Ο Αντίνοος Αλμπάνης ήταν καλεσμένος της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου στο "Στούντιο 4". Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε στους παρουσιαστές της ΕΡΤ για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Η περιπέτεια αυτή του άφησε πολλά πράγματα, τα οποία καλείται να τα διαχειριστεί: "Όλο αυτό που πέρασα με γέννησε τον φόβο πολύ. Θέλει μεγάλη δουλειά να μη σου γίνει συνήθεια ο φόβος γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με κάτι πολύ σκληρό, που σου δείχνει το τέλος το οποίο είναι μη διαπραγματεύσιμο. Όλοι θα το αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή απλώς είναι αλλιώς να το συζητάς φιλοσοφικά και αλλιώς να σου χτυπάει την πόρτα. Το να ξυπνάω και να μη φοβάμαι, το παλεύω πολύ, το δουλεύω πολύ. Θα χάσω κι άλλο από τη ζωή μου εάν κάτσω και μείνω με τον φόβο. Εγώ επειδή δεν ξέρω από εγχειρίδια ζωής, δεν ξέρω από μόνος μου πώς να τα ντιλάρω όλα αυτά, απευθύνομαι σε ειδικούς. Έχω τον ψυχοθεραπευτή μου στον οποίο πηγαίνω κάθε εβδομάδα. Δεν λέω ότι συζητάμε κάθε εβδομάδα για τον φόβο αλλά προσπαθώ να βρίσκω την ψυχραιμία μου και να ανακαλύπτω αυτά τα κλειδιά που θα με βοηθήσουν να τα διαχειρίζομαι όλα αυτά".
Ο Αντίνοος Αλμπάνης δεν έκρυψε ότι υπήρξε περίοδος της ζωής του που η ζωή δεν είχε νόημα. Αυτό ωστόσο ανήκει στο παρελθόν: "Έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ ότι όλα είναι μάταια. "Ποια παράσταση, αφού όλοι θα πεθάνουμε" σκεφτόμουν. Ωστόσο είναι μία η ζωή μάλλον και αυτή τη μία ζωή καλό είναι κάτι να την κάνουμε, μην τη κατασπαταλάμε, μην αδιαφορούμε γι' αυτήν, μη τη θεωρούμε δεδομένη. Ας αφήσουμε κάτι πίσω για κάποιον, πολύ ή λίγο, ας το αφήσουμε. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους, γι' αυτό χρειαζόμαστε και τους προηγούμενους και τους επόμενους. Είναι μία σκυταλοδρομία και πρέπει να φυτεύουμε δέντρα για να κάθονται άλλοι στη σκιά".
Και πρόσθεσε: "Μου πήρε καιρό να γελάσω, να γελάσω χωρίς ενοχές, χωρίς να σκέφτομαι "γελάω αλλά…". Θυμάμαι ότι είχα πάρα πολύ θυμό, δεν σκεφτόμουν "γιατί εγώ;" αλλά "γιατί αυτό;". Είδα πολλή ανθρωπιά εκεί έξω, ουσιαστική αλληλεγγύη και συμπαράσταση, πολλές ποιότητες που εύχομαι να τις έβλεπα παντού, όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές, θυμάμαι φωτεινές στιγμές από εκείνη την περίοδο. Ήρθαν καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου, πολλοί ενδιαφέροντες, με τους οποίους δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα σχετιζόμουν. Έριξα μία γέφυρα με την επιστημονική κοινότητα και επέτρεψα στον εαυτό μου να την εμπιστευτεί, να μην την κρίνει. Πριν είχα τη γλυκιά αφέλεια της νιότης, νόμιζα ότι είμαι άτρωτος".
Ο Αντίνοος Αλμπάνης επέλεξε να κάνει μόνος του τον αγώνα του: "Δεν ξέρω γιατί, ήταν η ανάγκη μου τέτοια, κάτι ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου. Δεν ήθελα να στεναχωρήσω κάποιον, να δω αν αντέχω, να μη φτάσω τους άλλους στα όριά τους. Ήταν μια άγρια συνθήκη για μένα, νομίζω ότι εάν είχα παραπάνω σθένος να το αντιμετωπίσω, θα ανοιγόμουν στους ανθρώπους. Επειδή δεν το χα, προτίμησα να το περιχαρακώσω κάπως. Θεωρώ ότι είναι λιγόψυχο να μην το μοιραστείς. Η μεγαλύτερη δύναμη σε έναν άνθρωπο είναι ανοίγει το χέρι του και να ζητάει βοήθεια".
Παρόλα αυτά, ένιωσε την απουσία κάποιον ανθρώπων εκείνη την κρίσιμη περίοδο: "Δεν υπήρξαν άνθρωποι που μου γύρισαν την πλάτη. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι από τους οποίους εισέπραξα μία τεράστια σιωπή. Δεν ήθελα να είναι σιωπή, παρόλο που εγώ κράτησα σιωπή για πολύ καιρό. Αντιλαμβάνομαι 100% τους λόγους, δεν μπήκα στη διαδικασία να θυμώσω ή να κακιώσω με αυτούς. Μετά από χρόνια μου λένε "Συγγνώμη που δεν έστειλα ένα μήνυμα αλλά δεν ήξερα τι να γράψω" και το καταλαβαίνω. Μου έχει τύχει να βρεθώ από την άλλη πλευρά, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι σωστό γιατί με αυτόν τον τρόπο κάπως το δαιμονοποιούμε και ο ασθενής δεν το έχει καθόλου ανάγκη αυτό".