πριν κάνουμε σχέση λόγω της δουλειάς, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν γνωριστήκαμε καλά ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Είναι ένας σύγχρονος σταχτοπούτος. Είναι πανεύκολο να τον αγαπήσεις, είναι ένας άνθρωπος άξιος και γι’ αυτό τον αγαπάει και το κοινό. Στο κομμάτι της εργασίας ταιριάξαμε γιατί είμαστε και οι δύο πολυάσχολοι και μας αρέσει αυτό που κάνουμε. Μπορεί να έχουμε συγκεκριμένες ώρες οι δυο μας αλλά τις κάνουμε να είναι ποιοτικές. Εγώ πιστεύω στον ποιοτικό χρόνο σε ένα ζευγάρι και δεν έχω νιώσει ότι τον στερούμαι. Δεν είμαστε "star” είμαστε ομάδα και σε αυτή την ομάδα όταν γελάει, γελάω και όταν πονάει, πονάω και το αντίστροφο. Αυτό νομίζω ότι είναι και η επιτυχία της σχέσης μας. Κάνουμε συνέχεια ο ένας στον άλλο κριτική. Κάνουμε όνειρα μακροπρόθεσμα μαζί, άλλωστε αν δεν το κάνεις αυτό με τον σύντροφό σου σημαίνει ότι ζεις με ημερομηνία λήξης" είπε η Κατερίνα Γερονικολού.
"Στον Γιάννη με ενοχλεί το χάος που έχει στην καθημερινότητα του, που θεωρεί ότι δεν πρέπει να σημειώνει τίποτα, που θεωρεί ότι όλα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρει, ότι δεν είναι πρωινός τύπος ενώ εγώ είμαι πρωινός τύπος και κάποιες φορές δεν θέλει να είναι πολύ κοινωνικός. Τον Γιάννη δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει. Μόνο να δακρύζει και μάλιστα σε ταινίες.Μου είχε κάνει πολλή εντύπωση, δεν του το έχω πει ποτέ. Είναι πολύ δυνατός και είναι από τους άντρες που θέλει και γυναίκα του να είναι δυνατή, δεν είναι από τους άντρες που θέλει η γυναίκα του να είναι αδύναμοι για να φανεί ο ίδιος. Θερμή παράκληση, μην τον παίρνετε τη μέρα της γιορτής του. Και μην με παίρνετε εμένα να μου κάνετε παράπονα! Σταματήστε να τον παίρνετε και μη με βάζετε να απολογούμαι για αυτό" προσέθεσε.
"Ο πατέρας μου έφυγε χωρίς να ξέρει από τι έφυγε, δυστυχώς. Ήταν και μια πολύ δύσκολη περίοδος τότε γιατί είχα και παραστάσεις τότε. Σκέψου ότι έμαθα πως πέθανε, έκανα παράσταση το βράδυ στη Βέροια, πήγα, τον θάψαμε και το βράδυ έπαιζα στη Θεσσαλονίκη πάλι παράσταση. Από την μία είναι άγριο πράγμα αυτό, από την άλλη όμως είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Ήταν μάλιστα και από τις καλύτερες παραστάσεις που είχα κάνει εκείνη. Νομίζω ότι η καλύτερη αντιμετώπιση είναι αυτή αντί να κάτσεις να κλειστείς στον εαυτό σου και σε ένα σπίτι. Πάντα σκεφτόμουν πως θα ήθελε ο πατέρας να με βλέπει από εκεί που είναι, με το που πέθανε. Πως θα ήθελε, τι θα ήθελε να κάνω; Να κλαίω; Δεν θα ήθελε να κλαίω. Βέβαια και πρόλαβε να με δει να κάνω ωραία πράγματα στον χώρο και ήταν πολύ χαρούμενος. Ήταν πολύ υποστηρικτικοί με την επιλογή μου και οι δυο μου γονείς, η μάνα μου και ο πατέρας μου, φούσκωναν σαν παγώνια από την περηφάνεια" είπε ο Γιάννης Τσιμτσέλης για την απώλεια του πατέρα του.
