Καλεσμένη στο πλατό της εκπομπής "Στούντιο 4" βρέθηκε η Δέσποινα Μοιραράκη. Η δημοφιλής παρουσιάστρια και επιχειρηματίας παραχώρησε συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο αναφερόμενη μεταξύ άλλων στην προσωπική της ζωή.
Η Δέσποινα Μοιραράκη είχε δύσκολα παιδικά χρόνια: "Το ότι είμαι ορφανή το ξέρετε όλοι. Ξεκίνησα από πολύ μικρό κοριτσάκι να κάνω τις αντίκες και έδωσα πάρα πολύ μεγάλο αγώνα για να εδραιωθώ. Έμαθα την πώληση στο πεζοδρόμιο κυριολεκτικά, ήμουν κράκτης για να βάλω το κόσμο μέσα στο μαγαζί στο Μοναστηράκι. Είχα μαγαζί στο Μοναστηράκι, αυτό ποτέ δεν το λέει κανείς. Δεν το άνοιξα εγώ, ο πρώτος μου σύζυγος αρρώστησε και δεν μπορούσε να εργαστεί, μόλις είχα γεννήσει το μεγάλο μου το παιδί και το θήλαζα. Αντί να κάτσω σπίτι και να θηλάζω το παιδάκι μου, πήγαινα στο Μοναστηράκι μέσα στο Γιουσουρούμ, εκεί που έμπαιναν τα κάρα και γινόταν το αλισβερίσι. Πήγαινα εκεί από τα 16 μου χρόνια, εκεί άρχισα να μαθαίνω να πουλάω. Έχω κάνει βιοπάλη στη ζωή μου".
Μιλώντας για τον πρώτο της γάμο τον οποίο τον έκανε όταν ήταν μόλις 16 ετών, η Δέσποινα Μοιραράκη είπε: "Παντρεύτηκα όταν ήμουν 16 στα 17 από πολύ μεγάλο έρωτα. Είχα μείνει ορφανή από έξι ετών, είδα τον πρώτο μου άντρα ως μία πατρική φιγούρα, τον είχα προστάτη μου, με περνούσε 17 χρόνια. Ξεκίνησε από έρωτα και μπορώ να το πω, το έλεγα και στον δεύτερό μου σύζυγο, ότι πραγματικά ήταν ένας έρωτας, μία αγάπη της εποχής εκείνης, της παιδικότητάς μου. Είχα ανάγκη την πατρική φιγούρα, την προστασία, τη φροντίδα που μου τα παρείχε. Την εποχή εκείνη διαφώνησε όλο το σόι στο να παντρευτούμε και πραγματικά ήταν λίγο…".
Και πρόσθεσε: "Πιστεύω ότι και εκείνος με αγάπησε γιατί ήταν παντρεμένος και πήρε διαζύγιο για να μπορέσουμε να παντρευτούμε. Το πρώτο του παιδάκι είναι ο τρίτος μου γιος. Λέω πως "πιστεύω ότι με αγάπησε" γιατί στην πορεία της κοινής μας ζωής, αυτά τα οποία έκανε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα έκανε ένας άνθρωπος για τη μητέρα των παιδιών του. Αυτός ο άνθρωπος δεν μου φέρθηκε καλά στη ζωή μου. Επειδή εγώ φέρθηκα πολύ καλά σε εκείνον, είχα φροντίσει και τα τρία μας παιδιά -δύο που γέννησα μαζί του και ένα που δεν ήταν δικό μου. Υπήρξα και υπάρχω μητέρα τριών παιδιών. Θα έπρεπε να το είχε σεβαστεί αυτό και να ήταν στη συμπεριφορά του καλύτερος".
Σε άλλο σημείο, η Δέσποινα Μοιραράκη αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα της τονίζοντας ότι η κηδεία του ήταν για εκείνη μία τραυματική εμπειρία: "Θυμάμαι την τελευταία μέρα του μπαμπά μου, πάρα πολύ. Θυμάμαι και άλλα μακάβρια πράγματα, η κηδεία έγινε στο χωριό. Έλεγα στην αδελφή μου ότι δεν μας πρόσεξαν, δεν ήρθε κανείς να μας πιάσει και να πει "αυτά τα κοριτσάκια υποφέρουν;". Βιώσαμε την κηδεία του μπαμπά τρεις μέρες, μοιρολογούσαν, με πομπή κτλ. Ήταν βασανιστικό για μένα, γι' αυτό δεν πήγα ποτέ σε κηδεία. Στη μοναδική κηδεία που πήγα, ήταν στην κηδεία του άντρα μου. Η μαμά μου δεν με άφησε ποτέ στη ζωή της να πάω. Όταν λίγο μεγαλώσαμε και το συζητήσαμε, το κατάλαβα. Τότε πόνεσε πολύ και μέσα στον πόνο της δεν μπορούσε να σκεφτεί τα δυο της κοριτσάκια".
Μία απώλεια που επίσης τη συγκλόνισε ήταν εκείνη του συζύγου της, του ΓιάννηΚοντούλη: "Στην αρχή υπάρχει μία σύγχυση, δεν καταλαβαίνεις τι σου έχει συμβεί. Από εκεί προχωράς και αντιλαμβάνεσαι ότι όντως έχει φύγει και αυτό πονάει πιο πολύ. Έρχεται η συνειδητοποίηση του γεγονότος και αυτό πονάει πολύ περισσότερο. Είχα ανθρώπους που με στήριξαν. Ήταν όλοι εκεί, πολλή φροντίδα. Πήγαινα σε έναν ψυχολόγο από πριν φύγει και μου είχε πει να μη μένω μόνη μου, αυτό ήταν το κλειδί γιατί με το που μένω μόνη μου, το μυαλό μου καλπάζει".
Η παρουσίαση του "Cash or Trash" ήταν για εκείνη θείο δώρο: "Όταν έκανα τα πρώτα γυρίσματα του "Cash or Trash", ήταν πέντε μέρες που έφυγα από τον άντρα μου για να κάνω τα διπλά γυρίσματα. "Να πας αγάπη μου" μου είχε πει. Ήταν ακόμα ζωντανός όταν άρχισαν τα γυρίσματα, είδε και το πρώτο επεισόδιο. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος γιατί δεν είχα πει σε κανέναν τίποτα. Ήμουν επαγγελματίας και το πέρασα, υπήρχε όμως και η ελπίδα. Εκεί που το "Cash or Trash" λειτούργησε καταλυτικά ήταν εκεί που ξεκίνησα να κάνω τα πολλά γυρίσματα. Εκεί ήταν η λύτρωση, ήταν ό,τι καλύτερο μου έφερε ο Θεός για να ξεπεράσω τον πόνο της ψυχής μου. Πήγαινα ράκος και μόνο που έμπαινα στον χώρο, ξέφευγα. Μόλις ξαναέμπαινα στο αυτοκίνητο, γυρνούσα στην πραγματικότητά. Ο Θεός μου το έφερε, για να μπορέσω να το ξεπεράσω".