Ο Χρήστος Λούλης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του MEGA, "Night Out", το βράδυ της Τρίτης. Μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Λούλης μίλησε για τα κοινωνικά δρώμενα, καθώς και για τη σειρά "Famagusta".
Πιο συγκεκριμένα, ο Χρήστος Λούλης αναφέρθηκε στις προσωπικές τους συνήθειες και στις ελπίδες του για το μέλλον της κοινωνίας ως εξής:
"Πίνω γιατί έχω να διαχειριστώ διάφορα πράγματα όπως ότι τον Απρίλιο κλείνω το 48. Ίσως είναι καλύτερα από το να κλείνω τα 50. Είναι πολλά τα πράγματα που σκέφτεσαι να κάνεις και δεν έχεις κάνει. Θέλω να χαίρομαι την κάθε μέρα μαζί, να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και προσπαθώ να φροντίσω και το τώρα. Παρακολουθώ την επικαιρότητα. Ανήκουμε στη Δύση, είμαστε μια δυτική φιλελεύθερη κοινωνία. Δεν γίνεται να έχεις πολίτες δύο ταχυτήτων. Έστω και να αφορούσε έναν άνθρωπο, θα έπρεπε να έχει τα δικαιώματα με τους άλλους. Ποιος έχει από όλους αυτούς την ικανότητα να βάλει έναν κανόνα για το πώς πρέπει να μεγαλώσει ένα παιδί; Όταν φτάσεις να κρατάς τον σύντροφό σου από το χέρι, να διακηρύξεις σε όλον τον κόσμο ότι θες να παντρευτείς τον άνθρωπό σου, σημαίνει ότι σε αυτή την κοινωνία που βγήκε από αυτή την άρνηση αυτοί οι άνθρωποι έχουν έξτρα θάρρος και ευαισθησία. Αν κάποιος πληροί κριτήρια για να είναι γονιός, είναι πιο μπροστά από όλους. Έχουν ζήσει τον αποκλεισμό και να μην μπορούν να εκφράζουν αυτό που είναι. Πιο εύκολα θα έδινα σε έναν τέτοιον άνθρωπο να μεγαλώσει ένα παιδί".
Στη συνέχεια, σε ερώτηση του Θεοχάρη Ιωαννίδη για τη συμμετοχή του Χρήστου Λούλη στη σειρά "Famagusta", ο ίδιος απάντησε ότι:
"Το Famagusta είναι σαν να το έφερε η μοίρα. Ήρθε στον δρόμο μου σε μια φάση που η οικογένεια της Έμιλυ περνούσε μια δύσκολη φάση. Είμαστε σε μια έντονα συναισθηματική κατάσταση με το τι συμβαίνει στην Κύπρο. Ο ρόλος αυτός και η σειρά αυτή, προσωπικά, σαν να έβαλε πάνω μια σφραγίδα για όλο αυτό που είναι για μένα το νησί, οι άνθρωποί του, που έχω γνωρίσει ανθρώπους που μου είπαν ιστορίες τους από τον πόλεμο. Άνθρωποι που προσπάθησαν να τα ξεχάσουν, το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό αλλά πάντα υπάρχει ένας πόνος, ένας καημός. Ότι είναι εκεί ένα σπίτι, μια αυλή που μεγάλωσα, τα παιδικά χρόνια που είναι η πατρίδα του. Τα παιδικά μας χρόνια είναι η πατρίδα μας. Όταν ένα παιδί μεγάλωσε σε μια αυλή που του απαγόρευσαν να πάει είναι σαν να του απαγόρευσαν την αληθινή του πατρίδα. Μεγάλωσε μια γενιά Κυπρίων με αυτό το κενό! Μου κάνει ένα κλικ, κουμπώνει κάτι στην ψυχή μου. Κάθε φορά που κατεβαίνω κάτω ή βλέπω τα επεισόδια, κάτι μου συμβαίνει. Σαν να ησυχάζω! Παρόλο που η σειρά είναι έντονη και συγκινητική, με συγκλονίζει το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι δοτικοί και συνεργάσιμοι. Είναι κάπως σαν να λέμε "Έι, έχει γίνει κάτι εδώ. Μην το ξεχνάμε”. Ποτέ στη σειρά δεν φεύγουμε από τον στόχο μας που είναι ο άνθρωπος. Δεν λέμε οι κακοί Τούρκοι, οι καλοί Ελληνοκύπριοι. Κρατάμε μια ισορροπία στο ότι τα παθαίνουν άνθρωποι αυτά".