Η Χρύσα Παπά περιγράφει στη Madame Figaro πώς είναι να ενσαρκώνει 12 ρόλους σε ένα έργο που μιλά (και) για τις ρίζες της.
Είναι αυτές οι αξίες που αναζητάς και στη ζωή σου γενικά;
Εννοείται. Την ανθρωπιά, τον σεβασμό, την αγάπη, τον έρωτα. Αυτά λέει το έργο, όμως για να τα δούμε αυτά πρέπει να περάσουμε από τον δρόμο της απανθρωπιάς και της βίας και όλων αυτών τω σκληρών ιστορικών γεγονότων που είναι σε αυτή την εποχή από το 1915 μέχρι το 1962.
Μελετώντας το έργο μελετάς προφανώς ξανά και την ιστορία, διαπιστώνεις ότι πολλά πράγματα επαναλαμβάνονται;
Δυστυχώς. Έχω πει πολλές φορές, και σε συνεντεύξεις και με φίλους αλλά και συναδέλφους όταν μιλάμε για την παράσταση, ότι θα ήταν ευχής έργον να είναι ένα έργο που μιλάει για κάτι που είναι του παρελθόντος και μόνο και να λέμε "δες τι έγινε πριν από 100 χρόνια". Μου είναι ασύλληπτο ότι είμαστε στο 2024 και έχουμε πολέμους στον κόσμο. Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει τίποτα από την ιστορία μας. Εγώ προσπαθώ -και πραγματικά δεν είναι εύκολο- να μάθω μέσα από την προσωπική ιστορία μου. Κάτι που έχω κάνει στο παρελθόν να μην το ξανακάνω. Αντίστοιχα, σε μεγαλύτερη εμβέλεια, είναι κι αυτό με την ιστορία. Ερχόταν κόσμος πέρυσι, την πρώτη χρονιά, και μου έλεγαν "ρε συ δεν ξέρω τίποτα για την ιστορία της γενοκτονίας αλλά αυτά γίνονται τώρα". Τότε μιλούσαμε μόνο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν μιλούσαμε για τα υπόλοιπα.
Η δουλειά σου είναι για εσένα ένας τέτοιος έρωτας;
Ναι και ειδικά αυτή η συγκεκριμένη παράσταση, είναι μεγάλος έρωτας.
Με όλα αυτά που μου περιγράφεις, αναρωτιέμαι αν σε θυμώνει που καμία φορά υποτιμάται το επάγγελμά σου; Πολλές φορές υποβαθμίζεται ακόμα και θεσμικά.
Πολύ με θυμώνει και εξοργίζει. Αυτά που σου λέω τώρα ότι κάνω για την παράσταση είναι το τίποτα. Γιατί πρέπει να έχουμε μια καθημερινή άσκηση και εξάσκηση. Πάρα πολλή μελέτη, πάρα πολλή δουλειά. Δεν θα βάλω μέσα τον ψυχολογικό παράγοντα, γιατί οι βουτιές που γίνονται είναι φοβιστικές κάποιες φορές. Ιδιαίτερα στην περίοδο των προβών γιατί στην παράσταση έχεις ένα έτοιμο υλικό και πάει. Με εξοργίζει γιατί για εμένα είναι σπουδαία αυτή η δουλειά που κάνουμε και πρέπει να την σεβόμαστε. Με εξοργίζει αυτή η απαξίωση και είναι σε πολλά επίπεδα. Δεν μου αρέσει καθόλου το ότι βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν περάσει ούτε απ' έξω από δραματική σχολή να δηλώνουν ηθοποιοί. Σέβομαι ότι μπορεί κάποιος να έχει ταλέντο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό η δουλειά του ηθοποιού.
Ίσως είναι και η εποχή των social media που δημιουργούν μια πλασματική δύναμη σε κάποιους. Εσύ ασχολείσαι με αυτά;
Αν δεν ήμουν ηθοποιός δεν θα ασχολιόμουν ποτέ. Με το Facebook δεν τα πολυκαταφέρνω. Χρησιμοποιώ το Instagram γιατί κάποιες φορές μου αρέσει να ανεβάζω κάποια πράγματα αλλά το χρησιμοποιώ κυρίως για τη δουλειά μου. Αλλιώς δεν θα είχα κανέναν λόγο να έχω social media. Πολύ ωραία και χρήσιμα είναι όλα τα πράγματα αλλά είναι και πολύ εύκολο να λειτουργήσει προβληματικά. Βεβαίως είναι και επάγγελμα για κάποιους ανθρώπους, δεν μπορώ να μη το σεβαστώ αυτό. Εμένα αυτό που με ενοχλεί είναι ότι ο καθένας μπαίνει και γράφει ό,τι θέλει: βρίζει, καταριέται. Εμένα δεν μου έχει συμβεί και νομίζω δεν θα μου συμβεί και εύκολα γιατί δεν δίνω αυτό το δικαίωμα. Δεν νομίζω ότι ασχολούνται τόσο πολύ με εμένα στα social media και δεν με νοιάζει. Αυτό που με ανησυχεί είναι τι πρότυπο δίνουμε στους νέους ανθρώπους. Όταν δούλεψα κάποια στιγμή με τον Γιάννη Μπέζο, θυμάμαι ότι έλεγε συχνά τη λέξη "ευθύνη". Έχουμε ευθύνη εμείς που έχουμε μια παραπάνω προβολή για το τι λέμε και πώς το λέμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παίξω τον ρόλο του καλού και του σωστού, γιατί έχω ευθύνη και ως προς τον εαυτό μου. Έχουμε ευθύνη, πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους.
Θεωρώ πάντως ότι δεν είναι ότι δεν ασχολούνται με τα social media σου αλλά ότι έχεις επιλέξει να προστατέψεις το κομμάτι της προσωπικής σου ζωής.
Άρχισα να σκέφτομαι τι στάση θέλω να κρατήσω όταν άρχισα να κάνω τηλεόραση. Γιατί την περίοδο που έκανα μόνο θέατρο δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Ξεκίνησα να δουλεύω το 2000, τηλεόραση έκανα το 2007. Δεν δυσκολεύτηκα ποτέ να προφυλάξω την προσωπική μου ζωή γιατί μου ήταν πάρα πολύ ξεκάθαρο ότι είναι δική μου. Προσωπική ζωή δεν εννοώ μόνο τις ερωτικές σχέσεις αλλά τους φίλους μου, πού βγαίνω, με ποιους είμαι, πώς ντύνομαι. Στα social media υπάρχει ένα ανοριοθέτητο. Αλλά νομίζω στους ανθρώπους -εμένα καθόλου- αρέσει η κλειδαρότρυπα. Δεν ντρέπομαι να ξέρουν την προσωπική μου ζωή, απλά δεν θέλω και έτσι δεν συμβαίνει.
Είναι κάτι που κουβαλάς από το σπίτι σου και έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσες;
Οι γονείς μου έχουν πει πολλά πράγματα γενικώς. Ως προς αυτό, δεν νομίζω ότι το επικοινώνησαν τόσο με λόγια όσο με πράξεις. Έβλεπα κυρίως πώς ζούσαν οι ίδιοι. Φυσικά και υπάρχει η νοοτροπία "τι θα πουν οι άλλοι". Εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ στη ζωή μου ούτε τι θα πουν οι άλλοι ούτε τι κάνουν οι άλλοι. Το πήρα από τους γονείς μου αυτό: τα εν οίκω μη εν δήμω. Θα σου πω και το άλλο, που λέγεται συχνά, θέλω ότι πληροφορία υπάρχει για εμένα να είναι μέσω της δουλειάς μου. Δεν πιστεύω ότι το άλλο πουλάει, ότι θα μου φέρει εισιτήρια στο θέατρο. Θα μου φέρει μια καλή παράσταση και μια καλή ερμηνεία.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη https://www.madamefigaro.gr/