Στο "Στούντιο 4" της ΕΡΤ1 βρέθηκε καλεσμένος το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας και θρύλος του ελληνικού μπάσκετ αναφέρθηκε στα πρώτα του χρόνια στον αθλητισμό, στο πώς γνωρίστηκε μέσα στα γήπεδα με τη γυναίκα του, αλλά και στη σχέση του με τον έτερο θρύλο των γηπέδων, Νίκο Γκάλη, όταν ήταν συμπαίκτες στον Άρη.
"Όταν είσαι παιδί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι παιχνίδι, την αγάπη από τους γονείς και ένα σωστό σχολείο της γειτονιάς για να έχεις χρόνο. Αυτό είναι αρκετό. Ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Ίσως αυτό που θυμάμαι είναι ένα ζευγάρι παπούτσια μπάσκετ. Μου έπαιρνε η μητέρα μου ελβιέλα από τη λαϊκή κι εγώ επειδή κλώτσαγα πέτρες χάλαγαν και γινόντουσαν σμπαράλια. Το πρώτο μου ζευγάρι, μου το έδωσε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του Ιωνικού. Μου λέει "τα θες; Είναι λίγο σκισμένα στο κότσι”. Τα πήρα, τα πήγα στον τσαγκάρη, έβαλα ένα μπάλωμα και τα φορούσα και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Δεν τα έχω αλλά τα θυμάμαι πάντα" είπε αρχικά μεταξύ άλλων για τα παιδικά του χρόνια.
Αναφερόμενος στον γάμο του αποκάλυψε ο Παναγιώτης Γιαννάκης: "Όταν είπε η γυναίκα μου στα πεθερικά μου ότι έχει έναν φίλο τη ρώτησαν τι δουλειά κάνει και είπε μπάσκετ και της απάντησαν τι ποδόσφαιρο, τι μπάσκετ; Αλήτης είναι! Με γνώρισαν μετά που πήγα και τη ζήτησα. Έπαιζε βόλει. Συναντηθήκαμε στα γήπεδα. Την είδα σε έναν αγώνα. Παίζαμε αντίπαλι στο σχολείο σε πρωτάθλημα. Εκείνη βόλει εγώ μπάσκετ. Την είδα, μετά την ξαναείδα όταν ήρθε στο γήπεδο που έκανε προπόνηση κι έτσι ξεκίνησε".
Δεν δίστασε να μιλήσει και για την υποτιθέμενη "κόντρα" του με τον Νίκο Γκάλη λέγοντας: "Μου έλεγαν ότι θα θέλουμε δυο μπάλες για να παίξουμε με τον Γκάλη. Δεν το σκέφτηκα. Επειδή είχαμε παίξει αντίπαλοι, ο καθένας μετράει πόσο καλός είναι ο άλλος. Εγώ αισθανόμουν έναν σεβασμό, αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Πάντα είχαμε τη φήμη ότι είχαμε κόντρα. Δεν γίναμε πολύ φίλοι. Προσπαθήσαμε να κάνουμε παρέα. Κάναμε κάποια διαστήματα παρέα αλλά ήμασταν άλλοι χαρακτήρες. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμασταν άβολα γιατί ο καθένας μας έπρεπε να κάνει κάποιες φορές κάτι πιο δύσκολο από αυτό που έπρεπε να κάνει. Ο Νίκ ήταν ένα παιδί που σκόραρε πολύ εύκολα, αλλά δεν του άρεσε να παίζει και την καλύτερη άμυνα. Όμως εμείς έπρεπε να κερδίζουμε και έπρεπε να παίζεις λίγο πιο καλά και στα δύο μέρη […] Θα έπρεπε να καταλάβει ότι πρέπει να είναι πιο ομαδικός. Δεν είχε ανάγκη. Του άρεσε να σκοράρει. Αυτό ήθελε να κάνει. Έτσι θεωρεί κάποιος ότι είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού".