Συνέντευξη στο "Στούντιο 4" παραχώρησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, με αφορμή την εμφάνισή της στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής στις 10 Ιουνίου και μίλησε για τα 50 χρόνια πορείας της, την αγάπη της για το τραγούδι αλλά και τη ζωή της εν γένει.
Η επιτυχημένη τραγουδίστρια ανέφερε αρχικά πως "Το Μέγαρο το αγαπώ πολύ. Το εσωτερικό χώρο του Μεγάρου τον έχω επισκεφθεί πολλές φορές και έχω κάνει πολλές συναυλίες. Ο εξωτερικός χώρος, το γκαζόν που λέω εγώ, έχει μια άλλη μαγεία. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι ο καθένας φέρνει το καρεκλάκι του, το μαξιλαράκι του, την κουβερτούλα του του και είναι σαν να είναι σε μια παραλία και ο κόσμος ακούει μουσική… Θα είναι η μοναδική συναυλία στην Αθήνα και την Αττική, γιατί ετοιμάζουμε κι άλλα πράγματα τον χειμώνα, οπότε είπα να με επιθυμήσει λίγο ο κόσμος. Στο ρεπερτόριο της συναυλίας θα είναι τραγούδια που έχω αγαπήσει, που έχουμε αισθανθεί πολύ ωραία συναισθηματικά. Είναι τραγούδια με ευαισθησία, με ένταση, που αγγίζουν το παρελθόν και έρχονται στο τώρα. Σε αυτή την ιστορία δεν μπορώ να παραλείψω τους μουσικούς μου. Χωρίς τους μουσικούς μου το βέλος δεν φεύγει".
Για την αγάπη που έχει δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια, η δημοφιλής τραγουδίστρια σημείωσε πως "Νομίζω ότι ο κόσμος βλέπει μια αλήθεια πάνω μου στην οποία δεν έχει καμία διαφορά η Άλκηστις στην σκηνή και κάτω από αυτή. Είμαι σχεδόν 50 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι. Η αγάπη μου, το πάθος, η όρεξή μου και να συνεχίζω να ψάχνω δεν έχει μειωθεί ούτε χιλιοστό. Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι βλέπω τρεις γενιές! Βλέπω το παιδί των 10, τη μαμά και τον μπαμπά των 35 και τη γιαγιά. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το συναίσθημα".
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη σημείωσε ότι "Κάνοντας ένα flashback στο παρελθόν ίσως έπρεπε να δώσω λίγο παραπάνω χρόνο στον εαυτό μου. Αλλά είναι τέτοια η αγάπη και τέτοιο το πάθος για το τραγούδι και τον κόσμο που τα φέρνει όλα σε μια ισορροπία… Δεν είμαι ακριβώς show woman. Απλώς αυτό το συνεσταλμένο, κλειστό κορίτσι της δεκαετίας του ’70 προχώρησε, δούλεψε πάνω σε αυτό. Είχα την τύχη να είμαι 16 χρόνια πολύ κοντά με έναν συγκλονιστικό συνθέτη, τον Ανδρέα Βουτσινά… Ψαχνόμουν να γίνω καλύτερη, να κινώ καλύτερα το σώμα μου και να μεταφέρω ειδικά στο εξωτερικό μέσα από την έκφραση της φωνής μου τι θέλω να πω. Αλλά όλα έγιναν αργά, ωραία και συνειδητά"
Αν η ίδια θα έπρεπε να επιλέξει μια κορυφαία στιγμή της καριέρας της, η ίδια ανέφερε πως "Μία στιγμή από όλα αυτά τα 50 χρόνια καριέρας; Αυτό που μου έρχεται αυθόρμητα ήταν η στιγμή της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004. Περπατούσαμε και δεν ακούγαμε τίποτα από τα αποδυτήρια και όταν βγαίνω από το στάδιο, το "ααα” και όπου έβλεπα ήταν χρώματα, χαρούμενοι άνθρωποι, φωνές. Ανατριχιάζω ακόμα και τώρα. Νομίζω είναι μια τρομερή στιγμή. Και τη στιγμή που έλεγα τα 'Παιδιά του Πειραιά΄ είδα ένα τεράστιο φεγγάρι, τον κόσμο, τα χρώματα και βέβαια το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι" είπε μεταξύ άλλων η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.