Ο Αργύρης Πανταζάρας παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικό "ΟΚ!" και τον Γιώργο Πράσινο. Ο ίδιος μίλησε μεταξύ άλλων για την τηλεόραση και τους ηθοποιούς του "σοβαρού ρεπεροτίου".
Στην τηλεόραση "άναψες" το φως με "Tο κόκκινο ποτάμι". Ακολούθησαν οι "Άγριες μέλισσες", πέρσι ο "Σασμός" και τώρα "Ο Παράδεισος των κυριών" στον Alpha. Γιατί άργησες να παίξεις στην τηλεόραση;
Όταν βγήκα, δεν είχε ούτε δουλειές στην τηλεόραση ούτε και κανέναν ρόλο για πιτσιρικά. Επίσης, πέντε μεγάλα ονόματα έτρωγαν την πίτα και τους πιτσιρικάδες τούς έπαιζαν οι 40άρηδες. Μην ξεχνάς επίσης πως το 2010 δεν είχε τίποτα η τηλεόραση. Ήταν εποχή μνημονίου, οι εταιρείες παραγωγής είχαν εξαφανιστεί ή είχαν μετακομίσει στην Κύπρο και άλλες είχαν κηρύξει πτώχευση. Κάποιος μπορεί να μη δουλεύει στην TV επειδή δεν έχει ρόλο για εκείνον. Αφού τώρα έχει ρόλο για μένα, τώρα θα παίξω. Δηλαδή τι; Να θέλω να παίξω τον μπάρμπα στα 22 μου; Ή να θέλω να παίζω τον μαθητή σχολείου με σάκα στα 30 μου; Όχι. Θέλω τα πράγματα να γίνονται στην ώρα τους. Θέλεις έναν μεγάλο, πάρε έναν μεγάλο, θέλεις πιτσιρικά, πάρε έναν πιτσιρικά. Εγώ λέω "πάρτε καλούς ηθοποιούς στις σωστές θέσεις με γκάμα και πειθαρχία και θα δείτε πως θα αλλάξουν όλα".
Τα τελευταία χρόνια οι ηθοποιοί του σοβαρού ρεπερτορίου επιλέγουν την τηλεόραση, κάτι που απέφευγαν μέχρι τώρα.
Νομίζω πως κανείς δεν την αποφεύγει. Μάλλον η τηλεόραση αποφεύγει ηθοποιούς, αν κρίνεις πόσους μη ηθοποιούς χρησιμοποιεί κατά καιρούς σε σειρές. Αυτό σε ένα αυστηρό περιβάλλον δεν θα το επέτρεπαν. Ας πούμε, στην Αμερική τα σωματεία ηθοποιών θα είχαν καταγγείλει την παραγωγή. Αυτός μπορεί να ήταν ένας σοβαρός λόγος που πολλοί ηθοποιοί είχαν αποστροφή στην τηλεόραση. Εμένα δεν ιδρώνει το αυτί μου με αυτή την υποτιθέμενη διαμάχη. Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, ο Μπραντ Πιτ, η Τζένιφερ Λόρενς και γενικά πετυχημένοι οσκαρικοί, αναγνωρισμένοι και πάμπλουτοι πλέον ηθοποιοί ξεκίνησαν από την τηλεόραση, παιδικές σειρές, ταινίες, από οποιαδήποτε σαχλαμάρα μπορεί να φανταστεί κανείς. Κανείς δεν έχει πρόβλημα που ο Φασμπέντερ έκανε τον Hunger και μετά όλα τα X-Μen. Ακόμη και ο Αλ Πατσίνο έχει κάνει χαζοκωμωδίες.
Δίπλα από το όνομά σου ακούγονται λέξεις όπως "κορυφαίος","ο καλύτερος της γενιάς του". Ξέρω πολλούς νέους ηθοποιούς που λένε "θέλω να γίνω Πανταζάρας". Σε αγχώνει αυτό;
Είναι παλαβοί, για αυτό! Γιατί να με αγχώνει; Εσάς πρέπει να αγχώνει που θα γίνουμε πολλοί. (Γελάει.) Είναι γοητευτικό και μόνο σαν σκέψη. Καταλαβαίνω τι λες, αν και δυσκολεύομαι να σε πιστέψω ότι ομολογεί κάποιος τέτοια πράγματα. Κι εγώ αν έλεγα στον Πολ Νιούμαν ή τον Αλ Πατσίνο "θέλω να γίνω σαν εσένα", είμαι σίγουρος πως θα έλεγε "κάνε ό,τι σε φωτίσει η Παναγία, παιδί μου". Ο καθένας είναι μοναδικός και πρέπει να γίνει αυτό για το οποίο προορίζεται να γίνει. Να βρει το δικό του μονοπάτι και να το διανύσει υπομονετικά και με διάθεση. Όταν κάνεις μια ευχή, έχεις ένα πρότυπο ή μια προσδοκία, πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και αυτά που τη συνοδεύουν. Ναι, ξέρω, όλοι θέλουν να γίνουν Μάρλον Μπράντο. Ρωτάω, όμως, θα ήθελαν να ζήσουν τη ζωή του; Να αντέξουν το κάρμα του; Τη σχέση με τον πατέρα του, την απώλεια του παιδιού του και πόσες άλλες μικροστιγμές που συνοδεύει ο μύθος του καθενός; Εύχομαι οι νέοι φίλοι ηθοποιοί να γίνουν αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και με τους άλλους, να είναι ειλικρινείς με τα συναισθήματά τους, να ρίχνονται τίμια στη δουλειά, να θαυμάζουν τους συνεργάτες τους, να αγαπάνε τον άνθρωπο και αν θέλουν να γίνουν "σαν τον Πανταζάρα", να επενδύσουν πολύ στους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους, που τους στηρίζουν, τους συνεφέρουν, τους προσγειώνουν και τους χαμογελούν. Τότε ίσως φτιάξουμε έναν θίασο από ωραία πνεύματα.