Καλεσμένος στο "Στούντιο 4" ήταν ο Γιάννης Πλούταρχος μαζί με την κόρη του, την Κατερίνα Κακοσαίου. Οι δυο τους παραχώρησαν μαζί συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο.
Μεταξύ άλλων, ο δημοφιλής τραγουδιστής αναφέρθηκε στις μαθησιακές του δυσκολίες, που τον οδήγησαν στο να εγκαταλείψει το σχολείο.
Η αγάπη του για το τραγούδι ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία: "Τραγουδούσα συνέχεια, ήξερα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου, ήμουν σίγουρος. Δεν ήξερα αν θα κάνω μεγάλη καριέρα, το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, το ονειρευόμουν, αυτήν την εικόνα είχα από παιδάκι 7 χρονών".
Στο σχολείο, όπως μοιράστηκε, τα πράγματα ήταν δύσκολα για εκείνον: "Ήμουν δυσλεκτικός και είχα μεγάλο πρόβλημα. Πού να το ξέρω; Το έμαθα 25 χρόνια μετά. Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα, τη δυσλεξία, το μετέφερα και σε κάποια από τα παιδιά μου. Αυτός ήταν ένας εσωτερικός πόλεμος".
Ο Γιάννης Πλούταρχος συνέχισε λέγοντας: "Πρέπει να το ακούσουν κάποιοι άνθρωποι, ότι δεν τρέχει και τίποτα. Αν επιμείνεις και βρεις τους τρόπους… Δεν είναι τίποτα και μάλιστα είναι και προσόν κάποια στιγμή γιατί, για να καλύψεις τα κενά, αναγκάζεσαι να βρεις άλλους τρόπους".
Τα μαθησιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε χειροτέρεψαν λόγω συνθηκών: "Ήμουν τετάρτη δημοτικού, είχε βγει ένας νόμος ότι τα παιδιά της επαρχίας έπρεπε να μεταφερθούν και να πάνε στα μεγαλύτερα χωριά για την εκπαίδευσή τους. Ήταν μονοτάξια σχολεία, τα οποία έκλεισαν και μεταφέρθηκαν στα μεγάλα. Οι κάτοικοι του χωριού αντέδρασαν και δεν μας πήγαιναν σχολείο, με αποτέλεσμα να μην πάω καθόλου σχολείο για έναν χρόνο. Μετά αναγκάστηκαν οι κάτοικοι να μας πάνε σχολείο και άρχισαν τα πρώτα κενά. Είχα και το θέμα μου εγώ, έγινε μεγαλύτερο. Ήμουν ανορθόγραφος, δεν μπορούσε κανείς να μου εξηγήσει γιατί ας πούμε ζαλίζομαι όταν διαβάζω, γιατί μπέρδευα τα γράμματα".
Όλο αυτό τον κατέβαλε πολύ ψυχολογικά γι' αυτό και εγκατέλειψε το σχολείο: "Δεν ήμουν καλός στο σχολείο, τα παράτησα στην πρώτη λυκείου. Πήγα γενικό λύκειο, δεν τα κατάφερα. Πήγα τεχνικό λύκειο, δεν τα κατάφερα και αγανακτώ, τα βάζω με τον εαυτό μου, πατάω κάτι κλάματα. Έλεγα "Τίποτα δεν μπορείς, για τίποτα δεν κάνεις". Ήταν η μάνα μου δίπλα, δεν θα το ξεχάσω, όπως οδηγούσα -Εμείς τα παιδάκια στην επαρχία οδηγούσαμε από 10 χρονών- έκλαιγα ασταμάτητα και έλεγα "Τίποτα δεν κάνω σωστά". "Όχι! Όλα τα κάνεις σωστά" μου φώναζε η μητέρα μου. "Μη λες τέτοια πράγματα, θα το δεις στην πορεία. Δεν με ενδιαφέρουν τα σχολεία, εσύ να είσαι καλά. Η ψυχολογία σου να είναι καλά" μου έλεγε. Είχα την τύχη να έχω υπέροχους γονείς και να μεγαλώσω σε μία υπέροχη οικογένεια. Ήταν πολλά που με προβλημάτιζαν τότε. Ένα έφηβο παιδί λέει μέσα του "Τι θα κάνω; Πού θα πάω; Γιατί δεν τα καταλαβαίνω;". Αυτό είναι που λέμε ο εσωτερικός πόλεμος. Το εγκατέλειψα το σχολείο λοιπόν και πήγα στις Τέχνες".