Μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στην εκπομπή "Πάμε Δανάη” παραχώρησε το πρωί της Πέμπτης ο Βασίλης Μπισμπίκης. Ο γνωστός ηθοποιός σε μια τετ α τετ συνάντηση με τον Άρη Καβατζίκη μίλησε για όλα και αναφέρθηκε στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή.
"Και εγώ σας θαυμάζω, γιατί αντιμετωπίσατε ένα θέμα πολύ προσωπικό με πολύ ωραίο τρόπο. Σας ευχαριστώ” είπε αρχικά ο Βασίλης Μπισμπίκης στον Άρη Καβατζίκη.
Για τα παιδικά του χρόνια ο γνωστός πρωταγωνιστής ανέφερε: "Ήμουν ένα παιδί πολύ ανήσυχο, με ξύλο, κρυφτό – κυνηγητό, παιχνίδια και στο γυμνάσιο έγινα ακόμη πιο ζωηρός. Ήμουν ο τύπος που κανόνιζε τις καταλήψεις, πως θα κλείσουμε το γυμνάσιο. Ερχόμουν σε σύγκρουση συνέχεια με το σχολείο και τους καθηγητές” ενώ πρόσθεσε: "Ήμουν ένα θυμωμένο, οργισμένο παιδί για τους δικούς μου λόγους, υπήρχε και ένα κομμάτι με την παιδεία μου εκτός σχολείου με τα βιβλία που διάβαζα για τον αναρχισμό. Ένιωθα ότι το σχολείο με έναν τρόπο κατευθύνει τη σκέψη μου κάπου συγκεκριμένα και εγώ δεν ήθελα να μπω μέσα σε αυτό”.
Δεν δίστασε μάλιστα να παραδεχτεί: "Δεν μετανιώνω για πράγματα αλλά θα ήθελα να είχα τελειώσει το λύκειο. Μου έμειναν απωθημένα. Μου αρέσει η ψυχολογία και η εγκληματολογία και θα ήθελα να σπουδάσω. Δεν πήγα στο λύκειο γιατί με διώξανε από όλα τα σχολεία, από το Λουτράκι και από την Κόρινθο γιατί ήμουν αντιδραστικός γιατί είχα συνέχεια αποβολές από το σχολείο. Έχω μια βάση αυτοκαταστροφής μέσα μου, είναι ένα πράγμα που το έχω από μικρό παιδί και βρίσκεται μέσα στην πορεία της ζωής μου”.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης ανέφερε μάλιστα πως τον ίδιο αντιδραστικό χαρακτήρα είχε και κατά τη διάρκεια της θητείας του: "Στο στρατό έφαγα ενάμιση χρόνο φυλακή. Υπηρέτησα 25 μήνες φαντάρος και 12 μήνες ήμουν σε μια μονάδα ανεπιθύμητων στη Λήμνο. Δεν ήθελα οι παλιοί φαντάροι να πειράζουν τους νέους, ξεψάρωνα τους νέους και έκανα ακριβώς τα αντίθετα από όσα που κάνει ένας φυσιολογικός φαντάρος”.
Για το ότι έζησε τη ζωή του στα άκρα εκμυστηρεύτηκε: "Υπήρχε φόβος μέσα μου από μικρό παιδί, έπρεπε να το διαχειριστώ, έγινα σκληρός, φόρεσα πανοπλία, το αντιμετώπισα και με ουσίες και με αλκοόλ, ήθελα να πνίξω τον φόβο. Μπορεί να φαινόμουν ατρόμητος και άφοβος, αλλά ίσως ο φόβος μέσα μου με έκανε εξωστρεφή και τολμηρό. Με την ψυχανάλυση που έκανα κατέληξα ότι, τον φόβο που είχα μέσα μου έπρεπε να τον μουδιάσω, να τον εξωτερικεύσω με αντίδραση. Θα μπορούσα να είχα βουλιάξει. Προφανώς είχα έναν άγγελο, ένα άστρο. Φίλοι μου έλεγαν πως έπαιξε ρόλο το ότι ήμουν όμορφο παιδί και άνοιξαν κάποιες πόρτες πιο εύκολα. Ποτέ δεν θα έλεγα ότι είμαι άρρωστος ή εξαρτημένος. Ό,τι έκανα το γούσταρα”.
Συμπλήρωσε μάλιστα: "Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν στην τηλεόραση, μιλάνε για ναρκωτικά, για ουσίες, λένε ότι 'εγώ έκοψα' και μπορεί να περνάει λάθος μήνυμα, ότι είναι εύκολο να ξεφύγεις μέσα από αυτή την ιστορία. Αυτός ο άνθρωπος μετά από μια εβδομάδα μπορεί να ξαναπίνει, αλλά μένει το αποτύπωμα στην κοινωνία ότι και εγώ μπορεί να είμαι και να κόψω. Για μένα θα πρέπει να μιλήσει κάποιος για τον βάλτο, τη λάσπη της εξάρτησης και το τι σημαίνει αυτό. Το να λέει κάποιος πάλεψα με τους δαίμονες και ξέφυγα δεν είναι χρήσιμο. Αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν δαίμονες στη δική μου ζωή”.
Για την θεατρική του πορεία είπε: "Κάνω θέατρο για να δικαιώσω τους ανθρώπους του περιθωρίου. Θέλω την επόμενη μέρα να αντιμετωπίσουμε διαφορετικά έναν άνθρωπο με κοινωνικό αποκλεισμό. Ήθελα να δικαιώσω και τις τρανς του περιθωρίου, που βρίσκονται γύρω από την Ομόνοια. Είχα την εμπειρία στα 16 μου ζούσα σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια, μια τρανς φίλη με βοηθούσε εκείνη την εποχή. Υπήρχε συντροφικότητα και ψυχική ζεστασιά σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Μόνο αγάπη πήρα”.