Ο Ετεοκλής Παύλου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό "Hello” και μίλησε για τα πρώτα του συναισθήματα μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε και του κόστισε το πόδι του.
Είναι αλήθεια άλλωστε ότι ο Ετεοκλής αποτελεί παράδειγμα. Ετεοκλή, κατάφερες να σταθείς στα πόδια σου ύστερα από ένα ατύχημα που παραλίγο να σου στοιχίσει τη ζωή σωστά;
"Η ζωή μου δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Οι πιθανότητες να επιζήσω δεν ήταν πολλές. Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να μάθεις να ζεις με ένα πρόσθετο μέλος, πώς θα μάθεις να περπατάς. Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως είναι να αντεπεξέλθεις – συναισθηματικά και πνευματικά – στα νέα δεδομένα. Σε απλά ελληνικά για να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου που ανατρέπεται πρέπει να δουλέψεις μέσα σου, να εκπαιδευτείς, να θωρακιστείς και μόνο τότε θα καταφέρεις να δώσεις τις απαντήσεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να δώσεις. Για μένα σε αυτό πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξαν η πίστη, η οικογένεια και το διάβασμα”.
Χρειάστηκε τότε να κάνεις ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσεις την καινούρια συνθήκη;
"Στο πλαίσιο της αποκατάσταση, υπήρξε ένας άνθρωπος που είδα διότι ήταν υποχρεωτικό. Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό, να έχεις την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζεσαι. Εγώ, για κάποιο λόγο, αισθανόμουν ότι δεν το είχα ανάγκη εκείνη την περίοδο, οπότε έκαναν μόνος μου τη δουλειά που έπρεπε να γίνει με τον εαυτό μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το σωστό, είναι κάτι που δούλεψε σε μένα – ή νιώθω ότι δούλεψε”
Ήσουν αρκετές ημέρες στην εντατική;
"Ένα μήνα”
Υπάρχει κάτι στη μνήμη σου από εκείνο το μήνα;
¨Θα σου πω ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την ψυχρότητα του θανάτου. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να νιώθεις ότι η ζωή σου τελείωσε. Η κατάρα του ανθρώπινου γένους είναι ότι καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής μας λίγα δευτερόλεπτα προτού φύγουμε από αυτήν. Αισθανόμαστε ότι η ζωή δεν γυρίζει πίσω κι εμείς αναλωθήκαμε σε πράγματα που δεν είχαν καμία σημασία. Το πιο δύσκολο λοιπόν είναι να βγάλουμε από μέσα μας αυτό το συναίσθημα που μας κυριεύει: ότι φεύγουμε από τη ζωή. Είναι πολύ ψυχρό, πολύ βάρβαρο και θεωρώ ότι κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον εγώ δεν ήμουν”