Ο Αιμίλιος Χειλάκης μίλησε στο περιοδικό "Plan Be" που κυκλοφορεί με τον "Ελεύθερο Τύπο". Ο δημοφιλής ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου αναφερόμενος στο ζήτημα του εμβολιασμού, στον περιβόητο κακό των "Άγριων Μελισσών", Ακύλα Μεγαρίτη, αλλά και στα μελλόντικά του επαγγελματικά σχέδια.
…Πώς δικαιολογείτε εσείς το γεγονός ότι υπάρχει τέτοια άρνηση απέναντι στο εμβόλιο;
Το εμβόλιο προστατεύει το σύστημα υγείας των κρατών. Το εμβόλιο εξασφαλίζει το να μην
καταλήξουν όλοι οι νοσήσαντες να χρειάζονται νοσηλεία. Μην μπερδευόμαστε… Το εμβόλιο
δίνεται δωρεάν από τα κράτη, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση προτιμάει να χαλάσει τώρα αυτά τα
λεφτά, παρά τα πολλαπλάσια λεφτά σε περίπτωση μαζικών νοσηλειών σε εντατικές. Και, ξέρεις, ένας πολίτης που πεθαίνει είναι μεγάλο βάρος για το κράτος, γιατί χάνεται ένα χέρι
εργατικό. Κάθε θάνατός μας είναι ένα μικρό "τσίμπημα" στα οικονομικά συστήματα. Η Οικονομία στηρίζεται στους εργαζομένους, σε αυτούς που είτε παράγουν, είτε παρέχουν μια υπηρεσία.
Και οι τόσοι αρνητές πώς εξηγούνται;
Παγκοσμίως, το αντι-εμβολιαστικό κίνημα είναι ηλικίας 50-60 ετών. Παγκοσμίως, οι αρνητές των εμβολίων ήταν πάντα ένα 20-30%, δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλά, τώρα, αυτό το 20-30% το
χρειαζόμαστε δίπλα μας, και δεν είναι. Είναι τόσο απλή η απάντηση. Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’70, στο δημοτικό, μια μαμά που είχε μπει μέσα και φώναζε επειδή δεν ήθελε το παιδί της να κάνει το εμβόλιο. Δεν ήξερα τότε το γιατί. Στον στρατό, ως έφεδρος στρατιώτης, κατάλαβα ότι ένα μεγάλο μέρος των εφέδρων δεν ήθελαν να κάνουν το εμβόλιο.
Ξέρεις τι λέγανε το 1991 που παρουσιάστηκα εγώ; "Μας βάζουνε μέσα "τέτοια”, για να μην
αρνιόμαστε να πυροβολάμε", μου είχε πει ένας. Και μιλάμε γι' αυτά τα εμβόλια του στρατού, του τετάνου, που δεν πάθαινες τίποτα! Ληγμένο κρέας από 30ετίας να έτρωγες, δεν πέθαινες, ρε παιδί μου!
……..
Στις "Άγριες Μέλισσες", λοιπόν, υποδύεστε τον Ακύλα Μεγαρίτη, έναν άνθρωπο ακραία συντηρητικό. Οι δικές σας προσλαμβάνουσες είναι εντελώς διαφορετικές… Υπήρξε καθόλου δυσκολία στο να τον ενσαρκώσετε;
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος της τεχνικής. Ως επαγγελματίας, δεν αφήνομαι στο συναίσθημα το δικό μου. Κάνω τεχνικά ό,τι χρειάζεται, για να προκαλέσω το δικό σου συναίσθημα. Τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους σαν τον Ακύλα Μεγαρίτη, ξέρω τι μισώ σ' αυτούς, ξέρω τι δεν με ενδιαφέρει καθόλου σ' αυτούς. Κι επειδή το έχω αναλύσει, ξέρω να σας το "δώσω". Έτσι, σας κάνω να τον αντιπαθείτε όσο τον αντιπαθώ και εγώ! Κατ’ αρχήν, πριν αρχίσουμε το γύρισμα με τη γλυκύτατη Μαρκέλλα Γιαννάτου που τη λατρεύω, της λέω "Συγνώμη, Μαρκελλάκι μου, για ό,τι σου κάνω", και γελάει. Μετά έρχονται άλλες φορές, που έχουμε μια πολύ δύσκολη σκηνή, και μου λέει εκείνη "Συγνώμη γι' αυτό που θα σου κάνω". Και της λέω, "Ξεκίνα, αγάπη μου, το οφείλεις πια!". (γέλια) Είναι αλήθεια ότι αυτό που κάνουμε έχει ενοχλήσει…
Πράγματι, μια μερίδα του κοινού έδειξε να ενοχλείται από την ενασχόληση του σίριαλ με την περίοδο της δικτατορίας. Πού το αποδίδετε εσείς αυτό;
Έχει ενοχλήσει, γιατί πολύς κόσμος είχε ευχηθεί να συμβούν στην Ελλάδα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Όταν ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είχε ευχηθεί να μη βγει ο Γεώργιος Παπανδρέου στις εκλογές, και ευχήθηκε να έρθουν οι συνταγματάρχες, όταν ήρθαν κατάλαβε ότι αυτοί χρησιμοποίησαν κάτι "Ακύλες Μεγαρίτηδες" για να εξαπλωθούν. Γιατί το χειρότερο, λέει, δεν είναι ο κοτζάμπασης, ο επιστάτης του είναι!
Ταλαιπωρηθήκαμε από τους επιστάτες… Ταλαιπωρηθήκαμε από ανθρώπους, οι οποίοι ήταν αντιδημοκρατικότεροι του δικτάτορα! Ένας από αυτούς είναι και αυτός ο χαρακτήρας που κάνω. Κατάλαβε, λοιπόν, ο ελληνικός λαός ότι δεν μας αρμόζει η δικτατορία.
Γιατί, ακόμα κι αυτός που πιστεύει στη φιλελεύθερη οικονομία, αυτό το "ελεύθερος" που υπάρχει στο "φιλελεύθερος" δεν το καταλαβαίνει: το "ελεύθερος" δεν έχει να κάνει με προσωπική ελευθερία, έχει να κάνει με την ελευθερία της αγοράς. Ο αριστερός κοινωνιστής, από την άλλη πλευρά, λέει "Δεν μπορώ να έχω ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μου επιτρέπει να ανθίσω, δεν μου επιτρέπει να κάνω λάθος".
Στη δημοκρατία σού επιτρέπεται να κάνεις λάθος. Έχουμε ακόμα αυτό το θετικό πρόσημο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το δικαίωμα στο λάθος είναι το μεγαλύτερο ανθρώπινο δικαίωμα. Είτε είσαι χριστιανός, είτε είσαι άθρησκος, εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις την έννοια της συγχώρεσης. Η συγχώρεση είναι κοινωνικό μέρος του χριστιανισμού, δεν είναι θεϊκό.
…….
Από τις "Άγριες Μέλισσες" τι θα 'πρεπε να έχουμε καταλάβει, που δεν το καταλάβαμε;
Ότι αφήσαμε πολλές φορές να συμβούν στην Ελλάδα πράγματα, τα οποία στο τέλος μας
πλήγωσαν, και δεν είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε το λάθος μας. Κάποια στιγμή, μιλούσα με τον πατέρα μου, και του λέω "Μπαμπά, γίναν βασανιστήρια". Μου λέει "Το ξέρω ότι γινόντουσαν". Το ξέρανε, απλά δεν το λέγανε. Όλοι ξέρανε…
Αλλά για να κλείσουμε το θέμα των "Μελισσών" και του Μεγαρίτη, ο ρόλος που κάνω είναι ένας άνθρωπος που "πουλάει ιδεολογία". Είναι ένας παραδόπιστος που θέλει, μέσω αυτής, να
εξουσιάζει. Χρησιμοποιεί την ιδεολογία, γιατί έτσι τού είναι πάρα πολύ εύκολο να πείσει
ανθρώπους που είναι φοβισμένοι ή αγράμματοι. Το πιο ωραίο είναι να λες "Ο Έλληνας είναι ο
καλύτερος! Κι εσύ είσαι ο καλύτερος! Και η φυλή είναι πάνω απ’ όλα! Και θα την καθαρίσουμε τη φυλή, θα διώξουμε τους κομμουνιστές που έρχονται να μας πάρουν τα κτήματα!". Και αυτός είναι ο άνθρωπος που παίρνει τα κτήματα ολωνών…
Είναι τρομακτική η ιδέα ότι υπάρχουν και σήμερα πολλοί τέτοιοι…
Έχουν υπάρξει, τους θυμάμαι… Ας πούμε, κάποιοι που είχαν το παγκάρι της ενορίας, σε κάτι
χωριά. Κάτι άνθρωποι βαθιά ανελεύθεροι. Θυμάμαι, ήταν στο χωριό της μητέρας μου ένας τύπος, που τον εμφύλιο τον έλεγε "συμμοριτοπόλεμο" – και το έλεγε μέχρι τη δεκαετία του '90. Αυτός, δε, ήταν ο τύπος ο οποίος έκλεβε στο ζύγι, σε έκλεβε στο γάλα, στα αβγά… Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι. Κάποια στιγμή, μίλαγα με τον Νίκο Κουρή. Ήταν ένας που ξέραμε από το θέατρο, και του λέω "Κάνω αυτόν! Δεν τον θυμάσαι, που ήταν μεγάλη λουμπίνα;". Μου λέει "Έχεις δίκιο!". Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να σου φανούν φιλικοί, αλλά από πίσω σού σκάβουν τον λάκκο. Είναι η τεχνική του ταχυδακτυλουργού. Σου τραβάω την προσοχή, για να μη δεις το κόλπο. Σε κάνω να κοιτάξεις αλλού, και όχι το χέρι μου. Άλλοι το κάνουν πολύ γοητευτικά, άλλοι πολύ χοντροκομμένα…
…….
Μιλήστε μου λίγο για το project των audio books που έχετε ξεκινήσει. Η Book Voice, ουσιαστικά, σου δίνει την ευκαιρία να ακούσεις βιβλία με τη φωνή πολλών γνωστών καλλιτεχνών…
Είναι σημαντικό το ότι έχουμε καταφέρει να έχουμε δίπλα μας, στην bookvoice.gr, καλλιτέχνες που θαυμάζουμε κι εμείς οι ίδιοι, είναι μεγάλη μας τιμή. Μετά αυτό έπρεπε να πραγματωθεί μέσω των εκδοτικών οίκων, να δούμε αν μας δίνουν τα δικαιώματα… Και κάποια στιγμή έγινε!
Έχει μια "μαγεία" το να διαβάζεις ένα βιβλίο, είναι μια "τελετουργία"… Πού έγκειται, όμως, η μαγεία τού να ακούς ένα βιβλίο – στη φωνή του ανθρώπου που το διαβάζει, στον τρόπο με τον οποίο το διαβάζει…;
Απάντησες! Σε αυτά!
Το να διαβάζει ο Αιμίλιος Χειλάκης το "Συμπόσιο" είναι ένα νέο προϊόν. Γιατί ακούς το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα από μια φωνή που σου είναι γνώριμη, οικεία, και αυτό σου δίνει την
ασφάλεια να αφεθείς στο κείμενο. Τόσο απλά. Η ζωή μας έχει αλλάξει. Εγώ θέλω μία ώρα να πάω από τον Βοτανικό στα Κάππα Studios για να κάνω το γύρισμα. Σε αυτή τη μία ώρα… μπορεί να ακούσω ένα βιβλίο στο αυτοκίνητο – κανονικότατα! Μπορείς να το ακούς την ώρα που μαγειρεύεις, ή στην παραλία, την ώρα που είσαι αραχτός. Βάλε τα ακουστικά σου, κι άσ’ το να "τρέχει"… Ούτως ή άλλως, πια, η ζωή μας κινείται στο όριο του περιθωρίου. Έχουμε οργανώσει τη ζωή μας, ώστε τα πάντα να συμβαίνουν εκεί, στα επαγγελματικά μας, και η ξεκούραση ή η μόρφωσή μας έχουν μπει στο περιθώριο. "Δεν προλαβαίνω να έρθω στο θέατρο, κλείνω το ιατρείο στις 9", μου έλεγε μια φίλη. Ε, κλείσ’ το 9 παρά δέκα! Έλα, θα προλάβεις!
……
Υπάρχουν σχέδια για τη συνέχεια;
Το καλοκαίρι έρχεται η "Μήδεια". Κάνουμε ήδη πρόβες με την Αθηνά, τον Αναστάση Ροϊλό, τη
Μυρτώ Αλικάκη… Καμαρωτός μουσική, η Γιώτα Νέγκα θα είναι επί σκηνής, σκηνικά η Εύα
Νάθενα… Πολλές φορές κάθομαι, βλέπω τους συντελεστές στις παραστάσεις και νιώθω τέτοια τιμή… Είναι πολύ τιμητικό ένας συνάδελφος να νιώθει ασφαλής μαζί σου. Δεν είσαι τίποτα χωρίς τους συναδέλφους. Οι άλλοι είναι ο παράδεισός μας. Το να δίνεις σε ένα νέο ηθοποιό την ευκαιρία να δείξει ποιος είναι – δεν έχω ξαναδεί χαρά μεγαλύτερη στα μάτια ανθρώπου… Τώρα, αν κάποιος θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου, είναι και λίγο ίδιον της ηλικίας. Περνώντας τα χρόνια, λες "Καλός είμαι κι εγώ, ρε παιδί μου, αλλά όλοι μαζί θα κάνουμε δουλειά"…
Δεν ξέρω, βέβαια, αν το λένε όλοι αυτό…
Καλά να πάθουνε!