Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικό "Plan B", που κυκλοφορεί με τον "Ελεύθερο Τύπο", και την Μαρία Λυσάνδρου, στην οποία μίλησε για όλα.
Μου φαίνεται παράξενο που, σε μια σεζόν με τόσες πολλές τηλεοπτικές σειρές, δεν κάνεις τηλεόραση…
Απλώς δεν προέκυψαν κάποια πράγματα – δεν κλειδώσανε, δεν ταιριάξανε…Όντως, είναι μια πολύ καλή χρονιά για τη μυθοπλασία. Ήδη, τις τελευταίες δύο χρονιές, τα πράγματα στην τηλεόραση προχώρησαν με άλματα. Φέτος, όμως, η χρονιά θυμίζει την περίοδο εκεί, στο 2007 – 2009..
Αυτή η τόση "κινητικότητα", όμως, είναι πάντα για καλό;
Επειδή όλα τα πράγματα κάνουν κύκλους στη ζωή, φοβάμαι μήπως γίνει πάλι ένα μεγάλο "μπαμ". Και είναι και λογικό, γιατί η τηλεόραση είναι αέρας. Δεν είναι τυχαία η φράση "τηλεοπτικός αέρας"…
Αυτή τη στιγμή, δίνονται αρκετά χρήματα στο κομμάτι της μυθοπλασίας, υπάρχει και η βοήθεια από το ΕΚΟΜΕ, η οποία είναι πολύ σημαντική. Από την άλλη, οι 40 σειρές σε μια σεζόν είναι μια υπερβολή σε μια χώρα "μικρή" στο κομμάτι της τηλεοπτικής πίτας.
Βέβαια, είναι καλό το ότι μπήκαν στην τηλεόραση και εταιρείες παραγωγής που, μέχρι τώρα, έκαναν σινεμά, αλλά και το ότι βλέπουμε και πράγματα που δεν βλέπαμε πριν – μίνι σειρές, ας πούμε… Η ΕΡΤ, για παράδειγμα, μπήκε δυναμικά εδώ και 2 χρόνια, τότε που έκανα κι εγώ το "Χαιρέτα μου τον πλάτανο". Και όφειλε να μπει δυναμικά στον χώρο της μυθοπλασίας ως κρατικό κανάλι. Το σημαντικό για τη δική μας δουλειά είναι ότι υπάρχουν πλέον πολλές ευκαιρίες, έχουν αναδειχθεί πολλά καινούργια πρόσωπα, νέοι ηθοποιοί, αλλά και εξαιρετικοί συνάδελφοι που προηγουμένως τους βλέπαμε κυρίως στο θέατρο. Η επιτυχία των "Μελισσών" έφερε στην επιφάνεια αυτό το κομμάτι. Τώρα, το πού θα οδηγηθεί όλο αυτό… Μπορεί, μετά από δύο χρόνια, να έχουμε 20 ριάλιτι σε μια σεζόν. Το έχουμε ξαναδεί…
Υπάρχει κάποια σειρά που "ζήλεψες";
Προσπάθησα να δω αρκετά πράγματα φέτος…Προσωπικά, ξεχώρισα το "Κάνε ότι κοιμάσαι", στην ΕΡΤ. Είναι μια σειρά Έλληνα συγγραφέα, ένα θρίλερ μυστηρίου, στο οποίο εγώ δίνω πραγματικά πολλά "μπράβο" – και στην ιδέα, και στη γραφή, και στη σκηνοθεσία, και στο καστ. Είναι ένα από τα πράγματα που έχω παρακολουθήσει αρκετά.
Με αφορμή την παράσταση "Photograph 51", στην οποία πρωταγωνιστεί
Το έργο πραγματεύεται, πέρα από την ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, και το θέμα της θέσης της γυναίκας. Αν και διαδραματίζεται το 1952, 70 χρόνια μετά, πόσο έχουμε προχωρήσει σε αυτόν τον τομέα;
Μα δεν έχουμε προχωρήσει! Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται πολύ με τα αθλητικά, θα σου πω ένα πλάνο που έχω δει, παρακολουθώντας αυτές τις μέρες το Παγκόσμιο Κύπελο στο Κατάρ: γυναίκες με μπούργκες στις κερκίδες, σε άλλες δεν επιτρέπουν να μπούνε καν στο γήπεδο…
Εκεί, βέβαια, είναι και θέμα θρησκείας…
Ναι, αλλά το Παγκόσμιο Κύπελο δεν παύει να είναι, πέρα από αθλητικό, και ένα τεράστιο πολιτιστικό γεγονός! Καλείται, λοιπόν, μια χώρα σαν το Κατάρ, που έχει τα συγκεκριμένα ήθη, να φιλοξενήσει μία τέτοια παγκόσμια διοργάνωση… Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Οι άνδρες είναι μεγαλωμένοι "κάπως", δυσκολεύονται να δεχτούν μία γυναίκα που να είναι και επαγγελματίας, και σύζυγος, και ερωμένη, και μητέρα. Δυσκολεύονται αρκετά… Εύχομαι οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες μας να μπορέσουν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Ήδη μαθαίνουμε για περιστατικά ενδο-οικογενειακής ή διεμφυλικής βίας, και βλέπουμε ότι τα νέα παιδιά μιλάνε για ό,τι τους συμβαίνει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό: να αρχίσεις να μιλάς σιγά-σιγά. Νομίζω ότι από εκεί ξεκινάει… Η δική μου γενιά, τουλάχιστον, δεν μιλούσε. Δεν μαθαίναμε να μιλάμε στο σπίτι για τα συναισθήματά μας, για τις σκέψεις μας…
Πόσο θεωρείς, λοιπόν, ότι το κίνημα του #metoo, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση;
Έχει συμβάλει, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Εγώ το βλέπω στην καθημερινότητά μου, αλλά και στην καθημερινότητα της γυναίκας μου: μας πλησιάζουν άνθρωποι και μας λένε "Αυτό που κάνατε μας επηρέασε. Μας έκανε να σκεφτούμε και να πούμε "αξίζει να μιλήσω, πρέπει να πω στον πατέρα μου, στον σύντροφό μου, στον συνάδελφό μου το πρόβλημα που έχω"…". Βλέπουμε να συντελούνται τεράστιες αλλαγές σιγά-σιγά. Ακόμα και το τι γίνεται με τα Ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά, αν και ακόμα δεν τα έχουμε μάθει όλα, δεν ξέρουμε με σιγουριά τι ισχύει και τι δεν ισχύει… Το βασικό είναι ότι κάτι "μετακινείται". Κι αυτό το "κάτι" είναι σημαντικό. Δεν θα νιώσω πλέον ντροπή γι' αυτό που μου συνέβη, δεν θα νιώσω ότι φταίω εγώ γι' αυτό που έπαθα – φταις εσύ γι' αυτό που μου 'κανες.