Στο περιοδικό "Plan Be" και τη Μαρία Λυσάνδρου μίλησε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου της δίσκου με την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη.
Θεωρείς μέρος της δουλειάς σου και την παρατήρηση των ανθρώπων;
Για μένα είναι το απόλυτο! Τι δηλαδή… η δουλειά μου είναι μόνο να κάθομαι σε ένα πιάνο και να λέω "λα-λα-λα"; Είναι και αυτό, αλλά κάπως πρέπει να ξέρεις και πώς είναι η κοινωνία που ζεις, εφόσον ζητάς να σε αποδεχτεί, αλλά και να την εκφράσεις μέσα από τα τραγούδια σου.
Και τι συμπεράσματα έβγαλες, ειδικά αυτή την περίοδο, από αυτή την παρατήρηση;
Εγώ παρατηρώ κυρίως αντιδράσεις. Και τώρα, εδώ που καθόμαστε, παρατηρώ πολύ αυτά τα κορίτσια που κάθονται δίπλα μας, πώς επικοινωνούν, τι λένε…
Θεωρώ ότι, αυτή τη στιγμή, οι άνθρωποι είναι λίγο πιο "ασυγκέντρωτοι". Δεν θέλω ακόμα να πω ότι έχουν σκληρύνει… Απλώς θεωρώ ότι, με όλα αυτά που γίνονται, πολλοί άνθρωποι κουβαλάνε πλέον πολύ πόνο, τον οποίο δεν θέλουν ούτε να δουν, ούτε να τον εξωτερικεύσουν.
Μιλάς με ανθρώπους και βλέπεις ότι, καμιά φορά, απαντάνε με άλλα θέματα. Έρχεται ο καθένας να πει το δικό του και, τελικά, φεύγουν και δεν έχεις πει κάτι κοινό. Και επαναλαμβάνονται πράγματα… Έχω βρεθεί σε παρέες που λένε το ίδιο αστείο δεκαπέντε φορές, κάθε φορά που συναντιούνται, και γελάνε. Και δεν υπάρχει ένας να του πει "Ρε φίλε, μου το έχεις πει σαράντα φορές". Είναι από ντροπή; Είναι ότι κανείς δεν ακούει κανέναν; Ότι συμβαίνουν πράγματα, έτσι απλά, για να συμβούν; Για να νιώσουν οι άνθρωποι καλά για δέκα λεπτά…;
Αυτό το πράγμα, λοιπόν, στη δική μου τη δουλειά, δεν βοηθάει. Και όχι γιατί, για να πας να δεις έναν καλλιτέχνη, πρέπει να είσαι σε κατάσταση… διαλογισμού. Αλλά χρειάζεται να υπάρχει εστίαση, χρειάζεται να υπάρχει θέληση για να επικοινωνήσεις με κάποιον επί της ουσίας.
Αυτή την περίοδο της πανδημίας βλέπεις διαφορές στο κοινό ενός live;
Ο κόσμος κάνει προσπάθεια να περάσει καλά, δεν είναι καθόλου σε mood…
Συν το ότι έχει πληγεί τρομερά αυτό το επάγγελμα – για μένα, καθόλου τυχαία. Η μουσική και το τραγούδι, ειδικά το τραγούδι που έχει και τον στίχο, βοηθά τους ανθρώπους. Μπαίνει μέσα σου και μαλακώνει την ψυχή, σε κινητοποιεί να πάρεις θέση. Πολλές φορές, ακούς ένα τραγούδι και λες "Μωρέ, να στείλω μήνυμα στο αγόρι μου…".
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο που η μουσική αυτή την εποχή έχει "φιμωθεί". Όλο αυτό που ζούμε με τις μάσκες… Δεν μιλάμε, δεν επικοινωνούμε, δεν βλεπόμαστε, έχουμε απόσταση… Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Είναι θλιβερό, αυτή την εποχή, να μην υπάρχει καν η υποστήριξη μιας Τέχνης που ενισχύει τις αισθήσεις – παρά μόνο συνεχώς μας στερούν αισθήσεις…