Η Χάρις Αλεξίου πραγματοποίησε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικές της εμφανίσεις στο "Στούντιο 4" της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου. Η καταξιωμένη τραγουδίστρια μίλησε στους παρουσιαστές της ΕΡΤ για τη ζωή της και τη μακρά καριέρα της.
Αναφερόμενη στην απόφασή της να σταματήσει το τραγούδι, η Χάρις Αλεξίου δήλωσε: "Βάρος έχει ο χρόνος που αφιερώνεις για να γίνουν αυτά τα πράγματα. Που αφιερώνεσαι στη δουλειά, που δεν ζεις τη ζωή όπως τη ζουν οι άλλοι, κάποια πράγματα τα θυσιάζεις. Για παράδειγμα, να κάνεις μια συνέντευξη ενώ δεν θέλεις. Έχω πάρει απόσταση πια. Μου έδωσε απόλυτη ελευθερία. Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά. Το πένθος ήταν για την απώλεια της φωνής. Όσο και να θες να το διασκεδάσεις, τα έκανα όλα, ταξίδεψα στον κόσμο, είμαι χορτάτος άνθρωπος. Όμως θες τη φωνή σου. Τα σημάδια είχαν φανεί. Όταν τραγουδάς πρέπει να τραγουδάς, δεν γίνεται να κοροϊδεύεις. Εάν θες να κρατήσεις το καλό που σου έχει συμβεί στη ζωή, κρατάς αυτό και πας παρακάτω. Δεν είναι μια απλή υπόθεση το να πας παρακάτω. Πρέπει να παραδεχτείς την απώλεια, την ήττα, τη νέα συνθήκη. Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος θέλει τον χρόνο του".
Η ζωή της, όπως τη χαρακτήρισε η ίδια, ήταν ένας μεγάλος αγώνας: "Δεν μπορώ να πω ότι έζησα μια εύκολη ζωή από παιδί, ήταν ένας συνεχής αγώνας. Καθετί που γινόταν ήταν μια άσκηση δυσκολίας πάνω στην δυσκολία. Ήμουν μαθημένη στον αγώνα και για αυτό απολάμβανα και έδινα στον εαυτό μου τα δώρα αυτά, να απολαύσει και άλλα πράγματα που δεν θα έκανα. Όπως το να ζήσω ένα διάστημα στο Παρίσι. Κάνε το κέφι σου! Αυτό καμιά φορά μπορεί να είναι και μια απάντηση, ένας θυμός. Όταν είναι μόνο ομαλά τα πράγματα, δεν φτάνεις σε αυτές τις αποφάσεις. Είναι χρήσιμο να υπάρχουν και δυσκολίες".
Η Χάρις Αλεξίου είναι ένας άνθρωπος συντηρητικός με μερικές δόσεις τρέλας: "Όσο και να φαίνομαι και να είμαι συντηρητική αλλά είμαι και τρελή. Σέβομαι την οικογένεια, σέβομαι τις παραδόσεις, η εποχή τρέχει περισσότερο από αυτό που μπορείς να αντιληφθείς και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ξινή με κάτι καινούργιο που συμβαίνει".
Ο μεγάλος της φόβος μεγαλώνοντας είναι να μη χάσει την ενσυναίσθησή της: "Έρχεται η κόπωση αλλά αυτό που δεν θέλω είναι να χάσω τις αισθήσεις μου. Δεν θέλω να χάσω την ενσυναίσθησή μου. Χάνεται με την ηλικία αυτό, νομίζω ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας γίνονται εγωιστές. Είναι ο φόβος του θανάτου, ΄το κάπου εδώ τελείωνει η ζωή. Κλείνονται και δεν αφήνονται".
Η Χάρις Αλεξίου θα μπορούσε να συνεχίσει να τραγουδάει με λίγη τεχνολογική βοήθεια. Κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη της δεν θα ήταν σωστό: "Δεν είναι αξιοπρεπές αυτό, δε μας αξίζει να είμαστε έτσι. Μας αξίζει ό,τι κάνουμε να είναι αληθινό, να μας δίνει χαρά. Δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να φτιάξουμε τη φωνή με τα ψέματα. Ο γιος μου ο Μάνος παίρνει παλιά μου τραγούδια, θέλει να τα ξανά κάνει με νέες ενορχηστρώσεις, ψάχνουμε στα αρχεία για κανένα ακυκλοφόρητο, κανένα ντέμο. Θέλει και λίγο πείραγμα αυτό γιατί είναι μία πρόχειρη ηχογράφηση. Εκεί πέρα κάνω τα στραβά μάτια, αφήνω το κουρδισματάκι να συμβεί!".
Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει η συμμετοχή της στη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το "Maestro", η οποία έκλεψε τις εντυπώσεις.
Για το πώς είπε το "ναι" στον δημοφιλή δημιουργό, η Χάρις Αλεξίου είπε: "Ο Χριστόφορος είναι ένα παιδί χρυσάφι. Μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι κάτι έχει στο μυαλό του. Εγώ ήμουν σε μία εποχή που βαριόμουν λίγο και είχα αρχίσει να κάνω γερμανικά, δεν ξέρω γιατί, με πιάνουν κάτι τέτοια. Του λέω "εντάξει" και του είπα να διαβάσω το σενάριο. Δεν είπα "Απαπα δεν τα κάνω εγώ αυτά". Θέλω να δω τι είναι και αν μπορώ να το κάνω Όταν διάβασα τον ρόλο και τον χαρακτήρα αυτής της γυναίκας είπα "Αυτός με ξέρει μάλλον". Κανείς δεν μου είπε "Μην το κάνεις" αλλά δεν ρώτησα κιόλας, μόνο τον γιο μου. Ο Μάνος είναι άνθρωπος του "Το γουστάρεις; Καν' το"".