Η Σοφία Παυλίδου παραχώρησε μία εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη στη Μαρία Παπαϊωάννου για το περιοδικό "ΟΚ!".
Η γνωστή ηθοποιός μίλησε ανοιχτά για στιγμές – σταθμούς της επαγγελματικής και της προσωπικής της ζωής.
Το περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης
Ήμουν ένα κοριτσάκι που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη, χαμογελαστή, κοινωνική και με μια συγκεκριμένη εμφάνιση. Για κάποιους λοιπόν αυτό το κορίτσι ήταν η "εύκολη". Αυτή που ήθελε να κοιμηθεί με όλους. Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί δεν έχει καμία σημασία, θα σου πω όμως ότι δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση από πολλούς συναδέλφους στην αρχή της καριέρας μου.
Αν θες, ήταν και μια ανάγκη μου να κάνω οικογένεια και να έχω έναν άντρα δίπλα μου. Προφανώς το ήθελα, υπήρξε έρωτας και ήμουν πολύ τυχερή, αλλά ένιωθα και την ανάγκη γιατί δεχόμουν πολλές παραβατικές συμπεριφορές. Θυμάμαι να κάνω δοκιμαστικό και η κάμερα να παίρνει τα πόδια μου αντί το πρόσωπό μου που μιλάει.
Άλλη φορά σε σίριαλ κωμωδία που έπαιζε σε prime time πήγα να κάνω στο στούντιο μια σκηνή πρόβα και έλειπε όλο το συνεργείο. Ήταν ο συνάδελφος με ένα μποξεράκι και μου ζήτησε να γδυθώ. Για σκηνή που ήταν prime time στις 9.00 το βράδυ. Γιατί να γδυθώ; Εννοείται ότι σηκώθηκα και έφυγα από εκείνο το γύρισμα. Ένιωσα την ανάγκη τότε να πάρω τηλέφωνο τον πρωταγωνιστή της σειράς και να του πω τι μου συνέβη.
Μου απάντησε "έτσι συμβαίνει, Σοφία. Δυστυχώς, έρχονται κοριτσάκια που θέλουν να βγουν στην τηλεόραση, τους λες "κατέβασε την τιράντα σου" και γδύνονται. Οπότε βρίσκουν και το κάνουν". Εγώ ήμουν ένα κορίτσι που είχε τελειώσει τις σπουδές του και είχε τα όνειρά του. Δεν θα πω το όνομα του συναδέλφου, όμως για καλή μου τύχη δεν τον συνάντησα ποτέ μπροστά μου στην πορεία της καριέρας μου. Ούτε καν σε πρεμιέρα ή κοινωνική εκδήλωση".
Το συμβάν με τον Μάνο Παπαγιάννη
Τότε η κοινωνία δεν ήταν καθόλου έτοιμη να δεχτεί κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που το διαπίστωσα κι από τον τρόπο που τα Μέσα χειρίστηκαν την όλη υπόθεση. Εγώ δεν είχα ανάγκη ούτε να λύσω τις διαφορές μου στην τηλεόραση, για αυτό άλλωστε απευθύνθηκα στη Δικαιοσύνη, ούτε να βγει κάποιος συνάδελφος να με υποστηρίξει ούτε να ξεκινήσω κάποιο κίνημα. Δέχτηκα μια δράση και είχα μια αντίδραση. Δεν μου περνούσε από το μυαλό να μην το καταγγείλω.
Όταν συνέβη όλο αυτό με τον κακό χειρισμό από τα Μέσα, έκανα τη μήνυση για να μη μιλάω και να μην εκτίθεμαι. Να μην έχουν και τα αγόρια μου πρόβλημα. Γιατί ο άνθρωπος αυτός συνέχισε να βγαίνει στα κανάλια να μιλάει και έρχονταν τα παιδιά μου από το σχολείο και με ρωτούσαν "μαμά, αυτός γιατί το συνεχίζει; Γιατί μιλάει;".
Ο άνθρωπος αυτός βγήκε δημόσια και παραδέχτηκε μέχρι ενός σημείου την πράξη του. Παραδέχτηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι κλότσησε την πόρτα του καμαρινιού. Τότε όμως κανείς δεν αντιλήφθηκε τι έλεγε. Το άκουγαν οι δημοσιογράφοι και συνέχιζαν να δίνουν πάτημα σε αυτό τον άνθρωπο να μιλάει.
Σήμερα ποιος τολμάει να το κάνει αυτό; Κανένας. Καταλαβαίνεις λοιπόν από αυτό πόσο ανέτοιμη ήταν η κοινωνία να το δεχτεί. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να περάσει, να φύγει, να ξεχαστεί. Το δίκιο μου άλλωστε θα το βρω στα δικαστήρια". Αλλά ακόμα και η αντιμετώπιση στα social media τότε ήταν διαφορετική. Υπήρχαν κάτω από τα ποστ μου σχόλια "και να έφαγες και μια σφαλιάρα, τι έγινε;". Τόσο πίσω ήμασταν. Απίστευτο! Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σηκώσει χέρι επάνω σου κι αυτό είναι που θέλω να περάσω και στα νέα παιδιά. Οφείλεις να αντιδράσεις σε αυτό.
Εκείνη την εποχή δεν το καταλάβαινα αλλά η βία που δέχεσαι, τόσο η ψυχολογική όσο και η σωματική, σου αφήνει τραύματα. Μπορεί η μελανιά να φύγει, αλλά έρχεται η ώρα που λες: "Τόλμησε αυτός και σήκωσε χέρι επάνω μου;", "Πώς μπόρεσε;". Δεν είμαστε παιδάκια. Είμαι μια μητέρα με δύο παιδιά και είναι ένας πατέρας με δύο παιδιά.
Εκεί βέβαια οφείλεις να μετασχηματίσεις το τραύμα για να πας παραπέρα στη ζωή σου. Να συγχωρήσεις αυτό τον άνθρωπο γιατί και αυτός κάπου θα το είδε. Δεν ξέρουμε πώς έχει μεγαλώσει και τι έχει υποστεί ο ίδιος. Αυτά πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη μας γιατί μόνο έτσι μπορείς να συγχωρήσεις τον άλλο. Και δεν τον συγχωρείς γιατί δικαιολογείς την πράξη του αλλά για τη δική σου ψυχική υγεία και για να προχωρήσεις μπροστά".
Το διαζύγιο από τον Χρήστο Φερεντίνο
Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει δυσκολία. Και 45 χρόνων να είσαι, αν σου πουν οι γονείς σου ότι χωρίζουν, θα στενοχωρηθείς. Εμάς οι γιοι μας ήταν έφηβοι. Δεν με τρόμαξε όμως αυτό γιατί ο χωρισμός μας ήταν μια συνειδητή απόφαση και όχι ένα καπρίτσιο της στιγμής. Το είχαμε σκεφτεί πολύ καλά και εγώ και ο μπαμπάς τους. Γνώριζα λοιπόν ότι αυτό είναι κάτι που τα παιδιά το αντιλαμβάνονται. Άλλωστε ισχύει αυτό που λένε "ευτυχισμένοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά".
Στην αρχή εννοείται ότι κάπως τους ήρθε, μετά όμως δεν υπήρχε θέμα γιατί έβλεπαν πόσο αγαπημένοι είμαστε εγώ με τον Χρήστο. Είχαμε και εμείς τις διαφωνίες μας και τους θυμούς μας. Κανένα διαζύγιο δεν είναι εύκολο. Προσπαθήσαμε όμως. Έχουμε βαθιά αγάπη με τον Χρήστο, γι’ αυτό και κάναμε δυο παιδιά και ήμασταν σχεδόν είκοσι χρόνια μαζί. Βάλαμε πολύ γρήγορα το προσωπικό μας "εγώ" και τους θυμούς μας στην άκρη και είπαμε ότι εμείς θα κρατήσουμε μόνο την αγάπη και όλα αυτά τα ωραία που μας συμβαίνουν. Αυτά επικοινωνήσαμε και στα παιδιά μας.
Παρόλο που χωρίσαμε λοιπόν, πήγαμε και κοινές οικογενειακές διακοπές και φυσικά βρισκόμαστε σε τραπέζια ή γιορτές. Θέλω να σου πω ότι για όλο αυτό προφανώς είχαμε πάρει τη γνώμη παιδοψυχολόγου. Έχω ακούσει τα παιδιά μου να λένε στην ειδικό: "Δεν μας ενόχλησε που χώρισαν οι γονείς μας γιατί έχουμε άλλους φίλους μας που οι γονείς τους είναι στα δικαστήρια. Εμάς οι γονείς μας είναι αγαπημένοι".