Συνέντευξη στο Esquire και στη Ραφαέλλα Ράλλη παραχώρησε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, με αφορμή τον ρόλο του Willy Wonka στο μιούζικαλ "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας" που ανεβαίνει στο Embassy Theater.
Μεταξύ άλλων, ο γνωστός ηθοποιός εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν στην ψυχοθεραπεία: "Έβλεπα ότι "σπαταλιόμουν". Η γενιά η δική μου -οδεύω στα 48- πρόλαβε μία έντονη 15αετία ως νέοι κατά την οποία υπήρχαν ευκαιρίες και χρήμα και δόξα και λούσα. Πες το όπως θες βασικά. Όχι πως δε δούλεψα σκληρά, απλώς υπήρχαν περισσότερα τότε. Εκείνη την περίοδο, νομίζω πως έχασα το μέτρο. Πολύ αργότερα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τότε ανακατευόμουν με κόσμο, πχ στο ίδιο τραπέζι σε διακοπές και αναρωτιόμουν "ποιοι είναι όλοι αυτοί εδώ, τι κάνω εγώ εδώ". Η κοσμικότητα ωστόσο, δεν έχει απαραίτητα μία κακή έννοια, αλλά όταν αυτό γίνει ζητούμενο και προαπαιτούμενο, χάνεις τον στόχο σου. Εγώ νομίζω ότι στην προσωπική μου ζωή, έχανα στόχους με αυτόν τον τρόπο. Εμπλεκόμενος στο lifestyle εκείνης της εποχής πριν από την κρίση που δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα, τα έπαιρνα πολύ στα σοβαρά αυτά ενώ δεν ήταν τίποτα".
Πώς έφτασε σε αυτήν την συνειδητοποίηση; Ο ίδιος απάντησε πάνω σε αυτό: "Ξεφούσκωσαν όλα μέσα μου, όπως και οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου και θεωρούσα φίλους μου. Αντιλήφθηκα πως όλο αυτό το πάρε-δώσε που είναι κομμάτι της δουλειάς στην ουσία, είναι ένα αλισβερίσι. Αυτοί οι άνθρωποι θα σε εκμεταλλευθούν για να υπάρχεις στα περιοδικά, τις εκπομπές κλπ και εσύ θα νομίζεις -όπως νόμιζα τότε εγώ- ότι αυτό είναι ένα "κόστος" της όποιας αναγνωρισιμότητας έχεις λάβει από τη δουλειά. Πολλές φορές έτσι, έχανα και την ιδιωτικότητά μου".
Συνέβη όμως και κάτι πιο συγκεκριμένο που τον πείραξε: "Νομίζω κάτι που με ταρακούνησε ήταν όταν κατάλαβα ότι άνθρωποι που είχα δίπλα μου, που πίστευα ότι ήταν φίλοι μου από τον ευρύτερο χώρο των δημοσιογράφων, των εκπομπών κλπ, αναπαρήγαγαν αυτά που έλεγα σε μία φιλική κουβέντα. Πάντα αναρωτιόμουν μετά πώς μαθαίνονταν, δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι άνθρωποι που εμπιστευόμουν το έκαναν αυτό. Κάπου εκεί κλονίστηκα. Σιγά σιγά ξεκίνησα να απομακρύνομαι και να βρίσκω το κέντρο μου".
Όπως ανέφερε στη συνέχεια, στεναχωρήθηκε αρκετά: "Λυπήθηκα, δεν ξέρω αν σοκαρίστηκα. Κι όταν πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω το γιατί, η απάντηση ήταν ότι δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που έλεγα, ότι δεν ίσχυαν. Άκρη δεν έβρισκα. Πάντως, νομίζω ότι αυτό έχει καταγραφεί στις μετέπειτα επιλογές που έχω κάνει. Είμαι ένας ηθοποιός μπαλαντέρ, είμαι μισθοφόρος, δε μπήκα στο λούκι ότι οπωσδήποτε πρέπει να ακολουθήσω μία συγκεκριμένη πορεία στο ποιοτικό ή το εμπορικό θέατρο. Φαίνεται άλλωστε, από ό,τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για παράδειγμα ο Μενέλαος στις Τρωάδες με το ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο το καλοκαίρι και τώρα ο Willy Wonka. Αυτό μου το είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ένας πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας, ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρω το στίγμα μου, τη μανιέρα μου. Εγώ τελικά συνειδητοποιώ ότι επειδή μου αρέσει να ανακατεύω την τράπουλα, δε θέλω να κάτσω στα αβγά μου. Έκανα τον Ζουζουνέλ στο Σόι και τώρα θα κάνω το άλλο".
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη του Αλέξανδρου Μπουρδούμη στο www.esquire.com.gr