Η Ελένη Ράντου ήταν καλεσμένη στο "Στούντιο 4" της Τρίτη με αφορμή τη συμμετοχή της στη νέα μίνι σειρά της ΕΡΤ για τα πρώτα χρόνια της ζωής της Μαρίας Κάλλας με τίτλο "Η Μαρία που έγινε Κάλλας".
Η γνωστή ηθοποιός παραχώρησε μία συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο κατά τη διάρκεια της οποίας μίλησε με ειλικρίνεια για την άνιση μάχη που δίνει η μητέρα της με την άνοια και κατ' επέκταση και η ίδια αφού τη φροντίζει καθ' όλη τη διάρκεια.
Όπως ανέφερε, το να φροντίζεις έναν άνθρωπος με άνοια δεν είναι εύκολη υπόθεση: "Συμμετέχω σε μία καμπάνια για την άνοια επειδή το θέμα έχει απλωθεί πάρα πολύ. Οι άνθρωποι που φροντίζουν ανθρώπους με άνοια υποφέρουν πάρα πολύ και επειδή μιλάμε για μεσήλικες ανθρώπους, επιβαρύνεται πάρα πολύ η καθημερινότητά τους, η ζωή τους, η κοινωνικότητά τους. Η άνοια είναι μία ασθένεια αβάσταχτη γιατί είναι επικίνδυνα τα πάντα, δεν σου φτάνουν τρεις άνθρωποι. Έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις αν θα γυρίσει την επόμενη στιγμή και βάλει κάτι στο στόμα του που μπορεί να τον σκοτώσει. Μακάρι να ξεκινήσει μία κρατική μέριμνα για όσους ανθρώπους φροντίζουν και "ακινητοποιούνται" οικονομικά, ψυχολογικά και σωματικά. Θέλω πραγματικά να βοηθήσω γιατί είμαστε πολύ μόνοι".
Και πρόσθεσε: "Δεν είναι καθόλου ποιητικό αυτό που θα πω αλλά τα χρήματα που χρειάζεται να δώσω στην καθημερινότητα, δεν δικαιολογούνται πουθενά! Εγώ, από πού πρέπει να τα βγάλω, δεν μπορώ να τα βγάλω από εταιρικό λογαριασμό, δεν μπορεί να μου τα δικαιολογήσει κανείς και είναι πάρα πολλά λεφτά τα οποία ξοδεύεις, τα οποία κανένα ταμείο δεν στα γράφει. Πώς να σου γράψουν 24ωρη υποβοήθηση κάποιου ανθρώπου; Θα ήθελα να προτείνω πάρα πολύ να έχουμε μία φορολογική ελάφρυνση. Υπάρχουν άνθρωποι στα κάγκελα με τη φροντίδα μίας ασθένειας που μαστίζει τώρα πάρα πολύ".
Στη συνέχεια, η ίδια παραδέχτηκε δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την άνοια, παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη διάγνωση της μητέρας της: "Με έχει διαλύσει από πάρα πολλές μεριές. Με έχει κάνει και αβοήθητη να νιώσω. Δεν μπορώ ρε παιδιά να συμφιλιωθώ με αυτό το πράγμα, ακόμα. Κάθε φορά αυτή η ασθένεια έχει άλλο στάδιο, μέχρι να συμφιλιωθείς με το ένα, έρχεται το επόμενο που είναι ακόμα χειρότερο. Ξέρεις τι έχω κάνει; Δουλεύω πάρα πολύ, για αντιπερισπασμό. Είναι επτά χρόνια, ακόμα πηγαίνω και βλέποντας την κατάσταση, λυγίζω, δεν… Δεν ξέρω τι χρειάζεται. Και να το πεις σε ένα ψυχολόγο δεν το λύνει γιατί είσαι αβοήθητος από τα πρακτικά, σε πελαγώνει".