Ζούμε σε έναν κόσμο υπερβολής. Όλα σε αφθονία: υλικά αγαθά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπαρξιακά θέματα. Το ίδιο, φυσικά, συμβαίνει και στη μόδα, όπου κάθε σκρολάρισμα σημαίνει τη γέννηση ή τον θάνατο ενός ακόμη micro-trend. Το Διαδίκτυο θα σας πει αν είστε Κάρολιν Μπεσέτ ή Κιμ Καρντάσιαν, αν ανήκετε στη
μια γενιά ή στην άλλη, παραχωρώντας την αξία του ατομικού στυλ στις διαθέσεις ενός αλγορίθμου. Με άλλα λόγια, η σημασία της μόδας και, κυρίως, η αναγνώριση του εαυτού μας μέσα σε αυτήν έχει εξελιχθεί σε πολύ δύσκολη εξίσωση.
Αφήστε, λοιπόν, τη Mrs. Prada να φέρει τη διαύγεια που χρειάζεται. "Ας μιλήσουμε για ρούχα" είπε στα παρασκήνια λίγο πριν από την επίδειξη του οίκου Prada για την Άνοιξη 2024, η οποία εξερευνά την ουσία των υλικών και όχι τόσο την εκτέλεση των ιδεών. Οι συλλογές στο σύνολό τους περιλάμβαναν ρούχα που έχουν σχεδιαστεί για να φοριούνται, ρούχα που εύκολα φαντάζεστε να συνδυάζετε με ό,τι έχετε ήδη στην ντουλάπα σας. Η καθαρότητα των ενδυμάτων τέθηκε στο κέντρο του ενδιαφέροντος και μαζί της λίγη αισιοδοξία, τόσο απαραίτητη σ’ αυτούς τους σύνθετους καιρούς.
Τα ρούχα μου ήταν κάτι που με απασχόλησε τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά την επάνοδό μου στον κόσμο της μόδας τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μετά την πανδημία, το μωρό που απέκτησα και την προηγούμενη δουλειά μου, που γινόταν κατ’ οίκον, είχα σταματήσει να ντύνομαι όπως παλιά. Τα ρούχα δε με ενθουσίαζαν πλέον, ενώ αισθανόμουν να με πνίγουν οι τόσες απόψεις στα social media. Όλα αυτά μέχρι που ξαναμπήκα στον διά ζώσης χώρο εργασίας και συνειδητοποίησα πόση χαρά μπορείς να αντλήσεις από κάτι τόσο απλό όσο το ντύσιμο.
Στα αχαρτογράφητα νερά της μητρότητας και χωρίς σταθερή εργασιακή θέση, παρέλυα μπροστά στην ντουλάπα μου επειδή δεν είχα ιδέα ποιο ήταν πλέον το στυλ μου. Ήθελα να συνεχίσω να έχω την ίδια αντιμετώπιση σε σχέση με τη μόδα, δηλαδή ένα κράμα θηλυκότητας και αγοροκόριτσου, κάνοντας ενίοτε κάποιο statement, χωρίς όμως ποτέ να ξεπερνώ τα όρια.
Αυτό που ένιωθα ήταν τρικυμία εν κρανίω. Επιτρεπόταν να φορέσω ένα vintage φόρεμα επάνω από cargo μαζί με χοντρόσολες μπότες; Μια τουνίκ ραμμένη στα μέτρα μου παραήταν "ήσυχη πολυτέλεια" για τα δικά μου δεδομένα; Έπρεπε να προχωρήσω, γι’ αυτό και άρχισα να φοράω ό,τι είχα και δεν είχα, άλλοτε με επιτυχία
και άλλοτε όχι. Και τότε ήρθαν οι επιδείξεις για την άνοιξη και η αγάπη μου για τα ρούχα αναζωογονήθηκε.
Στη Νέα Υόρκη η Tory Burch με έκανε να σκεφτώ πόσο απελευθερωτικό μπορεί να είναι να κυκλοφορείς με αποδομημένο κρινολίνο με μίνι φούστα, το οποίο παρουσίασε μαζί με ζέρσεϊ σακάκια και clutches ίσα ίσα να πέφτουν πάνω στον γοφό. Στην Proenza Schouler με ενθουσίασαν τα παντελόνια που ήταν φορεμένα επάνω από τζιν, όπως και το άνετο πουλόβερ φορεμένο μέσα από φούστα με παγέτες. Το ίδιο έκανε και ο Michael Kors με μια θαυματουργή συλλογή, γεμάτη εξαιρετικά πουκάμισα και φούστες, που έδειχναν νοσταλγικά και μοντέρνα ταυτόχρονα. Επίσης, στη Νέα Υόρκη βρήκα απίθανα πνευματώδη τη σύγχρονη σπορ σειρά των Eckhaus Latta και Rachel Comey – σύνολα αλλά και μεμονωμένα κομμάτια για γυναίκες που βουτάνε στην ντουλάπα τους γεμάτες αυτοπεποίθηση και φοράνε ό,τι τους αρέσει, χωρίς κανένα TikTok να τους υπαγορεύει.
Η Hillary Taymour της Collina Strada με έκανε να λαχταράω να φορέσω όλο και περισσότερο χρώμα. Το προσωπικό στυλ στο σύμπαν της Taymour είναι "στάση ζωής ή μια αύρα, αν προτιμάτε. Είναι όταν η ενέργεια και τα ρούχα συγχρονίζονται απόλυτα", όπως δηλώνει. "Άλλοτε είναι μια ιδιαίτερη επιλογή, όπως μια φούστα επάνω από παντελόνι και άλλοτε μια συνήθεια, όπως το κούμπωμα των πουκαμίσων με έναν μη συμβατικό τρόπο". Χαρά συναντήσαμε και στη Luar υπό την καθοδήγηση του Raul Lopez, ο οποίος έκλεισε την Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης με μια συλλογή υπέροχων ντένιμ και ταγέρ αντισυμβατικά δοσμένων. "Θα έπρεπε να προσεγγίζουμε τη μόδα όπως ένα νέο εστιατόριο. Σαφώς υπάρχει το γνωστό και οικείο, μπορεί όμως να θέλεις να δοκιμάσεις και κάτι καινούριο" αναφέρει ο Lopez. Και αν μου λέει ότι μπορώ να φορέσω ταγέρ με σορτς αυτό το καλοκαίρι, τότε σίγουρα θα το κάνω.
Κι έπειτα υπήρχε και ο μαγικός κόσμος του Francesco Risso για τη Marni. Τόσο η έναρξη όσο και το τέλος της επίδειξής του στο Παρίσι απευθύνθηκαν στις δύο φαινομενικά αντικρουόμενες επιθυμίες μου ως προς το ντύσιμο, ξεκινώντας με μια υπερβολικά απλή μακριά σέξι χαμηλόμεση φούστα, συνδυασμένη με αμάνικο ζιβάγκο,
και τελειώνοντας με ένα υπερμέγεθες φλοράλ φόρεμα, διάσπαρτο με χειροποίητα λουλούδια.
Ανάλογο ήταν και το χτύπημα του Jonathan Anderson στην αίσθηση ισορροπίας για τη Loewe, που ανέτρεψε τα βασικά κομμάτια μιας γκαρνταρόμπας χαρίζοντάς τους αντισυμβατικές μορφές με άκρως ψηλόμεσες σιλουέτες ή φόρμες που αγκαλιάζουν το σώμα. Πλέον θέλω να φοράω τα παντελόνια μου πιο ψηλά και ίσως να βάλω μια τεράστια παραμάνα μπροστά στο φόρεμά μου, αλλά θέλω και να συνδυάσω μια φούστα με κρόσσια με utility τζάκετ ή σακάκι, να ανακατέψω τις υφές ή να προσθέσω βολάν.
Η κίνηση υπήρξε κοινός τόπος σε όλες τις συλλογές. Και όταν λέω κίνηση, δεν εννοώ μόνο σε μεμονωμένα κομμάτια. Είχε να κάνει και με το πώς κινούμαστε στον κόσμο φορώντας αυτά τα κομμάτια και, το σημαντικότερο, με το πώς αισθανόμαστε όταν τα φοράμε. Εκεί βρήκα το σημείο της αυτοπεποίθησης, μια αίσθηση "έλα όπως είσαι".
Αυτή η προσέγγιση της ανθρώπινης πλευράς ήταν ολοφάνερη και στις upcycled καμπαρντίνες του Balenciaga καθώς και στις λεπτομέρειες του Matthieu Blazy για την Bottega Veneta. Ο τελευταίος με απογείωσε δείχνοντάς μου ότι είναι απολύτως αποδεκτό να κυκλοφορώ με πλεκτή ολόσωμη φόρμα κρατώντας μια τσάντα με μέσα όλα μου τα υπάρχοντα, η οποία είναι υπερβολικά ευρύχωρη, αλλά πανέμορφα φτιαγμένη στο χέρι. Όπως είπε ο Blazy στα παρασκήνια, η συλλογή αφορούσε τη "μείξη διαφορετικών κόσμων" καθώς και την απόδειξη ότι "παντού υπάρχει μια νέα δυνατότητα". Η ελευθερία στην έκφραση και η διάθεση για πειραματισμό ήταν αυτά που μας έλειπαν.
Στις αρχές Οκτωβρίου έβγαινα από το κτίριο όπου μένω με ένα μαύρο τζιν, μια μαύρη τουνίκ, την οποία δεν ήμουν σίγουρη ότι φορούσα σωστά, και μπότες με τετράγωνες
μύτες και καμπυλωτά τακούνια, που κυριολεκτικά έπρεπε να ξεσκονίσω πριν τις φορέσω. Ο θυρωρός με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε: "Δείχνετε πραγματικά
υπέροχη αυτές τις ημέρες". Τον ευχαρίστησα αστειευόμενη: "Πάω στη δουλειά, οπότε μέσα στην εβδομάδα πρέπει να φοράω και κάτι άλλο εκτός από φόρμες". Γελάσαμε και οι δύο. Περπάτησα μέχρι το μετρό και θυμήθηκα πόσο χαρούμενη με κάνει το να ντύνομαι για μένα.
Από την Brooke Bobb, η οποία εργάζεται ως fashion news director στην αμερικανική έκδοση του Harper’s Bazaar.